Αυτοκριτική και αποφάσεις ανεξάρτητα από το κόστος χρειάζεται η ΑΕΚ

H Φιλαδέλφεια περίμενε, αλλά η ομάδα δεν πήγε ποτέ. Και το Κύπελλο επέστρεψε Θεσσαλονίκη. Την προηγούμενη φορά που θυμάμαι να είμαι τόσο σίγουρος για νίκη της ΑΕΚ σε παιχνίδι ντέρμπι, χωρίς να είναι καν φαβορί και να το γράφω τόσες μέρες, γιατί αποφεύγω να το κάνω, ήταν στο ΑΕΚ - Παναθηναϊκός την περίοδο 2004-2005 με το γκολ του Λύμπε.

Δεν ήταν θέμα ασέβειας στον ΠΑΟΚ ή κάποιας θεωρίας συνομωσίας που είχα στο μυαλό μου, αφού η φετινή συνολική εικόνα των δύο ομάδων δεν δικαιολογούσε τόση αισιοδοξία. Ήταν η ατμόσφαιρα μέσα στην ομάδα σε συνδυασμό με τα δύο φετινά παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.

Συν κάποια σημάδια που ο καθένας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο έχει για πάρτη του και τα παίρνει πάντα σοβαρά υπόψη. Τελικά η ΑΕΚ έχασε και η σεζόν για να είμαστε δίκαιοι τέλειωσε όπως άξιζε στην ΑΕΚ.

Στον ΠΑΟΚ δεν άξιζε το κύπελλο, γιατί δεν έφτασε δίκαια στον τελικό. Τον έφτασαν οι διαιτητές και μπορεί όλα τα λάθη να θεωρηθούν ανθρώπινα όμως δεν είναι λάθος το να ορίζεται ο ίδιος επόπτης και στον πρώτο ημιτελικό και στην ρεβάνς της Τρίπολης ενώ είχε ευνοήσει ήδη τον ΠΑΟΚ στον πρώτο αγώνα.

Αυτό δεν ήταν ανθρώπινο λάθος για αυτό και το συμβόλαιο του Περέιρα δεν πρέπει να ανανεωθεί. Αυτό σαν απλή παρένθεση επειδή μια δίκαιη ήττα όπως ήταν αυτή στον τελικό δεν αλλάζει το τι προηγήθηκε. Οπως πέρυσι δεν άλλαξε τον πρωταθλητή.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, τελείωσε την σεζόν όπως άξιζε σε αυτό που παρουσίασε φέτος. Από τον Οκτώβριο και μετά με λίγες αναλαμπές αλλά χωρίς να καταφέρει στο τέλος να πάρει έστω ένα ντέρμπι. Το σημερινό που μπορεί να μην άλλαζε την συνολική εικόνα αλλά θα έδινε μεγάλη χαρά και σε συνδυασμό με την πρόκριση στους ομίλους θα έφτιαχνε αρκετά τα πράγματα.

Η ΑΕΚ μπήκε καλά, ήταν καλύτερη και στο πρώτο ημίχρονο είχε τις πιο πολλές και τις καλύτερες ευκαιρίες. Ο Πόνσε που ήταν ότι καλύτερο όλη την χρονιά έκανε το χειρότερο του παιχνίδι την χειρότερη στιγμή. Θα ήταν 1-0 από νωρίς το παιχνίδι και σε ένα ματς σαν κι αυτό το πρώτο γκολ ήταν όλα τα λεφτά.

Η ΑΕΚ ήταν αυτή που το έφαγε με ένα τρόπο θλιβερό. Με μια άμυνα που αντέδρασε σαν παιδική χαρά στο κρισιμότερο χρονικό σημείο. Ο Πέλκας πέρασε τον Χουλτ σαν σταματημένο, το κέντρο της άμυνας απουσίαζε στην μοναδική φάση που έπρεπε να ήταν εκεί απλά για να εμποδίσει ούτε καν να κόψει τον Απκομ.

Γιατί όταν ο αντίπαλος κάνει ανάποδο ψαλίδι μέσα στην περιοχή σου με αυτό τον τρόπο τότε απλά δεν υπάρχει άμυνα. Και είναι τρομερό η ΑΕΚ να έχει Λιβάγια - Πόνσε, ο ΠΑΟΚ Πέλκα - Ακπομ και να κάνουν την διαφορά οι δύο του ΠΑΟΚ αντί για το δίδυμο της ΑΕΚ. Από εκεί και πέρα η θλίψη και η φωτογραφία της ΑΕΚ 2018-2019 είναι η αντίδραση μετά το γκολ και η εξαφάνιση από το 75 και μετά που δεν είδαμε καν προσπάθειες απελπισίας.

Ο συμβιβασμός με την ήττα, το τέρμα του ΠΑΟΚ να μοιάζει τέρμα… water polo και το ότι δεν υπήρχαν έστω δύο να φτιάξουν μια τελευταία φάση. Και είναι ακόμη πιο αδικαιολόγητη αυτή παράδοση με δεδομένη την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου που σε καμία περίπτωση δεν φαινόταν η ΑΕΚ να υστερεί σε κάτι, αντίθετα είχε τις πιο σημαντικές ευκαιρίες, είχε κερδίσει τις περισσότερες μονομαχίες σε όλο το γήπεδο και είχε κάνει την έκπληξη να είναι η ομάδα που είχε ευκαιρία από κόρνερ, με τον Τσιγκρίνσκι, ενώ δεν είχε κινδυνεύσει καθόλου από στημένες φάσεις, στο κομμάτι δηλαδή του παιχνιδιού που όλοι φοβόντουσαν πριν τον αγώνα ότι θα μπορούσε να κάνει διαφορά υπέρ του ΠΑΟΚ.

Από εδώ και πέρα έχουμε σίγουρα να γράψουμε και να πούμε πολλά για τη νέα σεζόν. Όπως λέγαμε και πριν το πιο σημαντικό είναι να γίνει μια σκληρή αυτοκριτική. Από την διοίκηση που πάντα έχει την πρώτη ευθύνη και στα καλά και τα άσχημα. και το κυριότερο να παρθούν αποφάσεις.

Καλύτερα να παρθούν και λάθος απόφαση παρά να πιστεύουμε ότι η συνταγή της αποτυχίας θα… πετύχει. Αυτό που θα ήθελα να γίνει είναι μια αντίδραση του Μελισσανίδη όπως κάποια χρόνια πριν.

Θυμάμαι την σεζόν που η ΑΕΚ ξεκίναγε από την Γ Εθνική το μαγικό ταξίδι της επιστροφής που σε πέντε χρόνια έφτασε την ομάδα στην κορυφή. Τότε που η ΑΕΚ έπαιζε ένα τελευταίο φιλικό του βασικού στάδιου προετοιμασίας στον Βόλο με την Νίκη.

Πριν τον αγώνα υπήρχε η εντύπωση με αυτά που έλεγαν οι τότε υπεύθυνοι της ομάδας ότι με τα νέα παιδιά που είχαν επιλεγεί τα περισσότερα με την διαδικασία των δοκιμών η ομάδα ήταν έτοιμη για περίπατο με την προσθήκη το πολύ ενός παίκτη.

Μετά το ματς με αυτά που είδε και μέχρι να φτάσει στην Αθήνα από τον Βόλο ο Μελισσανίδης είχε κάνει πέντε μεταγραφές! Δεν λέω ότι η λύση είναι οι πέντε μεταγραφές και φέτος. Άλλωστε τότε ήταν Γ Εθνική, καμία σχέση με τώρα. Μιλάω για τις αποφάσεις χωρίς να ακούσει κανέναν και τις δικαιολογίες του για όσα είχαν ειπωθεί και δεν ίσχυαν.

Χρειάζονται αποφάσεις και σίγουρα το σημαντικότερο είναι να μην ρισκάρεις να πετύχει μια συνταγή που στην πράξη απέτυχε. Οπως πήγαν τα πράγματα κανείς στο ποδοσφαιρικό τμήμα της ΑΕΚ, σε όλη του την δομή, δεν μπορεί να θεωρεί την θέση του σίγουρη.

Χρειάζονται αποφάσεις ανεξάρτητα από το κόστος. Και δεν εννοώ μόνο το οικονομικό κόστος. Αλλά και το συναισθηματικό ακόμη και το… «πολιτικό». Αφού ξεκαθαρίσει εκεί η κατάσταση η οικονομικά ανεξάρτητη ΑΕΚ μπορεί πολύ εύκολα να χτίσει μια πολύ καλύτερη ομάδα.

Γιατί όσο μεγάλη κι αν είναι η πίκρα δεν αλλάζει ένα πράγμα. Το ότι η ΑΕΚ ως εταιρία είναι πανίσχυρη και η μόνη που αποκτά σημαντικότατες υποδομές χωρίς να υποθηκεύει το μέλλον της. Αυτά. Σήμερα η σκέψη μου είναι στα αδέρφια μας στην Βόρειο Ελλάδα. Γιατί για όλους εμάς στον υπόλοιπο πλανήτη ο ΠΑΟΚ ήταν είναι και θα είναι ένα εξωτικό πράγμα. Με μια προσεκτική χρήση του Διαδικτύου και κυρίως του Facebook απλά δεν υπάρχουν. Δεν τους βλέπουμε πουθενά.