Από τις βραδιές που κουβαλάς μαζί σου μια ζωή…

Δεν κλαίω για την ήττα, ούτε για τους χαμένους βαθμούς. Ούτε επειδή μετά από αυτή την υπερπροσπάθεια η βαθμολογία μετά από δύο αγώνες παραμένει με την ΑΕΚ στο μηδέν… Στεναχωριέμαι για τα παιδιά, για τους μικρούς ΑΕΚτζήδες που αυτή η βραδιά θα τους ακολουθούσε σε όλη τους την ζωή με τα πιο ωραία συναισθήματα ενώ σήμερα το πρωί θα ξύπναγαν με ένα τεράστιο χαμόγελο όπως οι γονείς τους είχαν ξυπνήσει χρόνια πριν κάποια υπέροχα πρωινά μετά από γεμάτα κιτρινόμαυρη ευτυχία βράδια. Γιατί ότι και να λέμε η Ευρώπη φτιάχνει νέους οπαδούς και αφήνει αναμνήσεις για μια ζωή. Κι αυτή η ανάμνηση θα ήταν από τις καλύτερες γιατί ήταν ένα παιχνίδι που στο 15 παρακάλαγα να… λήξει 0-2 -Θεούλη μου- και μια ώρα αργότερα είναι δεδομένο πως αν ο Κλωναρίδης νικούσε και τρίτη φορά τον Βλαχοδήμο η ΑΕΚ θα έπαιρνε σίγουρα το ματς. Αυτό έδειχνε το μομέντουμ του αγώνα που χτιζόταν προοδευτικά μετά τα πρώτα 20 λεπτά της φρίκης, έστειλε σημάδι με την αποβολή που κέρδισε ο “καμικάζι” Πόνσε και κορυφώθηκε με το 2-2 του Βίκτωρα.

Σε εκείνο το λεπτό από την εκπληκτική απόκρουση του Βλαχοδήμου μέχρι το απίθανο γκολ του πιτσιρικά που ξεφορτώθηκε την μπάλα με αυτή την σουτάρα έχοντας φτάσει όσο πιο κοντά μπορούσε με… πέντε αντιπάλους μπροστά του και έναν δικό του χαμένο κάπου εκτός πλάνου αποθεώθηκε για άλλη μια φορά η μοναδικότητα του ποδοσφαίρου. Και μας… “πέθανε”! Έτσι είναι η μπάλα. Για αυτό την αγαπήσαμε μόλις αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την ζωή και θα πεθάνουμε… μαζί της, κάποιοι σίγουρα βλέποντας όραμα εκεί την ώρα που σβήνει το… καντήλι ότι είμαστε ο… Κλωναρίδης και βάζουμε το τρίτο. Γιατί τέτοιο παιχνίδι ήταν το χθεσινό. Από αυτά που τα κουβαλάς για όλα τα χρόνια μαζί σου. Και κρίμα που δεν ολοκληρώθηκε το θαύμα για να είναι σε πιο φωτεινή γωνιά της μνήμης ένα έπος…

Eκτός από δράμα και σκορ όμως τον χθεσινό παιχνίδι είχε και… παιχνίδι. Σίγουρα το επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ δεν συγχωρεί τα λάθη. Ομως λάθη όπως στα δύο πρώτα γκολ δεν τα συγχωρεί ούτε η… Β Εθνική ενώ το τρίτο είναι είναι once in a life time κι όσο κι αν λες ότι έπρεπε να γίνει φάουλ, ότι ο Χουλτ έπρεπε να πέσει πάνω στο σκόρερ αφού ήταν κι άλλος παίκτης της ΑΕΚ πίσω του και ότι έχεις απαίτηση από τον Μπάρκα να το βγάλει κι ας πήγε εκεί που πήγε, το τρομερό είναι ότι ο πιτσιρικάς ξεφορτώθηκε την μπάλα με μια ασύλληπτη… γκολάρα.

Τα δύο πρώτα όμως είναι λάθη που έχουν να κάνουν καθαρά με την συγκέντρωση και παραπέμπουν στο πρώτο γκολ του Άγιαξ και το δεύτερο της Τούμπας. Χθες ήταν δύο. Στο πρώτο η προσφορά του Σιμόες στην φάση είναι να την κρατήσει ζωντανή καλύπτοντας όλη την Μπενφίκα. Στο δεύτερο ο διαστημικός στο δεύτερο ημίχρονο Μπακασέτας ξεκινάει να κόψει όταν η μπάλα έχει ήδη φτάσει και βέβαια είναι πλέον πολύ αργά. Μιλάμε για φάσεις που οι κινήσεις πρέπει να είναι μηχανικές. Βγαίνουμε για οφσάιντ στην πρώτη και ξεκινάμε έγκαιρα έχοντας εντοπίσει και τον παίκτη που αποτελεί απειλή στο δεύτερο. Χιλιαδες τέτοιες φάσεις έχουν γίνει. Στο πρώτο γκολ η φάση έχει τελειώσει με την απόκρουση του Μπάρκα με οφσάιντ, στο δεύτερο οι δύο παίκτες έχουν βγει μαζί με την μπάλα έξω ή ο αμυντικός έχει δείξει γιατί έχει πλεονέκτημα. Ιδίως αυτή η φάση ήταν και εύκολη.

Βέβαια η αλήθεια είναι πως με την εικόνα του πρώτου δεκαπεντάλεπτου η Μπενφίκα δικαιούνταν γκολ. Ομως ας τα έβαζε όπως τα έβαλε η ΑΕΚ αργότερα. Οχι όμως τόσο εύκολα.

Σε κάθε περίπτωση τρόπος που μπήκε η ομάδα σε εντός έδρας ματς τέτοιας σημασίας ήταν θλιβερός. Μπορεί το άγχος να είναι μεγάλο αλλά το να σε καταβάλει σε τέτοιο επίπεδο είναι τραγικό. Καλή ομάδα η Μπενφίκα αλλά δεν είναι και… εξωγήινοι. Έτσι έμοιαζαν στο πρώτο εικοσάλεπτο. Και μετά όσο πέρναγε η ώρα και κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο νόμιζες ότι ήταν μια από τις ομάδες που έρχονται στο ΟΑΚΑ και χάνουν διαδικαστικά όπως τα Γιάννενα κι ο Πανιώνιος. Ο Χουλτ, ο Γαλανόπουλος κι ο Μπακασέτας του δευτέρου ημιχρόνου ήταν οι καλύτεροι και ο Κλωναρίδης αν έβαζε το τρίτο μπορεί να τον αγόραζαν σήμερα το πρωί από όποια ομάδα έβλεπαν το παιχνίδι ή και η ίδια η Μπενφίκα.

Δεν λέω να έκανε την πάσα γιατί όντως μπορούσε να την κάνει αλλά καλά έκανε και την τελείωσε την φάση. Αν χανόταν αυτό το γκολ επειδή έγινε πάσα κανείς δεν θα του συγχωρούσε το ότι δεν τελείωσε την φαση έχοντας βάλει ήδη δύο γκολ. Επιθετικός είναι και μάλιστα σε καυτή βραδιά. Το κοινό έχουν οι τέσσερις κορυφαίοι; Και τους τέσσερις τους είχαμε στο μυαλό μας για… αναπληρωματικούς όταν φανταζόμασταν την ΑΕΚ της φετινής σεζόν και τον Κλωναρίδη για να μπαίνει πότε πότε στην αποστολή… Ακόμη και μετά το ματς στο Αμστερνταμ εγώ, για να μην λέω για άλλους, είχα γράψει ότι ήταν κρίμα και για τον Γαλανόπουλο το ότι η ΑΕΚ δεν πήρε το δεύτερο αμυντικό χαφ, μετά τον Αλεφ, στις μεταγραφές για μην πέφτει τόσο βάρος πάνω του επειδή δεν είναι έτοιμος. Σίγουρα έπρεπε να έχει έρθει άλλος ένας χαφ μόνο που χθες θα έμπαινε στην θέση του Σιμόες Αν δεν έπαιζε από την αρχή στη θέση του Πορτογάλου που μέχρι τώρα στο επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ φαίνεται, δυστυχώς, λίγος. Το να μην παίζει καλά επειδή το καλοκαίρι μένει ελεύθερος και δεν έχει ακόμη υπογράψει δεν το πιστεύω γιατί ο Σιμόες δεν είναι ηλίθιος να παίζει άσχημα πριν το τελευταίο καλό συμβόλαιο της καριέρας του. Ολοι οι παίκτες του κόσμου κάνουν το αντίθετο δεν μπορεί να πέσαμε στην περίπτωση.

Ας φύγουμε όμως από το ατομικό επίπεδο. Η συνολική παρουσία της ΑΕΚ χθες από το 20 και μετά ήταν εκπληκτική. Κι το 11 με 11 και στο 11 με 10 με την Μπενφίκα να παίζει όλο το δεύτερο ημίχρονο στο μισό γήπεδο με όλους τους παίκτες τςη πίσω από την μπάλα. Η ομάδα λειτούργησε εκπληκτικά έβαλε γκολ και δημιούργησε ευκαιρίες μαζί με την τεράστια του 73 με έναν τρόπο ποδοσφαρικά υπέροχο. Επρεπε να νικήσει εκεί που έφτασε το ματς. Ομως όπως η καλή εμφάνιση από μόνη της δεν δίνει τίποτα εκτός από πίκρα έτσι και η ήττα δεν διαγράφει το ότι η ΑΕΚ έπαιξε την Μπενφίκα 70 λεπτά σαν την γάτα με το ποντίκι, της έβαλε δύο γκολ και έχασε με έναν τρόπο που σε τίποτα δεν είχε να κάνει με αλλαγή εικόνας μετά το 2-2. Τέτοια μπάλα δεν έχει παίξει κανείς φέτος. Μπάλα ε; Προχωράμε. Βίκτωρα γερά. Τέσσερα γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ φίλε μου.