Η πιο πολύτιμη ήττα

Δύο ήττες μέσα σε διάστημα λιγότερο της μιας εβδομάδας δεν είναι κάτι συνηθισμένο για ομάδες επιπέδου Παναθηναϊκού. Όταν όμως αυτές έρχονται σε χρονικό σημείο όπως το τωρινό της σεζόν που διανύουμε, τότε, μάλλον μπορεί να αποδειχθούν, σε βάθος χρόνου, πιο χρήσιμες ακόμα και από κάποιες νίκες.

Στο ντέρμπι του ΣΕΦ οι πράσινοι ήταν τραγικοί επιθετικά, χωρίς ρυθμό και χωρίς την αμυντική ενέργεια, που στην περυσινή σεζόν τους έδινε μεγάλη ώθηση στο παιχνίδι τους. Στην Λιθουανία χθες επιθετικά έδειξαν πως μπορούν να βρουν τις λύσεις. Αμυντικά, όμως, εμφάνισαν χειρότερο πρόσωπο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ακόμα και από την αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό. Οι λόγοι που συνέβη κάτι τέτοιο όπως και οι πιθανές δικαιολογίες πολλοί και ποικίλουν. Σε πρώτη ανάγνωση είναι άμεσα αντιληπτό ότι η ομάδα δεν πατάει καλά ως σύνολο και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Η απουσία ενέργειας, διάθεσης και καθαρής σκέψης είναι λογικό να συμβαίνει σε ένα σύνολο με μόλις δύο επίσημα ματς στα πόδια του. Οι ακρογωνιαίοι λίθοι της άμυνας της περασμένης σεζόν, Λάσμε και Γκιστ, για διαφορετικούς λόγους δεν θυμίζουν ακόμα τα θωρηκτά που έκλειναν όλους τους διαδρόμους προς το καλάθι του νταμπλούχου Ελλάδας. Ο Γκαμπονέζος σέντερ δεν έχει επανέλθει στα γνωστά του στάνταρ εκρηκτικότητας αφού δεν έχει ξεπεράσει πλήρως το πρόβλημα τραυματισμού που τον ταλαιπωρεί από το τέλος των τελικών, ενώ ο Αμερικανός δεν έχει βρει τον ρόλο του και τον χώρο του στην ομάδα μετά την έλευση των Φώτση και Μαυροκεφαλίδη.

Πολλοί στην αρχή του καλοκαιριού, τότε που ο Παναθηναϊκός έκλεινε το ρόστερ του, έλεγαν πως η φετινή ομάδα θα είναι μια από τις πιο πλήρης στην ιστορία του συλλόγου. Πως η αμυντική θωράκιση της θα είναι πιο μεγάλη με την παρουσία του Φώτση και του Μπατίστ στο ρόστερ που ήρθαν να προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες.

Η άποψη αυτή δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Βέβαια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ομάδα σαν αυτή που πήρε το τρέμπλ το 2009 στο Βερολίνο πολύ δύσκολα θα ξαναδεί όχι μόνο η Ελλάδα αλλά το ευρωπαϊκό μπάσκετ γενικότερα. Τι φταίει όμως και οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη παρουσιάζουν την εικόνα που είδαμε στα πρώτα ματς της χρονιάς; Απάντηση απλή δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι νωρίς για να πει κανείς τι φταίει και πως μπορεί να διορθωθεί.

Η σεζόν μόλις άρχισε και οι προπονητές και οι παίκτες των ομάδων ακόμα ψάχνονται. Θα ήταν αφύσικο τώρα που μιλάμε μια ομάδα να πέταγε για να μην πω ανησυχητικό. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι αν μπορούν να βγουν συμπεράσματα από τα παιχνίδια αυτά. Η απάντηση είναι πως όχι. Ούτε οι παίκτες των πρασίνων, νέοι και παλαιοί, ξέχασαν το μπάσκετ ή έχασαν τα κυριότερα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού τους, ούτε το προπονητικό τιμ, που πέρυσι στην πιο δύσκολη και άκρως μεταβατική χρονιά στην ιστορία του συλλόγου εδώ και πολλά χρόνια χάρισε δύο τίτλους και έκανε αξιοσημείωτη ευρωπαϊκή πορεία, μετατράπηκε ξαφνικά εν μια νυκτί σε άχρηστο ή ανίκανο. Υπάρχει όμως κάποιο στοιχείο στο οποίο επιβάλλεται να σταθεί και να σχολιάσει κανείς;

Πρώτο είναι η προσαρμογή των νέων παικτών. Οι Μπατίστ και Φώτσης, όπως είναι λογικό, δεν χρειάστηκαν κάτι ιδιαίτερο. Συνηθισμένοι και στο βάρος της φανέλας και στους ειδικούς ρόλους που απαιτούν αποτελέσματα μέσα από ελάχιστη χρησιμοποίηση μπήκαν άμεσα στο ροτέισον της ομάδας.

Ο Μαυροκεφαλίδης και λόγω εμπειρίας αλλά και λόγω τρόπου παιξίματος φαίνεται να ενσωματώνεται αρκετά γρήγορα με τον κόουτς να του επιφυλάσσει σημαντικό ρόλο στην επίθεση και να χτίζει πάνω του πολλές συνεργασίες με τον αρχηγό Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι μικροί Παππάς και Γιάνκοβιτς δείχνουν διαφορετική προσαρμοστικότητα. Περισσότερο ο Παππάς και λιγότερο ο Βλαδίμηρος προς το παρόν βρίσκουν κάποιο χρόνο συμμετοχής και αποκτούν εμπειρίες απαραίτητες για την συνέχεια. Δεύτερο το πρόβλημα που παρουσιάζεται στην διαχείριση των παικτών ρακέτας.

Εκεί φαίνεται πως ο Πεδουλάκης δεν έχει βρει τα δίδυμα που θα βρίσκονται στο παρκέ κάθε φορά. Η πληθώρα λύσεων που του δίνει το βάθος του πάγκου του ίσως τον έχει μπερδέψει ελαφρώς. Πάντως το χθεσινό παιχνίδι δεν πρέπει να τρομάζει για έναν ακόμα λόγο. Ο εμφανώς ανέτοιμος πρωταθλητής και κυπελλούχος Ελλάδας βρήκε απέναντι του την πιο έτοιμη ομάδα της διοργάνωσης. Μην λησμονείτε πως οι Λιθουανοί ήταν οι νικητές των προκριματικών και ο ρυθμός που έχουν στην παρούσα φάση δεν συγκρίνεται με τον αντίστοιχο των πρασίνων, όπως προς τιμήν του παραδέχθηκε και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης σε συνέντευξη του μετά το τέλος του αγώνα. Το αντίστοιχο ματς σε δύο μήνες θα ήταν τελείως διαφορετικό.

Τρίτον ο χρόνος συμμετοχής των παικτών με μεγάλη ηλικία. Ο Διαμαντίδης δεν μπορεί να παίζει τριάντα και πάνω λεπτά σε κάθε ματς, ο Μπατίστ αποκτήθηκε για κάποιες δεκάλεπτες ανάσες στον Λάσμε αλλά με την εμπειρία του μπορεί να χρησιμοποιείται περισσότερο, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που ο βασικός ψηλός είναι εκτός κλίματος αγώνα όπως σήμερα, ενώ και ο Κάρι με πιο ορθολογική διαχείριση στα κρίσιμα θα είναι πιο φρέσκος άρα και πιο χρήσιμος.

Για το μόνο που μπορεί να ψέξει κανείς τον κόουτς, χωρίς να ξέρω αν είναι μόνο δική του η ευθύνη είναι η περίπτωση του Ούκιτς. Υπαρκτός ο τραυματισμός του, δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση, αλλά από την απουσία μηνών και την πιθανή αναζήτηση παίκτη μέχρι να βρίσκεται στις επάλξεις από το πρώτο ματς της σεζόν με κανονικό ρόλο και όχι για ψυχολογική στήριξη δική του και της ομάδας η απόσταση είναι μεγάλη. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλος σύλλογος για να μπαίνει σε κρυφτούλι και άλλα τέτοια παιδικά παιχνιδάκια. Απλώς δεν του αρμόζει στο μέγεθος και την ιστορία του.

Καλή επιτυχία στον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό που μπαίνει σήμερα στη μάχη με αντίπαλο την πάντα υπολογίσιμη Μάλαγα.