Το ζωντανό κύτταρο του ελληνικού ποδοσφαίρου

Τα τελευταία χρόνια ο χάρτης του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει αλλάξει δραματικά. Οι παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις του, με εξαίρεση σε σταθερή βάση τον Ολυμπιακό και την πρόσφατη διετία τον ΠΑΟΚ, έχουν συνεχώς φθίνουσα πορεία. Ο έτερος μεγάλος Παναθηναϊκός από διεκδικητής τίτλων έχει μετατραπεί σε κομπάρσο, η ΑΕΚ πλέον παίζει στα αλώνια της τρίτης τη τάξει εθνικής κατηγορίας, ο Ηρακλής βολοδέρνει επίσης χαμηλά και ο Άρης που πέρυσι την γλύτωσε κυριολεκτικά στο παρά πέντε, φέτος μάλλον μας αποχαιρετά. Μέσα από τις κοσμογονικές αυτές εξελίξεις ξεπήδησαν νέες δυνάμεις όπως ο Ατρόμητος και ο Αστέρας.

Ομάδες που στηρίζονται στην σταθερή και σοβαρή διοικητική καθοδήγηση, στο μεθοδικό τρόπο οργάνωσης, στο σωστό προγραμματισμό και κυρίως στην παρουσία σε θέσεις κλειδιά ανθρώπων, που σκοπό έχουν πρωτίστως το καλό του συλλόγου και λιγότερο την προσωπική τους προβολή ενώ παράλληλα διαθέτουν και τις κατάλληλες γνώσεις. Δεν είναι δηλαδή αλεξιπτωτιστές του χώρου. Πέρα των δύο, Αστέρα και Ατρόμητου δηλαδή, τα ίδια μπορεί να παρατηρήσει κανείς και σε άλλες ομάδες, όπως ο Απόλλωνας και ο Παναιτωλικός. Απλώς ο σύλλογος του Περιστερίου και αυτός της Τρίπολης έχουν αλλάξει επίπεδο και πλέον συγκαταλέγονται στις σταθερές αξίες του πρωταθλήματος.

Ο Ατρόμητος του Γιώργου Παράσχου παίζει ίσως, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Σύνολο που αποπνέει υγεία, με παίκτες πρώτης γραμμής σχεδόν σε κάθε θέση φαίνεται ικανό να διεκδικήσει μέχρι την τελευταία στιγμή την δεύτερη προνομιούχο θέση, που οδηγεί στα προκριματικά του επόμενου Champions League. Ποδοσφαιριστές όπως οι Ούμπιντες, Μπρίτο, Ναπελεόνι, Γκαρσία παίζουν σε όλες τις άλλες ομάδες συμπεριλαμβανομένου και του πρωτοπόρου.

Το μόνο αρνητικό που μπορεί να εντοπίσει κανείς είναι η έλλειψη πολλαπλών εναλλακτικών λύσεων. Αν ο Ατρόμητος διέθετε λίγους ακόμα ποδοσφαιριστές κλάσης και είχε η φανέλα του το βάρος μιας ΑΕΚ ή ενός Παναθηναϊκού δεν αποκλείεται να ήταν ισότιμος διεκδικητής των εγχώριων τίτλων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως μόνο η ομάδα του Έλληνα τεχνικού, έχει επί της ουσίας, δυσκολέψει τον Ολυμπιακό τόσο σε πρωτάθλημα όσο και σε Κύπελλο.

Ο Αστέρας από την άλλη παρά την αλλαγή προπονητή, ξαφνική για αρκετούς όχι όμως και για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στην ομάδα της Αρκαδίας, όχι μόνο δεν επηρεάστηκε αλλά αντιθέτως άρχισε να αποδίδει καλύτερα επί εποχής Στάικου Βεργέτη. Είναι δεδομένο πως για μια ακόμα χρονιά θα βρεθεί στα play- off και θα προσπαθήσει να πάρει το καλύτερο δυνατό ευρωπαϊκό εισιτήριο. Αρνητικό στοιχείο ότι εδώ και αρκετό καιρό δεν έχει καταφέρει να βγάλει μια αξιόλογη φουρνιά Ελλήνων παικτών από τα σπλάγχνα του, γεγονός που πρέπει να αποτελεί στόχο της νέας τεχνικής ηγεσίας. Δεν παύει πάντως να διαθέτει μακράν το καλύτερο δίκτυο εντοπισμού παικτών στην Λατινική Αμερική σε όλη την Superleague.

Και στις δύο περιπτώσεις των συλλόγων που αναφέρθηκαν αυτό που απομένει είναι να γίνει το επόμενο βήμα. Ποιο είναι αυτό; Η ευρωπαϊκή καταξίωση για αρχή. Πρέπει και οι δύο στην νέα τους περιπέτεια την επόμενη σεζόν να πετύχουν την είσοδο τους στους ομίλους του Europa League την οποία έως τώρα την έχασαν, ειδικά οι Περιστεριώτες, στις λεπτομέρειες. Από εκεί και πέρα αν μπορέσουν να κατακτήσουν κάποιο τίτλο αυτό μόνο καλό θα κάνει στο οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υπάρχει ισονομία με τους μεγάλους και όχι να στερούνται το δικαίωμα στο όνειρο, όπως έγινε πέρυσι στον τελικό από διαιτητικές αποφάσεις ανθρώπων που κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε έξω από γήπεδο ποδοσφαίρου να περάσουν ξανά και όχι να συνεχίσουν την παρουσία τους στο κόσμο του αθλήματος στην χώρα μας.