Η λογική λέει μπαράζ, αλλά...

Πέφτει, σήμερα στο Καραΐσκάκη, η αυλαία για την εθνική μας ομάδα στην προκριματική φάση για το Μουντιάλ της Βραζιλίας κόντρα στο αδύναμο Λιχτενστάιν. Η εθνική μας θέλει νίκη στο δικό της ματς και ταυτόχρονα στραβοπάτημα των Βόσνιων, που αγωνίζονται την ίδια ώρα εκτός έδρας με την Λιθουανία, για να πάρει αυτή το εισιτήριο για την απευθείας πρόκριση στα τελικά. Υπάρχουν άραγε ρεαλιστικές ελπίδες να συμβεί κάτι τέτοιο; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτική.

Από πλευράς ποιότητας η διαφορά των Βαλκανίων από την εκπρόσωπο της Βαλτικής είναι χαώδης και αν βγει στο χορτάρι του γηπέδου στο Κάουνας η αντίπαλος μας στην κούρσα διεκδίκησης της πρώτης θέσης θα περάσει ένα εύκολο απόγευμα. Επειδή όμως άλλο πράγμα η ποδοσφαιρική αξία και άλλο η διαδικασία που απαιτείται να περάσεις για να ολοκληρώσεις το τελευταίο βήμα για την επίτευξη ενός στόχου, πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να σε " πλακώσει το πάπλωμα" όπως λέμε μεταφορικά. Πότε άλλοτε η Βοσνία, και η προικισμένη φουρνιά ποδοσφαιριστών που όντως διαθέτει, δεν έχουν βρεθεί σε αντίστοιχη θέση, δηλαδή να διαχειριστούν το άγχος του πρέπει, την ταμπέλα του φαβορί. Σε κάθε περίπτωση δυστυχώς δεν εξαρτάται από τα δικά μας πόδια το μέλλον.

Οι Βόσνιοι απολύτως δικαιολογημένα βρίσκονται απόψε σε θέση ισχύος. Δεν τους κερδίσαμε σε κανένα από τα δύο ματς που δώσαμε μαζί τους, αντιθέτως μάλλον διασυρθήκαμε τον περασμένο Μάρτιο στη Ζένιτσα όπου χάσαμε με κάτω τα χέρια με 3-1 μειώνοντας μάλιστα στις καθυστερήσεις, και δεν είμαστε καλύτεροι και στο εντός έδρας παιχνίδι που έγινε πριν από έναν χρόνο περίπου τέτοιες μέρες στο Φάληρο.

Πέρα από τις μεταξύ μας αναμετρήσεις η συνολική εικόνα των δύο ομάδων σε αυτό το μίνι πρωτάθλημα, των εννέα μέχρι σήμερα αγωνιστικών, γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Ντζέκο και της παρέας του. Πιο παραγωγική επιθετικά, με τριπλάσια σχεδόν τέρματα από εμάς, και με σαφώς καλύτερο θέαμα μπόρεσε, χάρη στην διαφορά τερμάτων που έχει δημιουργήσει, να καλύψει την εκτός προγράμματος ήττα της εντός από την Σλοβακία.

Η ελληνική ομάδα από την άλλη παρουσίασε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Στηρίχθηκε στην αμυντική της ικανότητα και προσπάθησε να πάρει όλα της τα παιχνίδια στο γκολ. Σε έναν όμιλο με υποδεέστερους αντιπάλους αυτό πληρώνεται. Δεν μπορείς να νικάς την συμπαθή πλην ανύπαρκτη ποδοσφαιρικά ομάδα του μικρού κρατιδίου της κεντρικής Ευρώπης, που πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να σωθεί αγωνιζόμενη σε ερασιτεχνική κατηγορία στην Ελλάδα, με μόλις ένα γκολ διαφορά και να επιδιώκεις το ίδιο αυτό σκηνικό σε κάθε ματς ανεξαρτήτως αντιπάλου.

Καταλαβαίνω να συμπεριφέρεσαι έτσι όταν παίζεις με μια εθνική ομάδα από το λεγόμενο πάνω ράφι, Αργεντινή, Βραζιλία, Γερμανία, Ολλανδία ή έστω με πιο ποιοτική επιθετικά ομάδα. Δεν μπορεί να έχει ποδοσφαιρική λογική όμως η ύπαρξη τριών αμυντικών χαφ στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τους σημερινούς μας αντιπάλους. Άρα είναι επιλογή της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας μας το θέαμα αυτό.

Πολλάκις στο παρελθόν έχουμε πει πως για την γενιά των σημερινών τριαντάρηδων και πάνω αρκεί η παρουσία στην γιορτή είτε του ευρωπαϊκού είτε του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Οι μετέπειτα είναι αλήθεια πως έχουν κακομάθει τα τελευταία χρόνια. Από το σημείο αυτό όμως, της απλής παρουσίας δηλαδή, μέχρι το οικτρό θέαμα που εμφανίσαμε στην πλειονότητα των παιχνιδιών μας στην προκριματική φάση υπάρχει διαφορά.

Τα ματς της εθνικής έχουν καταντήσει να λειτουργούν ως το καλύτερο αγχολυτικό για όσους πάσχουν από αϋπνίες. Αντί να μετρούν " προβατάκια" όπως μας έλεγαν οι μανάδες μας κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και αναλαμβάνουν το ρόλο αυτό οι παίκτες του Σάντος. Πολλοί θα πουν πως αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει σε ότι έχει να κάνει με την ποιότητα των παικτών μας και την λειψανδρία που παρατηρείται σε δημιουργικούς παίκτες.

Η αλήθεια όμως, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι κάπου στη μέση. Δεν μπορώ να δεχθώ πως ποδοσφαιριστές με τις επιθετικές αρετές του Σαμαρά, του Μήτρογλου, του Σαλπιγγίδη, με το θράσος και το τσαγανό του Χολέμπας, του Φορτούνη, έστω και αν τώρα δεν καλείται, του Νίνη και με την εμπειρία του Κατσουράνη και του Καραγκούνη δεν μπορούν να αλλάξουν τρίτη πάσα. Υπάρχουν πλέον στις τάξεις του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος παίκτες που αγωνίζονται στα κορυφαία πρωταθλήματα της γηραιάς ηπείρου και οι παραστάσεις που αποκτούν κάθε Κυριακή τους δίνουν νέο αέρα που επιβάλλεται επιτέλους να εμφανίσουν και στα ματς της εθνικής.

Ας αφήσει λίγο στην άκρη και ο Σάντος τα φοβικά σύνδρομα που τον διακατέχουν και το θέαμα θα βελτιωθεί όσο είναι καιρός. Γιατί είναι ανησυχητικό παίκτες με παρουσία σε κορυφαίες λίγκες, όπως η γερμανική για παράδειγμα, να θεωρούν ότι η ομάδα παράγει ευκαιρίες και απλώς ένα παράλληλο σύμπαν τις αποσιωπά.

Η κριτική στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι απαραίτητη και δεν σημαίνει πως όποιος την ασκεί θέλει το κακό των παικτών ή της ομάδας. Αντίθετα αν δεν μιλάς όταν τα αποτελέσματα είναι καλά και κάθεσαι στο ρητό ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα όταν θα έρθει η καταστροφή θα είναι αργά για δάκρυα.

Σε κάθε περίπτωση με την ομάδα τουλάχιστον στην διαδικασία των μπαράζ έχουμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες που μακάρι να συνδυαστούν με την πρόκριση στο Μουντιάλ. Για πιθανούς αντιπάλους και άλλα συναφή αύριο στην εκπομπή μετά το πέρας και της τελευταίας αγωνιστικής. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά δυστυχώς και αυτή πεθαίνει κάποια στιγμή.