Ως τον ουρανό είναι λίγο!

«Αν κάποια ομάδα μπορεί να κάνει και αυτή την υπέρβαση, είναι μόνο ο Ολυμπιακός» έγραφα λίγες ώρες πριν τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ και ο τρόπος που εξελίχθηκε το ματς, το επιβεβαίωσε… σαδιστικά. Στην πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου, την ελληνική, οι λέξεις πλέον έχουν στερέψει για τα καλά και ο,τι και αν γράψει κανείς γι’ αυτό το μπασκετικό θαύμα που ζει και βασιλεύει την τελευταία τετραετία στην Ευρώπη, θα είναι φτωχό. Αν έβλεπε κανείς το βλέμμα των παικτών της Ρεάλ λίγο μετά την πρόκρισή τους επί της Φενέρμπαχτσε, θα καταλάβαινε πολλά…

Γράφει από τη Μαδρίτη ο Νίκος Ζέρβας

«Ωραία, προκριθήκαμε, αλλά… ωχ. Πάλι αυτοί απέναντί μας», ήταν σα να λέει τα βλέμμα του Γιουλ. Μέχρι την Ρεάλ υπάρχει όμως ακόμα χρόνος. Ας μείνουμε όπως αρμόζει σε έναν ακόμα θρίαμβο. Μια εποποιία που κατήργησε και πάλι την μπασκετική λογική και βάλθηκε να μας τρελάνει όλους. Διότι κάποιοι ακόμα δεν έχουν πάρει το… μάθημά τους και στο -9 και με τριάμισι λεπτά να απομένουν, είχαν βιαστεί να στείλουν τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα της Ευρώπης και την τρομερή παρέα του στον μικρό τελικό. Πόσα ακόμα θα ζήσουμε με αυτή την ομάδα, μόνο ο Θεός γνωρίζει. Αλλά το σίγουρο είναι πως η κάθε παράσταση που προσφέρει ο Ολυμπιακός είναι μαγική, ανεπανάληπτη και γεμάτη… καρύδια.

Γεμάτη ελληνική ψυχή και αυταπάρνηση. Γεμάτη προπονητικό πλάνο, ψυχραιμία και κινήσεις ματ από τον πάγκο που φέρνουν τα πάνω-κάτω. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι λογικό να μην τραβάει πάνω του τα φλας που του αξίζουν γιατί δε βάζει τρίποντα, αλλά επιτρέψτε μου… Εκείνος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο και γι’ αυτή τη νίκη. Όχι μόνο για το σχήμα με τον Πέτγουεϊ στο «5» να δίνει ρεσιτάλ άμυνας την κρίσιμη ώρα, αλλά και για την γενικότερη διαχείριση του αγώνα, αλλά και τον τρόπου που χειρίζεται αγωνιστικά και πνευματικά τους παίκτες του. Έχει την ευκαιρία να γίνει ο δεύτερος Έλληνας προπονητής που κατακτά Ευρωλίγκα, αλλά έτσι και αλλιώς, ο Ολυμπιακός έχει βρει τον τεχνικό του ηγέτη για πολλά χρόνια.

Τι να πει κανείς για τον Σπανούλη των 0/11 σουτ, που ήταν σίγουρο πως στο τέλος θα ξαναπάρει την ευθύνη πάνω του. Και τα έβαλε σαν σε… προπόνηση… Είναι απλά ένας μύθος των ευρωπαϊκών γηπέδων, που άλλαξε άρδην την ιστορία της Ευρωλίγκας. Ένας αθλητής που χαίρεσαι να βλέπεις και ανεβάζει επίπεδο όλη την Ελλάδα. Η γενιά μας είναι πολύ τυχερή που τον ζει και μακάρι να μην τέλειωνε ποτέ αυτό το ταξίδι…

Η αυτοκαταστροφική ΤΣΣΚΑ των πολλών εκατομμυρίων όμως, δεν υποκλίθηκε μόνο στους προαναφερθέντες. Τι να πει κανείς για τον συγκλονιστικό πρωτάρη Παπαπέτρου και τον Πρίντεζη που εκτός του ότι κράτησε όρθια την ομάδα στο κακό πρώτο ημίχρονο, έπαιξε άμυνες που δεν εξηγούνται με τους νόμους της φυσικής στο τέλος. Τον… αμούστακο Αγραβάνη που σε επτά λεπτά έκανε εκπληκτική δουλειά, τον Σλούκα που στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε όλο τον ρυθμό (έπαιξε και τρομερές άμυνες) και τους Ντάνστον-Χάντερ που τα έβαλαν με τα θηρία και τα νίκησαν, παρόλο που ήταν χρεωμένοι με φάουλ και για να πάρουν αυτοί όταν επιτίθονταν έπρεπε να… αιμορραγήσουν. Ήταν όλοι τους υπέροχοι! Έπαιξαν άμυνα για σεμινάριο, νίκησαν κατά κράτος στα ριμπάουντ μία ομάδα κατά πολύ ψηλότερη και παρότι είχαν περισσότερα λάθη απ’ ότι ασίστ και δεν ήταν στην καλύτερη μέρα εκτελεστικά, βρήκαν και πάλι τον τρόπο.

Είναι μέλη ενός ζωντανού θρύλου που αυτοί «έχτισαν» με κόπο και συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα. Έκαναν τη δύσκολή δουλειά του Final Four, βγάζοντας εκτός την ρωσική ομάδα του Βατούτιν, που ψάχνει να βρει τι άλλο πρέπει να κάνει για να νικήσει τον Ολυμπιακό σε μεγάλο παιχνίδι. Είναι οι παίκτες που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια μας ομορφότερα, αρνούμενοι πεισματικά να συμβαδίσουν με τη συνεχιζόμενη μιζέρια στην πολιτική και αθλητική Ελλάδα. Είναι μία επιτυχία που ανήκει στον Ολυμπιακό, αλλά και σε ολόκληρη την χώρα, που θα πρέπει να μάθει από αυτή την ομάδα πως το αουτσάιντερ καταφέρνει και επικρατεί, αλλά κυρίως το πως συνεχώς προοδεύει σε όλα τα επίπεδα.

Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που απέχει μία νίκη από την τρίτη Ευρωλίγκα στα τέσσερα τελευταία χρόνια. Αν τα καταφέρει, θα είναι μακράν η πιο επιτυχημένη-μυθική στην σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αν όχι, κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει για το παραμικρό, αλλά για σταθείτε, πιο όμορφό και οικείο σε αυτή την ομάδα δεν είναι το πρώτο ενδεχόμενο;

Άλλα 40 λεπτά…