Το όνομά μου είναι Λούντζης. Μιχάλης Λούντζης…

Όταν τα νέα από ιατρικό δελτίο άφηναν εκτός εξίσωσης, για δεύτερο συνεχόμενο υψηλών απαιτήσεων παιχνίδι μέσα σε 72 ώρες, τους Σλούκα και Πίτερς, ελάχιστοι περίμεναν αυτό που τελικά είδαν στο παρκέ του ΣΕΦ το βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου.

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε μία ομάδα γεμάτη ποιότητα σε όλες τις θέσεις και με τρομερή ανάγκη για νίκη, καθώς για την ώρα δεν έχει επιβεβαιώσει την ανωτερότητα του ρόστερ της. Πόσο εύκολο είναι απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης να εμφανίσεις τα ίδια επίπεδα ενέργειας με τον θρίαμβο απέναντι στην Φενέρ, αναρωτιόνταν, και δικαίως, οι περισσότεροι.

Με τον φετινό Ολυμπιακό όμως όλα είναι, αν όχι εύκολα, πιθανά. Διότι μιλάμε για την καλύτερη στο μάτι ομάδα της Ευρωλίγκας, η οποία σε σχέση με πέρυσι που έχασε από τον ίδιο αντίπαλο για ένα σουτ, έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ομοιογένεια και αρκετοί από τους παίκτες της έχουν κάνει το βήμα παραπάνω στην καριέρα τους.

Κόντρα στην Εφές, ήταν η σειρά του Μιχάλη Λούντζη να το αποδείξει, στο κορυφαίο παιχνίδι του στο υψηλότερο επίπεδο. Ο 24χρονος γκαρντ, δεν έβαλε μόνο 13 πόντους με σχεδόν αψεγάδιαστη στατιστική, αλλά έπαιξε κορυφαίες άμυνες απέναντι σε παικταράδες όπως ο Λάρκιν, μάζεψε 7 ριμπάουντ, έκανε 2 κλεψίματα και κάλυψε επάξια το κενό του Σλούκα.

Έχω την αίσθηση πως ακόμα περισσότερο και από την νίκη-ουσιαστική εξασφάλιση των πλέι οφ, το κέρδος με τον Λούντζη για το μέλλον του Ολυμπιακού είναι ακόμα μεγαλύτερο. Το σίγουρο είναι πως ο Εργκίν Αταμάν (σ.σ. δεν ήξερε καν πως προφέρεται το όνομά του στην συνέντευξη Τύπου), τον έμαθε για τα καλά. Ένας επιπλέον έτοιμος παίκτης στο rotation είναι πολύτιμος, αρκεί να συνεχίσει να δουλεύει όπως δουλεύει. Μαζί με τον εξαιρετικό επιθετικά στο δεύτερο ημίχρονο Βεζένκοφ, ο δωδέκατος παίκτης στην ιεραρχία ήταν ακρογωνιαίος λίθος της μεγάλης νίκης, που όπως και οι προηγούμενες όμως, είχαν πλουραλισμό και ομαδική δουλειά. Και κυρίως άρτιο προπονητικό πλάνο στην άμυνα, που ήταν για σεμινάριο. Περιόρισε την δημιουργία και το σκοράρισμα των Μίτστις-Λάρκιν, με αλλαγές που σε κάποιες φάσεις ήταν διπλές και τριπλές και σωστή-δυναμική άμυνα στα όποια μις-ματς δημιουργούνταν.

Η άμυνα και η σαφής στόχευση να τροφοδοτηθεί σωστά ο Φαλ μέσα στην ρακέτα, ήταν τα δύο στοιχεία που άνοιξαν τον δρόμο. Ο Γάλλος σέντερ έκανε ασίστ τις πάσες των περιφερειακών, ο Παπανικολαου έπαιζε αμυνάρες όλη την πεντάδα της Εφές και δημιουργούσε σαν πλέι μέικερ και η είσοδος του ΜακΚίσικ αντί του άστοχου αυτή την φορά Κάναν, έδωσαν ενέργεια, κάθετο παιχνίδι, πόντους και ασίστ. Το δεύτερο rotation συνέχισε να παίζει άμυνα στα… κόκκινα και αύξησε την διαφορά, ενώ έδωσε την πολυτέλεια να δουν όλο το δεύτερο δεκάλεπτο από τον πάγκο και να πάρουν ανάσες οι Γουόκαπ και Βεζένκοφ. Μπολομπόϊ και Μπλακ με την αθλητικότητά τους θωράκισαν την ρακέτα και το +10 του ημιχρόνου είναι μάλλον φτωχό, αν δει κανείς τους αριθμούς.

Ο Ολυμπιακός είχε 4/14 τρίποντα (αλλά και 75% στα δίποντα), 13 ασίστ για 7 λάθη, 16 αμυντικά και 7 επιθετικά ριμπάουντ και υστερούσε μόνο στα λάθη, έχοντας 4 περισσότερα από την τουρκική ομάδα. Αυτά έδωσαν 13 πόντους στην Εφές, και χάρη και στις έξι χαμένες βολές (σ.σ. οκτώ συνολικά) έμεινε στην διεκδίκηση του παιχνιδιού. Όταν ο Βεζένκοφ άρχισε να ευστοχεί από παντού κάνοντας… πλάκα στον φανερά ανέτοιμο και απροπόνητο Σίνγκλετον (σ.σ. έκανε διακοπές μέχρι τον Δεκέμβριο), η διαφορά έφτασε στο +16, όμως αρκούσε ένα φυσιολογικά κακό τρίλεπτο λόγω και της κόπωσης, για να πέσει αρχικά στους 7 και εν συνεχεία στους 4. Εκεί, ανέλαβε δράση στην επίθεση ο Λαρεντζάκης με δύο μεγάλα καλάθια και στην άμυνα ο Λούντζης ανάγκαζε σε λάθη παίκτες τριών-τεσσάρων εκατομμυρίων.

Ακόμα και ο φανερά κουρασμένος από τα συνεχόμενα 35λεπτα Γουόκαπ, έβγαλε στο κρίσιμο σημείο μια μαγική ασίστ που «κλείδωσε» ουσιαστικά την νίκη, ενώ έντεκα χιλιάδες άνθρωποι στις εξέδρες είχαν υψώσει με τις φωνές τους ασπίδες για να κρατηθεί αυτό που δικαιούταν ο Ολυμπιακός στα χέρια του. Οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν τα σουτ της Εφές να είναι υπό κακές προϋποθέσεις και αν την κρατήσουν μόλις στους 70 πόντους με τραγικά ποσοστά στα τρίποντα. Ό,τι και αν επιστράτευσε ο Αταμάν, δεν του έφερνε αποτέλεσμα, καθώς ήταν φανερό πως το ταλέντο θα ηττηθεί από την ομαδική δουλειά και την κατάθεση ψυχής. Θα ηττηθεί από την ομάδα που έχει υποπολλαπλάσιο μπάτζετ, αλλά παίζει καλύτερο μπάσκετ. Και αυτό ίσχυε και πέρυσι, και ας μην φάνηκε στην απονομή.

Μακροπρόθεσμα όμως η σωστή δουλειά πάντα δικαιώνεται, ενώ οι απουσίες γίνονται εφαλτήριο για να δώσουν το κάτι παραπάνω οι υπόλοιποι. Ο Ολυμπιακός έβγαλε ένα πρόγραμμα «φωτιά» από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και έπειτα με ένα ασύλληπτο 7/8. Που πλέον τον φέρνει αγκαλιά με τον πρώτο στόχο της σεζόν (σ.σ. πλέι οφ), ενώ είναι στο χέρι του να έχει και πλεονέκτημα έδρας σε αυτά, καθώς αρχίζει και… ξεμακραίνει από τον ανταγωνισμό. Πλέον, φεύγει για ένα μήνα από το ΣΕΦ για τρία συνεχόμενα εκτός έδρας παιχνίδια με Άλμπα, Βαλένθια και Ολύμπια Μιλανο, ενώ στο μεσοδιάστημα θα διεκδικήσει το Κύπελλο, που είναι ο δεύτερος τίτλος-στόχος της σεζόν.

Στο πέμπτο συνεχόμενο sold out που θα γίνει απέναντι στην Μπαρτσελόνα στις αρχές Μαρτίου, ίσως να έχει την ευκαιρία να «κλειδώσει» και το πλεονέκτημα. Για την ώρα, ας απολαύσουμε το ταξίδι…

Υ.Γ. Το δημιούργημα του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι δεδομένα εκπληκτικό. Όμως αν δεν είναι προπονητική μαγκιά να νικάς την Εφές έχοντας απόλυτα έτοιμο αγωνιστικά και πνευματικά και να πιστεύεις και τον... τελευταίο παίκτη του rotation, τότε τι είναι;

Follow @ ZervasNikolaos