Το κάναμε κι αυτό!

Το κάναμε και αυτό. Περάσαμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας στους δεκαέξι του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μετά την παρθενική μας εμφάνιση, με τα γνωστά αποτελέσματα στα γήπεδα των Η.Π.Α το 1994, και την πρώτη μας νίκη σε Μουντιάλ σε αυτά της Ν. Αφρικής πριν από τέσσερα χρόνια, απέναντι μάλιστα σε μια άλλη εκπρόσωπο του αφρικανικού ποδοσφαίρου την Νιγηρία, κάναμε χθες το επόμενο βήμα.

Οι παίκτες του Φερνάντο Σάντος νίκησαν την Ακτή Ελεφαντοστού και προκρίθηκαν στην επόμενη φάση εκεί που τους περιμένει η μεγάλη έκπληξη του φετινού τουρνουά, Κόστα Ρίκα.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από εδώ και πέρα; Ουδείς το ξέρει. Ποιος μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα και μετά το βράδυ της Κυριακής, στις έντεκα ώρα Ελλάδας το μεγάλο ματς, να βρισκόμαστε εμείς στους οκτώ και να περιμένουμε Ολλανδούς ή Μεξικανούς για παρέα;


Σε κάθε περίπτωση πάντως συνιστά τεράστια επιτυχία η μέχρι τώρα πορεία μας, όχι μόνο λόγω της ιστορικής σημασίας του πράγματος, αλλά αν αναλογιστούμε και ποιες ομάδες έχουν ήδη πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Ειδικά για τις ευρωπαϊκές έχει πέσει περονόσπορος. Υπερδυνάμεις όπως η Ιταλία, η Αγγλία και η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία μας αποχαιρέτησαν, ενώ και άλλες πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες από εμάς, όπως οι Κρόατες είτε γύρισαν πίσω είτε είναι στο χείλος του αποκλεισμού όπως οι Ρώσοι.

Δεν ισχυρίζεται κανείς πως ξαφνικά γίναμε ομάδα τοπ επιπέδου, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Στιγμές σαν και αυτές δεν τις ζούμε συχνά σαν ποδόσφαιρο. Ας τις χαρούμε λοιπόν μακριά από μικρότητες και γκρίνιες.
Πριν πάμε στα επόμενα ας ρίξουμε μια ματιά στο τι είδαμε χθες. Στην καλύτερη μας εμφάνιση εδώ και αρκετό καιρό βγάλαμε στο χορτάρι αρετές που για πολλούς δεν είχαμε. Καλή ανάπτυξη τόσο από τον άξονα όσο και από τα πλάγια, σωστή αλληλοκάλυψη στις πτέρυγες, φαρμακερές αντεπιθέσεις, σωστές τοποθετήσεις. Αν και το πράγμα έδειχνε να στραβώνει από την αρχή, δύο αναγκαστικές αλλαγές πριν από το ημίωρο η μία τερματοφύλακα, τρία δοκάρια, ισοφάριση σε καίριο σημείο λίγο πριν το τελευταίο δεκάλεπτο, η εθνική μας παρά τις αντιξοότητες βρήκε τον τρόπο να φθάσει στην νίκη- πρόκριση. Μπορεί αυτή να επιτεύχθηκε με το γκολ- πέναλτι του Σαμαρά δευτερόλεπτα πριν το σφύριγμα της λήξης, υπάρχει παράβαση και ορθώς δόθηκε, όμως από την ροή του αγώνα ήταν εμφανές πως αν μια ομάδα εδικαιούτο την πρόκριση αυτή ήταν η ελληνική. Απέναντι στο πλάνο του Σάντος οι παίκτες του Λαμουσί είχαν να αντιπαρατάξουν μόνο τις προσωπικές ικανότητες στο ένας εναντίον ενός.

Μπορεί να μην διαθέτουμε ποδοσφαιριστές παγκοσμίου επιπέδου, όπως ο Τουρέ, ο Ντρογκμπά και ο Ζερβινιό αλλά είμαστε ομάδα. Αν και για τα λέμε όλα δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλές ομάδες στο Μουντιάλ που να έχουν στις τάξεις τους αμυντικούς σαν τους δικούς μας ή προσωπικότητες σαν του αρχηγού μας του Γιώργου Καραγκούνη.


Πάμε στην αναμέτρηση της Κυριακής τώρα. Απέναντι μας η συμπαθής Κόστα Ρίκα. Η ομάδα έκπληξη που κατάφερε όχι μόνο να περάσει από τον επονομαζόμενο όμιλο του θανάτου αλλά να βγει και πρώτη. Δεν τρομάζει αλλά θέλει πολύ προσοχή. Με καλές μονάδες, Κάμπελ, Ρουίς, Μπολάνιος είναι πολύ καλοί παίκτες, προσήλωση στην αμυντική της λειτουργία, μην ξεχνάμε πως έχει φάει μόλις ένα γκολ και αυτό από την άσπρη βούλα έχοντας αντιμετωπίσει επιθετικούς πρώτης γραμμής, αλλά και πολύ επικίνδυνη επιθετικά όταν βγει στην κόντρα.

Είναι δεδομένο πως το παιχνίδι στο Ρεσίφε θα είναι ματς υπομονής. Κανείς από τους δύο δεν θα αφήσει χώρους στον αντίπαλο φοβούμενος ότι θα κριθεί στο γκολ. Αλλά για την Κυριακή θα τα πούμε αναλυτικά άλλη ώρα. Προς το παρόν ας χαρούμε την μεγάλη νίκη μας και την πρόκριση.

Υ.Γ : Μεγάλο σεβασμό στους αδελφούς Τουρέ που παρά τον πόνο τους για την απώλεια του αδελφού τους έπαιξαν για την πατρίδα τους. Μπράβο και στον Γιώργο Σαμαρά, όχι τόσο για την απόφαση του να πάρει την ευθύνη της εκτέλεσης του πέναλτι, όσο για την κίνηση του να παρηγορήσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα μετά το τέλος του αγώνα αποδεικνύοντας ότι εκτός από σπουδαίος ποδοσφαιριστής είναι και τεράστια προσωπικότητα.

Χρήστος Σούτος