Την έριξαν οι νταβατζήδες

Χαίρετε κύριοι,

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί. Όταν έγινε γνωστή η απόφαση του Τριτσώνη να μην συνεχίσει το παιχνίδι αμέσως σκέφτηκα να πιάσω το λάπτοπ και να αρχίσω να γράφω.

Στη συνέχεια ήταν τόσο θολωμένα όλα στο μυαλό μου που προτίμησα να αφήσω το χρόνο να περάσει. Βλέπετε δεν είναι τόσο απλό να σκεφτείς το Ελληνικό πρωτάθλημα, τη δουλειά σου, χωρίς την ΑΕΚ στην πρώτη Εθνική. Ομολογώ πως δεν φανταζόμουν αυτήν την εξέλιξη. Έβλεπα πως το κακό ερχόταν, πολλές φορές είχα πει στην εκπομπή πως όπως έγινε και στην Ανατολική Ευρώπη η οικονομική κρίση θα φάει ομάδες, κάπου όμως μέσα μου πίστευα πως το ίδιο το Ελληνικό ποδόσφαιρο θα βγάλει τις άμυνές του ώστε να μην πέσει η ΑΕΚ.

Αντί να συμβεί αυτό, έγινε ότι ήταν δυνατόν για να πάει η ομάδα άκλαυτη. Την ΑΕΚ δεν τη σεβάστηκε κανένας. Μιλάμε για έναν τεράστιο σύλλογο που από αυτόν πολλοί έγιναν πάμπλουτοι, την κρίσιμη στιγμή όμως κανείς δεν την βοήθησε. Η διοίκηση της ΑΕΚ δεν σεβάστηκε το ίδιο το άθλημα και την περασμένη Δευτέρα πήρε μια απόφαση γεμάτη ρίσκο. Έδιωξε τον Λίνεν, που μπορεί να έκανε λάθη, να έχει μεγάλη ευθύνη για το χάλι που έδειξε η ομάδα στους Ζωσιμάδες, όμως ήταν κανονικός προπονητής και το κομμάτι της ψυχολογίας είναι από τα προτερήματά του. Πήραν το ρίσκο και έφεραν τον Δέλλα. Αρκετοί συνάδελφοι, όλη την εβδομάδα που πέρασε, αβάνταραν τη συγκεκριμένη κίνηση χωρίς να έχουν το παραμικρό ερέθισμα, πέρα από προσωπικές σχέσεις με το τεχνικό επιτελείο.

Θα μου πείτε, έφταιγε ρε Τσάρλυ ο Δέλλας; Σίγουρα είναι ο τελευταίος που έχει ευθύνη όμως στο κομμάτι του απέτυχε. Κλήθηκε να φτιάξει την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του και οι παίκτες του στο γήπεδο τρέμανε. Ο Δέλλας ανέλαβε μια αποστολή, να φτιάξει ψυχολογικά τους παίκτες. Στην πράξη αποδείχθηκε πως δεν τα κατάφερε. Αν ήταν να πέσει η ομάδα θα ήταν πιο δίκαιο αυτό να γίνει με τον προπονητή της. Στο κάτω κάτω να ξέρουμε που να ρίξουμε τις ευθύνες για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι.

Τώρα φταίνε όλοι, ακόμα και ο Τριτσώνης που απέναντι στην ΑΕΚ έκανε τον αδέκαστο. Με το που τελείωσε το παιχνίδι άκουσα στην τηλεόραση, αμέσως μετά διάβασα κείμενο. στη λογική πως η ΑΕΚ αδικήθηκε γιατί στη Βέροια που έκαναν ντου οι οπαδοί του Άρη το παιχνίδι ξεκίνησε. Πράγματα αστεία που δεν χωράνε στα επιχειρήματα καθώς ο Άρης στη Βέροια ήταν φιλοξενούμενος και το γήπεδο άδειασε πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι το ΟΑΚΑ.

Ναι πιθανότατα να έπρεπε και τότε να είχε διακοπεί το παιχνίδι. Απόφαση όμως που είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή. Αυτοί που μπήκαν πάντως στο γήπεδο ήξεραν τι έκαναν. Δεν υπολόγισαν τίποτα γιατί δεν ενδιαφερόντουσαν. Όταν αγαπάς κάποιον κοιτάς την όποια ελπίδα απομένει για να παραμείνει στη ζωή να τη συντηρήσεις με κάθε κόστος και πολλές φορές πονώντας εσύ περισσότερο. Δεν τον αποτελειώνεις με τα ίδια σου τα χέρια. Δεν του στερείς την τελευταία ελπίδα να παλέψει για ένα θαύμα.

Αυτό είναι ακόμα μια απόδειξη πως οι οργανωμένοι δεν αγαπάνε. Είδαν την ΑΕΚ έτοιμη να πνιγεί και πήγαν και την αποτελείωσαν με τα ίδια τους τα χέρια. Δεν έδωσαν το δικαίωμα να δώσει την τελευταία της μάχη κάποιοι νταβατζήδες που στην πλειοψηφία τους έχουν βγάλει λεφτά ως επαγγελματίες οπαδοί και την δύσκολη ώρα μπήκαν στο γήπεδο να δείξουν πόσο φθηνοί είναι. Η αξία τους είναι μικρότερη και από τα παπούτσια που κλέψανε. Στην πραγματικότητα ξεβρακώθηκαν. Αυτοί ξεφτιλίστηκαν, όχι οι παίκτες της ΑΕΚ. Αυτοί απέδειξαν πως δεν έχουν κανένα συναίσθημα για την ομάδα.

Αν νοιαζόντουσαν θα γνώριζαν πως η ΑΕΚ την επόμενη εβδομάδα παίζει στην έδρα του αδιάφορου Ατρόμητου. Πως η Βέροια παίζει με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ που έχει για σημαία του πως δεν σώζει ομάδες και με οποιαδήποτε ισοβαθμία μαζί της η ΑΕΚ μένει κατηγορία. Υπήρχε ακόμα μια ελπίδα, ο Αστέρας. Στον Άρη ήταν εκτός έδρας παιχνίδι, δεν είναι εύκολο να πας σε μια σκληρή έδρα αδιάφορος και να ρίξεις ομάδα, στην Τρίπολη όμως θα ήταν χοντρό να χάσει από τον ΟΦΗ.

Και προσέξτε, έπρεπε να κάνει διπλό ο ΟΦΗ. Γιατί ακόμα και με ισοπαλία στην Τρίπολη πήγαιναν οι δύο τους σε μπαράζ αν η Βέροια είχε πάρει βαθμό στο ΟΑΚΑ. Αυτά όμως για να τα σκεφτείς πρέπει να συμβαίνει κάτι απλό. Να σε νοιάζει, να νιώθεις, να αγαπάς, να πονάς. Όπως πόναγαν αυτοί που έμειναν στις εξέδρες και έκλαιγαν με λυγμούς μην μπορώντας να πιστέψουν το τη έχει συμβεί.

Χαιρετώ