Τρία χρόνια Μουρίνιο

Χαίρετε κύριοι,

Ο Μουρίνιο κατάφερε να αποκλειστεί από τη Ντόρτμουντ και όλος ο κόσμος να ασχολείται μαζί του. Σίγουρα μιλάμε για τέλος εποχής. Ο κύκλος του special one στη Μαδρίτη έκλεισε και ο καθένας με το δικό του σκεπτικό κάνει τον απολογισμό. Για να κρίνει κανείς δίκαια τον Μουρίνιο θα πρέπει να θυμηθούμε ποια ήταν η Ρεάλ που ανέλαβε.

Κανονικά οι οπαδοί της Ρεάλ θα έπρεπε να ευγνωμονούν τον Μουρίνιο, καθώς πήρε το ρίσκο να πολεμήσει την αχτύπητη τότε Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί ήταν οι απόλυτοι ηγεμόνες. Για δυο σεζόν πριν αναλάβει ο Μουρίνιο έκαναν πλάκα στη Ρεάλ όπου την έβρισκαν. Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε τα 6 γκολ που έφαγε ο Ράμος στο Μπερναμπέου σε ντέρμπι τίτλου. Συνολικά η Μπαρτσελόνα από το 2008 μέχρι το καλοκαίρι του 2010 μέτραγε 4 σερί νίκες και έπαιρνε όλους τους εγχώριους τίτλους. Ο Ζοσέ το καλοκαίρι του 2010 που ανέλαβε ήξερε πως ο αντίπαλός του βρίσκεται στη Βαρκελώνη.

Η λογική έλεγε τότε πως αν καταφέρει να ξεπεράσει τη Μπαρτσελόνα θα μπορέσει να κατακτήσει τα πάντα. Στα 3 χρόνια που δούλεψε στη Μαδρίτη έδωσε πολλές μάχες με την Μπάρτσελόνα, τόσο σε επικοινωνιακό επίπεδο όσο και στο γήπεδο. Επικρίθηκε πολύ τον πρώτο χρόνο επειδή σεβόμενος την υστεροφημία του και το σύλλογο που δούλευε αποφάσισε να διδάξει ένα σκληρό τρόπο αντιμετώπισης της Μπάρτσα για να μην διασυρθεί.

Πολλοί έχουν γράψει πως επίτηδες είχε αφήσει στο πρώτο του el classico την ομάδα του να συντριβεί για να μπορέσει στα σημαντικά παιχνίδια που ακολουθούσαν να περάσει πιο εύκολα το πλάνο αντιμετώπισης της που είχε στο μυαλό του. Παράλληλα όμως δούλευε πολύ με την ομάδα του. Από τα μέσα της δεύτερης σεζόν του στη Μαδρίτη πέτυχε κάτι που όταν ανέλαβε φαινόταν αδύνατον. Δηλαδή να μπορεί να παίξει η Ρεάλ τη Μπαρτσελόνα στα ίσα και χωρίς κάποιο ειδικό πλάνο αναχαίτισης, δίχως να χρειάζεται να ρίξει βρώμικο ξύλο. Στην απευθείας μάχη με τη Μπαρτσελόνα βγήκε νικητής.

Έχασε μάχες, έφαγε κράξιμο, τσαλακώθηκε αλλά άφησε μια Ρεάλ σε καλύτερη κατάσταση από τους Καταλανούς και 6 παιχνίδια αήττητη στις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Μοιράστηκε μαζί της όλους τους εγχώριους τίτλους. Πήραν από 1 Σούπερ Καπ, η Μπαρτσελόνα κέρδισε 2 πρωταθλήματα, η Ρεάλ 1 και στα εγχώρια κύπελλα μέχρι στιγμής είμαστε στο 1-1 με τη Ρεάλ να βρίσκεται στον φετινό τελικό όπου αντιμετωπίζει την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Αν γυρίσουμε πίσω στο καλοκαίρι του 2010 και θυμηθούμε το τοπίο που υπήρχε τότε στην Ισπανία, ο Μουρίνιο εγχώρια πέτυχε. Επίσης ανέλαβε μια Ρεάλ που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα μεγάλα παιχνίδια. Που το προσωνύμιο «γκαλάκτικος» που τους δόθηκε στην πρώτη θητεία του Πέρεθ είχε περάσει για τα καλά στο DNA του συλλόγου. Είχαν ξεχάσει πως μιλάμε για ποδοσφαιρική ομάδα και η νοοτροπία των αστεριών της παρέπεμπε σε σταρ του Χόλιγουντ. Όλα αυτά είχαν οδηγήσει σε ένα εξευτελιστικό για την ιστορία του συλλόγου αρνητικό ρεκόρ.

Η τελευταία πρόκριση σε νοκ άουτ φάση Τσάμπιονς Λιγκ που είχε η Ρεάλ πριν τν Μουρίνιο ήταν επί της Μπάγερν το Μάρτιο του 2004. Από τότε ακολούθησαν 7 σερί αποκλεισμοί. Κατά σειρά από Μονακό, Γιουβέντους, Άρσεναλ, Μπάγερν, Ρόμα, Λίβερπουλ, Λυών. Ο Μουρίνιο λοιπόν πήρε ένα σύλλογο που επί 6 χρόνια αποκλειόταν στους 16 της διοργάνωσης και τον πήγε σε τρεις συνεχόμενους ημιτελικούς. Βάζοντας λοιπόν κάτω τα γεγονότα, ο καθένας καταλαβαίνει πως ο προπονητής που έκατσε στον πάγκο της Ρεάλ από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι σήμερα έχει κάνει σημαντική δουλειά και έχει βελτιώσει το σύλλογο.

Αν δεν λεγόταν Μουρίνιο και αυτό το έργο το είχε πετύχει ο Ράμος ή ο Πελεγκρίνι αβίαστα θα λέγαμε πως πρόκειται για έναν απόλυτα επιτυχημένο προπονητή. Ο Μουρίνιο όμως έχει αυτοαποκληθεί ως special one. Και για το μύθο που έχει δίκαια δημιουργήσει, το να δουλέψεις για 3 χρόνια στον μεγαλύτερο σύλλογο, βάσει τίτλων στην Ευρώπη και να μην πάρεις το Champions League είναι αποτυχία. Όταν έχεις πάρει το Champions League με την κομπλεξική Ίντερ για να διατηρήσεις το όνομά σου στα επίπεδα που ήταν το 2010 επιβάλλεται να κατακτήσεις την Ευρώπη με τη Ρεάλ.

Η άποψή μου είναι πως έπεσε στην παγίδα που λίγο πολύ πέσαμε όλοι μας. Επικεντρώθηκε πολύ στη Μπαρτσελόνα, δούλεψε την ομάδα του στο πλάνο αντιμετώπισής της και πίστεψε πως θα τα σαρώσει όλα όταν θα είναι καλύτερός της. Στην πράξη από τις αρχές του 2012 η Ρεάλ μπορούσε να παίξει στα ίσα τους Καταλανούς και τις δύο φορές όμως αποκλείστηκε από Γερμανούς.

Το χειρότερο για τον ίδιο είναι πως σε αυτά τα 3 χρόνια δεν δημιούργησε κάτι το εξαιρετικό. Ναι μεν ξαναέκανε τους «γκαλάκτικος» ομάδα, ποτέ όμως σε αυτό το διάστημα δεν έκαναν κανέναν να πιστέψει πως είναι η καλύτερη της Ευρώπης. Με λίγα λόγια ο Μουρίνιο είναι επιτυχημένος ως κανονικός προπονητής όχι όμως για το όνομα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος μέχρι το καλοκαίρι του 2010.

Χαιρετώ