Οι τρεις κομβικές επιλογές του Σερ Άλεξ

Χαίρετε κύριοι,

Ένας μεγάλος κύκλος για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο κλείνει. Μετά από 27 χρόνια ο Σερ Άλεξ αποφάσισε να φύγει από τους πάγκους. O Φέργκιουσον στα 72 του χρόνια αλλάζει πόστο. Ούτε από το ποδόσφαιρο απομακρύνεται, ούτε από τη Γιουνάιτεντ. Μιλάμε για μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που όπως όλοι οι πραγματικά μεγάλοι άνδρες, έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς.

Προσωπικά ποτέ δεν ανήκα σε μια από τις δύο κατηγορίες. Μου ήταν σαν άνθρωπος συμπαθής για την αγάπη που είχε στον ιππόδρομο. Θεωρώ ευφυής τους ανθρώπους που εκτιμούν αυτό το ιδιαίτερο σπορ. «Το άθλημα των βασιλιάδων». Τα τελευταία χρόνια όμως ομολογώ πως πολλές φορές ενοχλήθηκα από την προνομιακή μεταχείριση που είχε η ομάδα του από τους διαιτητές. Σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή όμως, την στιγμή του απολογισμού δεν μένουν κάποιες μεμονωμένες στιγμές αλλά αυτό που αφήνεις από την συνολική σου πορεία. Ο Φέργκιουσον πήγε στη Γιουνάιτεντ σε ηλικία 45 ετών εξαργυρώνοντας τη δουλειά του και την επιτυχία που αυτή έφερε στην Αμπερντίν.

Στη Σκωτία σε 8 χρόνια πήρε συνολικά 10 τίτλους, τους 2 εκτός συνόρων. Πήγε στη Γιουνάιτεντ με σκοπό να σπάσει την κατάρα και να οδηγήσει ξανά την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τα κατάφερε την 7η σεζόν, αλλά όταν ξεκίνησε αποδείχθηκε ασταμάτητος. Σε αυτά τα 27 χρόνια, σε αυτήν τη μεγάλη διαδρομή έκανε αρκετές επιλογές. Αρκετές επιτυχημένες και κάποιες άλλες αποτυχημένες. Προσωπικά θα σταθώ σε τρία σημεία, σε τρεις δικές του επιλογές, τις οποίες θεωρώ κομβικές και πως αυτές του έδωσαν τη δυνατότητα να κυριαρχήσει σε διαφορετικές εποχές.

Το πρώτο του πρωτάθλημα το πήρε τη χρονιά που αποφάσισε να φέρει στη Μάντσεστερ τον Καντονά. Το καλοκαίρι του 1992 η Γιουνάιτεντ έψαχνε έναν στράικερ και ο ίδιος πήρε το μεγάλο ρίσκο να αποκτήσει έναν τελείως διαφορετικού τύπου επιθετικό. Επέλεξε έναν ποιοτικό ποδοσφαιριστή με τόσο ισχυρή προσωπικότητα που τον έκανε εκείνη την εποχή να φένεται σαν προβληματικός χαρακτήρας. Ο Έρικ μπορεί να ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές του πρωταθλήματος που είχε πάρει τότε η Λιντς, αλλά από τη Γαλλία έφυγε διωγμένος και έχοντας στα 23 του χρόνια απειλήσει πως θα κόψει το ποδόσφαιρο.

Η επιλογή του Καντονά ήταν για εκείνη την εποχή και για τη συντηρητική Γιουνάιτεντ πολύ δύσκολη, αλλά αυτή έφερε το ξεκίνημα της δυναστείας. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Ωνάσης το πρώτο εκατομμύριο είναι αυτό που βγαίνει δύσκολα, τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Η ποιότητα και η προσωπικότητα του Καντονά έφερε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 26 χρόνια.

Όταν ο Καντονά αποφάσισε πρόωρα στα 31 του χρόνια να αποσυρθεί ο Σερ Άλεξ είχε φροντίσει να έχει έτοιμο το διάδοχο. Από το καλοκαίρι του 1997 που ο Έρικ σταμάτησε ο λίντερ της Γιουνάιτεντ ήταν ο Μπέκαμ μέχρι και το καλοκαίρι του 2003 που αποφάσισε να φύγει για τη Μαδρίτη. Και εδώ έρχεται η δεύτερη κίνηση ματ. Αυτή που με κάνει να υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Φέργκιουσον. Το καλοκαίρι που έχασε τον Μπέκαμ ο Σερ Άλεξ έφερε για αντικαταστάτη του ένα παιδί που δεν είχε καν κλείσει τα 18 του χρόνια, που στην καριέρα του μέχρι τότε μέτραγε μια σεζόν με τη Σπόρτινγκ, όπου σε 23 παιχνίδια είχε βάλει 3 γκολ.

Ο Φέργκιουσον όμως είχε διαγνώσει το ταλέντο του και του έδωσε αμέσως τη φανέλα με το 7 χρίζοντάς τον ως συνεχιστή των Καντονά, Μπέκαμ. Πέρα από τις δύο επιλογές των Καντονά, Ρονάλντο που αποδείχθηκαν κομβικές για την ιστορία του συλλόγου ο Φέργκιουσον κατάφερε να βρίσκεται σε τοπ επίπεδο μέχρι τα 72 του χρόνια γιατί προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις του σύγχρονου ποδόσφαιρου. Είναι πολλοί οι μεγάλοι προπονητές που τους αποβάλει το άθλημα γιατί μένουν κολλημένοι στο ποδόσφαιρο που οι ίδιοι δίδασκαν και με αυτό έπαιρναν τις επιτυχίες.

Είναι δηλαδή δύσκολο πολλές φορές και σκληρό για προπονητές όπως ο Τραπατόνι ή ο Χίτζφελντ να αποδεικνύουν πως το ποδόσφαιρο που διδάσκουν και με αυτό έχουν πάρει ευρωπαϊκούς τίτλους είναι παρωχημένο και πρέπει να πάρουν στοιχεία από τους Αντσελότι, Μουρίνιο, Κλοπ, Γκουαρντιόλα. Ο Φέργκιουσον για πολλά χρόνια δίδασκε το παραδοσιακό 4-4-2. Βέβαια το είχε προσαρμόσει αρκετά και το είχε εκσυγχρονίσει από τα μέσα της δεκαετίας του 90.

Δηλαδή είχε εισάγει την συμμετοχή στην ανάπτυξη από το επιθετικό δίδυμο, σύγχρονο παιχνίδι με διεισδύσεις από τους δύο εξτρέμ και όχι με τις πατροπαράδοτες σέντρες και φυσικά κάθετη ανάπτυξη από τους δύο κεντρικούς μέσους. Η μεγαλόπρεπης σφαλιάρα που έφαγε το 2007 από τη Μίλαν τον έκανε να αναθεωρήσει. Το καλοκαίρι του 2007 δεν ψώνισε κάποια πριμαντόνα αλλά έφερε στο Ολντ Τράφορτ μαχητές. Απέκτησε τους Χάργκριβς, Άντερσον, Νάνι ενώ απέκτησε και τον Τέβεζ που ποτέ δεν τον υπολόγισε ως βασικό.

Στα νοκ άουτ παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ ενεργοποίησε τον Παρκ, υιοθέτησε άμυνες με τον Ρονάλντο στην κορυφή της επίθεσης, τους Ρούνεϊ, Παρκ να κυνηγάνε μέχρι το δικό τους κόρνερ τα αντίπαλα μπακ και χρησιμοποίησε τριάδα καθαρών κεντρικών μέσων. Όλοι οι ποδοσφαιριστές είχαν ως πρώτο μέλημα τα αμυντικά τους καθήκοντα. Μιλάμε για στροφή 180 μοιρών. Μετέτρεψε την αφελή Γιουνάιτεντ, που ο Αντσελότι με μια έξυπνη τακτική διαχείριση έβγαζε τον Κακα απέναντι στους Μπράουν, Χάιντσε και ο Βραζιλιάνος τους έκανε να κουτουλάνε, στην πιο κυνική ομάδα της Ευρώπης.

Θυμίζω πως το Τσάμπιονς Λιγκ του 2008 η Γιουνάιτεντ το πήρε δεχόμενη μόλις 1 γκολ στους τρεις νοκ άουτ γύρους που έδωσε για να φτάσει στον τελικό. Η αλλαγή φιλοσοφίας και η πιο συντηρητική προσέγγιση έφερε το Τσάμπιονς Λιγκ του 2008 και δύο συμμετοχές σε τελικούς. Πάνω απ’ όλα όμως έδωσαν στον Φέργκιουσον τη δυνατότητα να παραμένει σύγχρονος προπονητής παρότι τρέχει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Ο Σερ Άλεξ αποφάσισε να σταματήσει πρωταθλητής όπως του αρμόζει έχοντας πετύχει τα πάντα εκτός από το να καταρρίψει το ρεκόρ του Πέισλι.

Χαιρετώ