Τελικοί που δε θες να… τελειώσουν

Στους φετινούς τελικούς, πέρα από την αναμέτρηση δύο γιγαντιαίων ομάδων, τακτικές, συστήματα, πνευματική και αγωνιστική προετοιμασία, είναι διάχυτο πως κοντράρονται δύο… μεταφυσικές δυνάμεις. Όσο και αν δε τα πάω καλά με τις μοίρες, τις θεϊκές παρεμβάσεις και όλα τα συναφή, η αίσθηση που σου προκαλούν τα δύο πρώτα καταπληκτικά (το πρώτο λόγω ποιότητας, το δεύτερο λόγω σασπένς) παιχνίδια, είναι πως, εκτός όλων των άλλων, παλεύουν… Πρώτον: η θέληση του Δημήτρη Διαμαντίδη να αποχωρήσει ως πρωταθλητής και δεύτερον: η ψυχή του Γιώργου Πρίντεζη που έχει καταργήσει τους νόμους της φυσικής και παλεύει με επιτυχία για να τελειώσει το φετινό του προσωπικό μαρτύριο, με όσο το δυνατόν πιο γλυκιά γεύση.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Στην φανταστική (από κάθε άποψη) αυτή… εξίσωση που έχω στο μυαλό μου μετά τα πρώτα ογδόντα λεπτά, μπήκε σφήνα το μεγαλείο του Βασίλη Σπανούλη. Το ζητούσε έξι ολόκληρα χρόνια αυτό το μεγάλο σουτ στο ΟΑΚΑ και το πέτυχε. Σημασία έχει ότι και πάλι το πήρε, κλείνοντας επιδεικτικά τα αυτιά, κυρίως στους φίλους της ομάδας της οποίας άλλαξε την ιστορία και ακόμα τον αμφισβητούν. Ευτυχώς, είναι ελάχιστοι. Και δεν είναι μόνο το μεγάλο τρίποντο, αλλά οι οκτώ από τους έντεκα τελευταίους πόντους του Ολυμπιακού, χωρίς προηγουμένως να έχει «συνδεθεί» επ’ ουδενί με το «πράσινο» καλάθι. Το σουτ της ζωής του θα πουν αρκετοί και θα συμφωνήσω αν οι «ερυθρόλευκοι» τα καταφέρουν στο τέλος, όμως επαναλαμβάνω, η μαγκιά είναι ότι πήρε ξανά την ευθύνη. Το ίδιο θα έγραφα και αν η μπάλα είχε βρει σίδερο και πάμε παρακάτω…

Το ότι παρακολουθούμε τους καλύτερους τελικούς μέχρι στιγμής, σε συνδυασμό με το –στο μέτρο του δυνατού για Ελλάδα- ήρεμο κλίμα στις εξέδρες, νομίζω πως ανταμείβει και με το παραπάνω όλους όσοι θέλουν να σταθούν στο μπάσκετ και να απολαύσουν πραγματικά αυτό που αξίζουν οι δύο αυτές ομάδες. Πριν τον πρώτο τελικό, έλεγα στον αέρα του Σπορ Fm, πως δε θα μου προκαλέσει εντύπωση να γίνουν δύο ή και τρία break. Αφήνω κατά μέρους τη δικαίωση και επισημαίνω πως ακόμα και τώρα τίποτα, μα τίποτα δεν έχει κριθεί. Ευτυχώς, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε πράξη την σκέψη περί αποχώρησης και το παιχνίδι… συνεχίζεται. Γνωρίζει καλά πως ενδεχόμενη ένσταση δε θα είχε καμία απολύτως τύχη, αφού η φάση που -δικαίως- διαμαρτύρεται αφορά διαιτητική απόφαση. Τα υπόλοιπα είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα. Σε αυτό το «τριπάκι» είχε μπει πολλές φορές στο παρελθόν ο Ολυμπιακός -πολλές φορές δίκαια, άλλες άδικα- και το μόνο που κατάφερνε, ήταν να αποπροσανατολιστεί αγωνιστικά και να αδικήσει τον εαυτό του.

Υπάρχουν πολλές φάσεις στον δεύτερο τελικό που αν δεν είχε ευστοχήσει ο Σπανούλης θα μπορούσαν τα παράπονα να είναι «ερυθρόλευκα». Έτσι, δε βγαίνει άκρη ποτέ όμως και κυρίως αυτό που πληγώνεται είναι το μπάσκετ. Οι δηλώσεις του Αργύρη Πεδουλάκη και του Νίκου Παππά τα λένε άλλωστε όλα και μπράβο τους. Ο δικός τους ιδρώτας έχει πραγματική αξία, αλλά σεβάστηκαν το ότι ήταν μέρος ενός συγκλονιστικού παιχνιδιού, με πρωταγωνιστές τους κορυφαίους στη μετά Γκάλη εποχή, χωρίς να ψάξουν δικαιολογίες. Την ίδια γενναία στάση ευελπιστώ να κρατήσουν και οι συνάδελφοί τους στην αντίπερα όχθη αν την Πέμπτη ο Παναθηναϊκός επικρατήσει με μία αμφισβητούμενη φάση.

Πως είπατε; Δε μπορεί να νικήσει ξανά ο Παναθηναϊκός; Μάλλον είστε σε πλάνη… Από τη στιγμή που έχασε με buzzer beater ένα παιχνίδι που βάσει εικόνας έπρεπε να το χάσει με 8-10 πόντους, όλα γίνονται. Οι τελικοί έχουν ακόμα δρόμο. Είναι διαπίστωση καρμπόν με την ήττα του Ολυμπιακού στο Game 1. Έχασε χωρίς να εκδηλώσει επίθεση νίκης, ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να έχει τελειώσει πολύ νωρίτερα. Για τόσο μικρές διαφορές μιλάμε, οπότε όποιος σκέφτεται να ποντάρει τα χρήματά του, ας τα κρατήσει κάβα, γιατί έρχονται και καλοκαιρινές διακοπές.

Όσοι αγαπάμε το άθλημα, αδημονούμε για τα επόμενα παιχνίδια και τι μπορεί να σκαρφιστεί ο Αργύρης Πεδουλάκης για να αιφνιδιάσει, έχοντας αντίπαλο και την κόπωση βασικών του ατού. Μία πρώτη σκέψη είναι να «ανοίξει» το rotation. Έχουμε αγωνία για να δούμε πως θα διαχειριστεί ο Ολυμπιακός το εκ νέου δικό του ψυχολογικό πλεονέκτημα και αν θα βελτιωθεί ακόμα περισσότερο στα αμαρκάριστα σουτ που του δίνουν οι «πράσινοι». Ο κόουτς Σφαιρόπουλος, άλλαξε την αμυντική τακτική (σημείο κλειδί) και κέρδισε. Επέλεξε ξανά να ζήσει ή να… πεθάνει με τη φιλοσοφία του. Δεν έκανε φάουλ. Αυτή τη φορά δικαιώθηκε. Από τη στιγμή που το στηρίζει μέχρι τέλους, μπράβο του. Εν αναμονή λοιπόν της… συνέχειας.

Υ.Γ.: Ανεξάρτητα με την έκβαση των τελικών, ο Παναθηναϊκός και το ελληνικό μπάσκετ έχει ένα ακόμα κέρδος από αυτή τη σειρά. Λέγεται Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Βάλτε τον να παίξει!

Υ.Γ.1: Σηκώνεται, σουτάρει, ευστοχεί, πανηγυρίζει με άλμα και τρέχει με σκυμμένο κεφάλι στα αποδυτήρια. Δε πρόλαβε και ούτε ήθελε να πει… λέξη.

Υ.Γ.2: Αν μαζευτούν υπογραφές για να παίξει άλλο ένα χρόνο ο Διαμαντίδης, να με υπολογίζετε.

Υ.Γ.3: Γιώργο, δεν βρίσκω λόγια… Στέρεψαν.