Τα «πρέπει» και η… παγίδα του Ολυμπιακού

Το πρώτο δεκάλεπτο στο χθεσινό ντέρμπι, ήταν το καλύτερο της ιστορίας του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι μόνο οι 32 πόντοι παραγωγή, ούτε τα τρομερά ποσοστά ευστοχίας στα τρίποντα, αλλά η γενικότερη εικόνα μίας ομάδας. Οι «ερυθρόλευκοι» κατέβηκαν στο παρκέ με πείσμα, συγκέντρωση, ανάγνωση όλων των αδυναμιών του αντιπάλου και έπαιξαν σύγχρονο μπάσκετ με γρήγορη μεταφορά της μπάλας από τη μία πλευρά στην άλλη και άμυνα για σεμινάριο. Μόνο που στο μπάσκετ δέκα λεπτά δεν αρκούν. Από το 16’ και έπειτα και με το σκορ στο 30-41, η ομάδα του Σφαιρόπουλου παρουσίασε τις γνωστές παθογένειες της στο συγκεκριμένο γήπεδο, αναδεικνύοντας όλες τις αδυναμίες που, όσο και αν είναι ακόμα πολύ νωρίς, φαίνονται στα πρώτα επίσημα παιχνίδια της.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Ίσως αν η κλήρωση σε κύπελλο και πρωτάθλημα δεν είχε βγάλει νωρίς τα ντέρμπι, αυτή τη στιγμή να μην είχε πάρει κανείς χαμπάρι, οπότε παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της… ταπείνωσης από τις δύο σερί ήττες από τον Παναθηναϊκό, νομίζω πως μπορεί αυτές να αποβούν στο τέλος ευεργετικές. Αν και εφόσον η διαχείρισή τους γίνει με ψύχραιμο και σωστό τρόπο. Πριν περάσουμε σε αυτή, θα ήταν άδικο να μην απονείμουμε τα δέοντα εύσημα στον νικητή. Ο Παναθηναϊκός πήρε το ροζ φύλλο δίκαια, είχε από τα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου υπομονή και πλάνο για να ξεπεράσει αρχικά το σοκ του -15 και να επιβάλει στο τέλος τον ρυθμό του.

Το κέρδος του είναι κυρίως ψυχολογικό, αφού εκτός του ότι κέρδισε πολύτιμο χρόνο για να δουλέψει απρόσκοπτος για αρκετό καιρό, ξεπέρασε και το «αγκάθι» της κόπωσης από τα συνεχόμενα ταξίδια, φτάνοντας το ματς στο +10! Είχε περισσότερες λύσεις ποσοτικά απ’ ότι ο αντίπαλος όπως και στο ματς κυπέλλου, έπαιξε με περισσότερο πάθος για κάθε κατοχή και ήταν πιο συγκεντρωμένος. Σε αντίθεση με αυτά που δήλωσε ο κόουτς Σφαιρόπουλος περί ανωτερότητας του Ολυμπιακού, φρονώ πως συνολικά ήταν πολύ καλύτερος και στα δύο παιχνίδια. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως και οι «πράσινοι» δεν έχουν τρωτά σημεία και πως δεν έχουν-μπορούν να διορθώσουν πολλά στο παιχνίδι τους.

Η ανωτερότητά τους σε επί μέρους τομείς της στατιστικής, γίνεται εμφανής και από τα παρακάτω στοιχεία. Μοίρασαν μία ασίστ παραπάνω, αφού οι 11 του Ολυμπιακού στο πρώτο δεκάλεπτο, έγιναν 6 στα υπόλοιπα τρία. Ο Παναθηναϊκός πήρε 9 πόντους από έξτρα κατοχές (επιθετικά ριμπάουντ) και ο Ολυμπιακός κανέναν. Στη μάχη του ζωγραφιστού, το σκορ ήταν 40-26, ενώ είναι εκ των ων ουκ άνευ πως οι γηπεδούχοι πήραν πολλά περισσότερα και από τους γκαρντ τους σε σχέση με αυτούς των «ερυθρόλευκων». Κυρίως όμως, είχαν πιο ορθολογικές επιλογές. Στην αντίπερα όχθη, όταν ο Σπανούλης έπαψε να είναι δημιουργικός και πραγματοποίησε άλλη μία αρνητική εμφάνιση στο συγκεκριμένο γήπεδο (χωρίς να φταίει μόνο αυτός), μοναδικοί πόλοι, και κατά διαστήματα, ήταν οι Πρίντεζης, Λοτζέσκι και Παπαπέτρου. Από εκεί και πέρα το… χάος.

Ο Ολυμπιακός έγινε άστοχος, προβλέψιμος και δεν έτρεχε στο ανοικτό γήπεδο ακόμα και όταν μπορούσε, αφού στο 5 εναντίον 5 είναι εμφανές πως θα έχει πρόβλημα έτσι όπως είναι δομημένος. Στο τέλος της βραδιάς και επειδή ακόμα δεν γίνεται να κριθεί τίποτα, το -4 είναι μικρό και ανατρέπεται στο ματς του δεύτερου γύρου στο ΣΕΦ, αν και δύσκολα δεν θα κάνουν και άλλες ήττες οι «αιώνιοι» στο ανανεωμένο φετινό πρωτάθλημα. Η επόμενη μέρα έχει ενδιαφέρον και είναι δύσκολη, αν και επαναλαμβάνω η καταστροφολογία και η εξαγωγή τελικών συμπερασμάτων 20 Οκτωβρίου δεν συνδέεται με κανένα σοβαρό άθλημα στον πλανήτη.

Στον Πειραιά, πρέπει να σκεφτούν ήρεμα και ώριμα για το πώς θα προχωρήσουν. Είναι δεδομένο πως η επιστροφή του Χάντερ θα βοηθήσει πολύ. Έλλειψε ο Αμερικανός και θα φανεί άμεσα. Ακόμα και αν το ρόστερ μείνει ως έχει, με δουλειά και αν δεν υπάρξουν τραυματισμοί (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), ενδέχεται αυτό που βλέπουμε τώρα να αλλάξει προς το πολύ καλύτερο και όλα να είναι καλά. Όμως είναι φανερό πως κάτι λείπει. Σίγουρα λείπουν οι Στρόμπερι και Χάκετ που δεν βοηθούν καθόλου επιθετικά. Για τον δεύτερο θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου, αλλά και κατανόησης πως για να αποδείξει πως μπορεί να γίνει παίκτης ομάδας (σε αντίθεση με αυτό που ήταν στο σκορποχώρι της Αρμάνι) δε χρειάζεται να φοβάται να σουτάρει ακόμα και όταν είναι μόνος του.

Ο Στρόμπερι αποκτήθηκε γιατί υπήρχε η πεποίθηση –προήλθε και από τα λεγόμενα του παίκτη- πως θα μείνει ο Σλούκας, αλλά δε γίνεται να είναι τόσο κακός όσο δείχνει. Είναι βέβαιο πάντως πως αν δεν συνέλθει, θα είναι ο πρώτος υποψήφιος για αλλαγή, αν και εφόσον αποφασιστεί κάτι τέτοιο στο Top 16 της Ευρωλίγκας. Από εκεί και πέρα, το ρίσκο του Σφαιρόπουλου με τον Αγραβάνη στο «4» θα παραμένει μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Υπάρχει πάντως σοβαρός κίνδυνος ο… διαστημικός Πρίντεζης να μη μπορεί να βοηθήσει στα κρίσιμα, είτε λόγω κόπωσης, είτε κάποιου τραυματισμού, αφού παίζει στα … κόκκινα.

Αναπόφευκτα, το όνομα των ημερών είναι ο Κώστας Παπανικολάου. Έναν παίκτη τον οποίο χρειάζεται ο Ολυμπιακός, όχι γιατί θα λύσει άμεσα το αγωνιστικό πρόβλημα –άλλωστε θέλει τουλάχιστον ενάμιση μήνα για να επανέλθει από την απραξία-, ούτε επειδή ηττήθηκε δύο φορές από τον Παναθηναϊκό. Τον χρειάζεται γιατί εκτός από τους αγωνιστικούς λόγους (άμυνα, σουτ, τρέξιμο στον αιφνιδιασμό, ενέργεια), με την αποχώρηση του Σλούκα, είναι αναγκαίο να γεμίσει το ρόστερ με Έλληνες υψηλού επιπέδου. Στο πρόσωπό του άλλωστε, μπορεί να βρει τον επόμενο ηγέτη του. Για τον παίκτη, μοιάζει μονόδρομος η επιστροφή στην ομάδα που τον ανέδειξε, αν σκεφτεί ψύχραιμα, ώριμα και όχι με γνώμονα τα μηδενικά στο συμβόλαιο. Για την ομάδα, εφόσον κατανοήσει γιατί τον χρειάζεται, είναι μονόδρομος η απόκτησή του.

Και κάτι τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό για το μέλλον. Μάρτυρες του επεισοδίου με Τόμιτς-Τζόρτζεβιτς-Καλάθη δεν ήμασταν, όμως βλέποντας τον εκνευρισμό, του κατά γενική ομολογία και αποδεδειγμένα ΚΥΡΙΟΥ, Γιάννη Σφαιρόπουλου, καταλαβαίνει κανείς πολλά. Είναι από τα γεγονότα που καλό θα είναι να μην ξανασυμβούν ή τουλάχιστον να μην παίρνουν έκταση, διότι είναι ουτοπία –ειδικά στην Ελλάδα- να απαιτείς μετά από οπαδούς να είναι φρόνιμοι. Ο κόουτς λοιπόν μπορεί να είχε δίκιο, όμως οι αντιδράσεις του στον πάγκο και οι τοποθετήσεις του μετά το ματς (διαιτησία, ανωτερότητα κλπ.) δεν συνάδουν με την περυσινή παρουσία του-ηρεμία του, που ήταν ένα από τα «κλειδιά» της επιτυχίας.

Θα είναι άδικο και κρίμα για τον ίδιο να αφήσει την κόντρα που υπάρχει και θα υπάρχει για χρόνια, να του… πειράξει το μυαλό, αφού ελλοχεύει ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού από την εξαιρετική, δίχως αμφιβολία, δουλειά του.

Υ.Γ. Το ότι βρισκόμαστε στην αρχή της σεζόν και είναι νωρίς για να κρίνουμε, ισχύει και για τις αντιπάλους των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα. Όμως από την πρώτη εικόνα και την ανάγνωση των δυνατοτήτων τους, παρατηρεί κανείς πως τα χρήματα που έχουν επενδύσει, όχι μόνο τα μεγαθήρια, αλλά και οι ασθενέστερες σε βεληνεκές (π.χ. Κουμπάν, Χίμκι, Νταρουσάφακα) κάποια στιγμή θα… πιάσουν τόπο. Ο πήχης της δυσκολίας έχει ανέβει πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζαμε για τους «αιώνιους». Μακάρι να διαψευστώ…

Υ.Γ.1: Το χθεσινό, ήταν ένα μικρό δείγμα από αυτά που θα επακολουθήσουν από τον Παπαπέτρου. Αρκεί να είναι καλά…

Follow @ZervasNikolaos