Σκουπίδια των γηπέδων, που υπάρχουν ακόμα επειδή τα ανέχονται οι ΠΑΕ και οι κυβερνήσεις!

Η εκτέλεση του οπαδού του Άρη στη Θεσσαλονίκη (και παρά λίγο άλλων δύο οπαδών από τους πέντε συνολικά της παρέας), έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Δεν ήταν ένα ραντεβού θανάτου ή έστω ραντεβού για ξύλο. Δεν ήταν μια σύγκρουση μεταξύ οπαδών, όπου μέσα στο μακελειό υπήρξε και ένας νεκρός, όπως είχε γίνει το 2007 στη Λεωφόρο Λαυρίου. Δεν ήταν έστω μια τυχαία συμπλοκή. Δεν υπήρξε καμία συμπλοκή. Δεν ήταν τίποτα από αυτά…

Ήταν εκτέλεση, όπως το χαρακτηρίσαμε εξ αρχής. Μία εν ψυχρώ δολοφονία. Απλά είδαν κάποιους, κατέβηκαν, τους σταμάτησαν και τους ρώτησαν τι ομάδα είναι.

Και ήταν απλώς… λάθος ομάδα! Και είχαν την ατυχία να πέσουν σε στυγνούς φονιάδες. Σε κατακάθια της κοινωνίας. Σε αποβράσματα που αγνοούν πλήρως την αξία της ανθρώπινης ζωής. Που με την ίδια ευκολία θα μπορούσαν να σκοτώσουν μια γυναίκα, ένα παιδάκι, ένα σκυλί, ένα γατί, ένα οτιδήποτε.

Αποβράσματα, που βγήκαν βόλτα αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτό το λόγο: Για να σκοτώσουν όποιον τύχει και βρουν μπροστά τους! Άλλωστε για κανέναν άλλο λόγο δεν βγαίνεις παγανιά κουβαλώντας μαχαίρι ή όπλα. Έχεις ξεκάθαρα πρόθεση να αφαιρέσεις ζωή.

Αυτά τα σκουπίδια, ποινικοί συνήθως, εξακολουθούν δυστυχώς και ζουν μέσα στους συνδέσμους φιλάθλων. Και τις Κυριακές κατοικοεδρεύουν στα πέταλα των γηπέδων. Αυτή είναι η αλήθεια και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.

Εκεί ζουν, εκεί είναι πάντα! Και είναι συνήθως και «αρχηγοί». Πρώτες μούρες παντού!

Τι σημαίνει να είσαι… αρχηγός και πρώτη μούρη παντού;

Σημαίνει κατ’ αρχάς (και αυτό είναι το θλιβερό) ότι η ομάδα σου σε γνωρίζει! Είναι 100% σίγουρο ότι σε γνωρίζουν όλοι! Πρόεδροι, παράγοντες, στελέχη, δημοσιογράφοι, παρατρεχάμενοι.

ΟΛΟΙ σε μια ομάδα γνωρίζουν ποιοι είναι οι φονιάδες της κερκίδας. Ποιοι είναι οι πιο σκληροί. Ποιοι είναι οι μαχαιροβγάλτες. Ποιος από τη θύρα 4, τη θύρα 7, τη θύρα 3, τη θύρα 13, την original και πάει λέγοντας, σκοτώνει ευχαρίστως και τη μάνα του.

Όποια ΠΑΕ το αμφισβητήσει αυτό ή αρνηθεί ότι τους ξέρει, είναι απλά για γέλια!

Υπάρχουν ΠΑΕ που τους θέλουν αυτούς. Τους θεωρούν κάτι σαν… αναγκαίο κακό. Μπορεί να τους χρησιμοποιούν κιόλας, για καμιά… δύσκολη αποστολή.

Οι περισσότερες ΠΑΕ απλά τους φοβούνται. Δεν έρχονται σε κόντρα, δεν τους αγγίζουν, γιατί μια κόντρα με τον… αρχηγό, με τον σκληρό, με τον μαχαιροβγάλτη, θα σημαίνει πόλεμος με όλη τη θύρα των σκληροπυρηνικών. Και το αποφεύγουν.

Όμως έχουν χρέος προς στην κοινωνία και το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν, είναι να βοηθούν τις Αρχές. Να δίνουν πληροφορίες. Πρέπει επιτέλους να πάνε απέναντι. Να έρθουν σε ρήξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Την μεγαλύτερη ευθύνη ασφαλώς, την έχει η πολιτεία και οι κυβερνήσεις διαχρονικά. Όλες.

Είναι χιλιοειπωμένα αυτά και είναι κουραστικό να γράφουμε ξανά και ξανά για ανίκανη και φοβισμένη αστυνομία, για υφυπουργούς Αθλητισμού που ψηφίζουν νόμους που ουδέποτε εφαρμόζονται ή που καταργούνται από τους επόμενους υφυπουργούς Αθλητισμού κλπ.

Το ένα και μοναδικό μέτρο που έχει πάρει η πολιτεία την τελευταία 15ετία είναι να απαγορέψει τις μετακινήσεις. Μόνο στα ντέρμπι δηλαδή, γιατί στα υπόλοιπα γίνονται κανονικά μετακινήσεις.

Δεν έχουν λύσεις, δεν έχουν σχέδιο, είναι άσχετοι, ανίκανοι, φοβισμένοι και καιροσκόποι.

Σου λέει… ας γλιτώσω το μακελειό μέσα στο γήπεδο και έξω, σε άσχετα μέρη, άσχετες μέρες και άσχετες ώρες, ας γίνεται ό,τι θέλει...

Στην πραγματικότητα, σωτηρία δεν υπάρχει.

Αν πας να κλείσεις ή έστω να ελέγξεις τους συνδέσμους, θα μιλήσουν για χούντα. Αν πας να εφαρμόσεις το ιδιώνυμο, θα μιλήσουν για τσουβάλιασμα. Αν βάλεις σκυλιά ή τα ΜΑΤ να βαράνε, θα πέσει η κυβέρνηση. Αν μαζέψεις τους μαχαιροβγάλτες προληπτικά (αφού τους ξέρεις ποιοι είναι) θα μιλήσουν για καθεστώτα άλλων εποχών.

Μην ψάχνετε. Δεν υπάρχει σωτηρία.

Απλά κάντε τον σταυρό σας, μην βρεθείτε στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή…

Τώρα ας αναπαυθεί η ψυχή του παιδιού. Είναι ο ορισμός αυτού που λέμε: «έφυγε άδικα». Έφυγε τελείως άδικα. Έπεσε πάνω στα σκουπίδια των γηπέδων.

Να δούμε πότε θα είναι ο επόμενος. Έχει κανείς αμφιβολία ότι θα υπάρξει;

Υ.Γ: Η μέρα φεύγει, αλλά ο Λευτέρης Αυγενάκης… δεν έρχεται! Εξαφανισμένος! Ούτε λέξη! Καλά, για ενέργειες δεν συζητάμε. Λογικό βέβαια: Η ανθρωποκτονία οπαδού δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο θέμα όσο η νυχθημερόν προσπάθεια να «πέσει» η ΕΠΟ…
UPDATE: Εντάξει, εμφανίστηκε τελικά περίπου 15 ώρες μετά το φονικό... Με το τυποποιημένο ευχολόγιο...