Το Σάββατο -με τη χώρα σε αναβρασμό εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων- πάνω από 150 οπαδοί της ΑΕΚ βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ.
Ενώ οι ουρές στα ΑΤΜ μεγάλωναν, το τμήμα των εισιτηρίων διαρκείας έγινε το μόνο σημείο της Ελλάδας όπου γίνονταν… καταθέσεις και όχι αναλήψεις.
Και (πέραν της επιβεβαίωσης για την τρέλα των ΑΕΚτζήδων με την ομάδα τους) σκέφτεται κανείς: Αν με το άγχος για το πώς θα είναι οι ζωές τους σε λίγες μέρες συρρέουν για να εξασφαλίσουν θέση δίπλα στην «Ένωση», τι θα γίνει αν εκείνη ξαναφέρει τη διαχρονική τους καψούρα. Τον Νάτσο Σκόκο;
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός
Γιατί ο Αργεντινός δεν ήταν απλώς ένας παιχταράς που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα. Δεν ήταν μονάχα ένας αρτίστας της μπάλας που γοήτευσε την εξέδρα. Ήταν ένας ποδοσφαιρικός «έρωτας με την πρώτη ματιά». Απ’ αυτούς που όσα χρόνια κι αν περάσουν η φλόγα της… επανασύνδεσης παραμένει πάντα ζωντανή.
Άλλωστε, τι σημασία έχει που το πέρασμά του συνδέθηκε μονάχα με μια κούπα (το Κύπελλο του 2012); Ο Σκόκο ανήκει στην κατηγορία των λίγων παικτών που κουβάλησαν ένα βάρος πολύ μεγαλύτερο από τη διεκδίκηση τίτλων: Αυτό του σημείου αναφοράς σε μια ομάδα που είχε αρχίσει να χάνει την ταυτότητά της. Και της «παρηγοριάς» του κόσμου σε μια περίοδο που έβλεπε τους άλλους να πρωταγωνιστούν.
Πώς να μην είναι, εξάλλου, όταν ειδικά αυτούς τους «άλλους» ο Σκόκο -όπου τους πετύχαινε- τους… κακομεταχειριζόταν. Σε κάθε ντέρμπι δήλωνε παρών. Και καταφέρνοντας να σκοράρει απέναντι σε ΟΛΟΥΣ τους μεγάλους αντιπάλους -τόσο εντός έδρας, όσο και εκτός- κρατούσε ψηλά το κούτελο των φίλων της ΑΕΚ. Το απίστευτο όμως με τον Αργεντινό ήταν πως δεν το έκανε με απλά γκολ. Αλλά με «ζωγραφιές» που ελάχιστοι κατάφεραν να μιμηθούν στα ελληνικά γήπεδα.
Γιατί άφηνε ξερό τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη» με μονοκόμματο σουτ και φαλτσαριστό φάουλ από τα 40 μέτρα. Τον ισοφάριζε σε «νεκρό χρόνο» στον τελικό του Κυπέλλου με παρέλαση μέσα απ’ την άμυνά του. Κάρφωνε τον Παναθηναϊκό με «χειρουργικές» εκτελέσεις και πλασέ στην κίνηση. Εξαπέλυε «τούβλα» σε «Βικελίδης» και Τούμπα. Και αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει ομορφιές όπως η «λόμπα» με τη Βασλούι ή το εναέριο βολέ στη Νέα Σμύρνη;
Πέρα απ’ τις γκολάρες του, όμως, είναι και κάτι άλλο που δεν έχουν ξεχάσει οι φίλοι της ΑΕΚ: Η «χυλόπιτά» του στον Ολυμπιακό. Η παραμονή του στην ομάδα σε δύσκολες συνθήκες. Αλλά και η φροντίδα (απ’ την πλευρά του) ώστε να πάρει κι εκείνη λεφτά όταν μεταγράφηκε στα Εμιράτα.
Γι’ αυτό κι εκείνοι τον καμάρωναν όταν πανηγύριζε τίτλο με τη Νιούελς. Όταν αναδεικνυόταν πρώτος σκόρερ και πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης. Όταν άφηνε άφωνο τον κόσμο με γκολάρες σαν αυτή απέναντι στη Σαν Μαρτίν που αναδείχθηκε καλύτερη της χρονιάς. Και χαίρονταν με τη χαρά του, όταν στο ντεμπούτο του με την εθνική Αργεντινής (με το «21» στην πλάτη) κάρφωνε δυο φορές τη Βραζιλία!
Πώς να μην τον περιμένουν λοιπόν πώς και πώς; Πώς να μην έχουν το μυαλό τους και σ’ άλλη διαπραγμάτευση -εκτός απ’ την κρίσιμη της Ελλάδας -αυτή για την απόκτησή του; Και πώς να μην ονειρεύονται ότι θα ξαναβάλει τα κιτρινόμαυρα για να τελειώσει όπως πρέπει το παραμύθι: Μ’ έναν «υδραυλικό» να ξανασπάει τα «άλατα» των αντιπάλων πριν τους αναγκάσει -αυτή τη φορά- να βλέπουν εκείνον πρωταθλητή…
