20 χρόνια ΣΠΟΡ FM: Σαν να μη πέρασε μία μέρα…

Προσπαθώντας να καταλάβω το πως έχουν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια από εκείνο το πρωινό Σαββάτου του 1996, όπου, μαθητής λυκείου τότε, άνοιξα γεμάτος αγωνία το τρανζιστοράκι μου για να ακούσω την πρώτη εκπομπή του νέου αθλητικού σταθμού της πόλης, συνειδητοποιώ αυτόματα πως κάλλιστα θα μπορούσα απλά να είχα παραμείνει ακροατής του και όχι μέλος του. Η ζωή παίζει τόσο όμορφα παιχνίδια όμως, που η πιο ωραία ιστορία, μπορεί να γεννηθεί μέσα από την δυσκολότερη…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Έχοντας ήδη μία τετραετία στην δημοσιογραφία, μία πολύ σημαντική εγχείρηση με αναγκάζει να διακόψω με την εφημερίδα που συνεργαζόμουν τότε και να κάνω δεύτερες σκέψεις για το αν θα πρέπει να αλλάξω επάγγελμα. Τα συνολικά έσοδα της μέχρι τότε διαδρομής, ανέρχονταν στο… υπέρογκο ποσό των 370 χιλιάδων δραχμών συνολικά, παρότι οι ώρες εργασίας στα διάφορα ΜΜΕ, ξεπερνούσαν καθημερινά και χωρίς ρεπό τις δώδεκα. Αυτοί ήταν οι «κανόνες». Η πλήρης ανάρρωση μου στα τέλη του 2003, με οδηγεί στο… κυνήγι της τελευταίας πιθανότητάς να μείνω στον χώρο. Αυτή συνεπάγεται με μία επίσκεψη στο γραφείο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, ο οποίος αφού ακούει την ιστορία μου, μου προτείνει να δουλέψω κάπου αλλου.

Με χρήματα που δεν είχα καν φανταστεί μέχρι τότε, όμως το ένστικτό μου, με οδηγεί στο να αρνηθώ και να του ζητήσω να δοκιμαστώ στο αγαπημένο μου ραδιόφωνο. Αφού ο Χρήστος ξεπέρασε το αρχικό σοκ, ένας νεοσσός στον χώρο να αρνείται σίγουρα λεφτά για να δοκιμαστεί, με κολακεύει για την καλή χροιά της φωνής μου (απορώ ακόμα αν μου είπε αλήθεια) και με στέλνει για δουλειά στη σύνταξη ειδήσεων. Έτσι άρχισαν όλα και συνεχίζουν να εξελίσσονται. Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου της Δαβάκη, με περίμενε ένας ψιλόλιγνος μακρυμάλλης, με τον οποίο «δέσαμε» εξαρχής. Πλέον με έχει παντρέψει, αφού με έκανε να αλλάξω άρδην κοσμοθεωρία για το τι είναι πραγματική φιλία.

Μέσα από αυτή τη συχνότητα, που με τον καιρό έγινε ισχυρός όμιλος και την τεράστια ευκαιρία καριέρας και ζωής που μου προσφέρθηκε, μέσα από αρκετές εργατοώρες με αγάπη και μεράκι, όχι μόνο για την πάρτι μου (εδώ είναι το μυστικό αυτού του σταθμού) αλλά για το γενικό καλό της παρέας και την συνέπεια-εγκυρότητα της προσπάθειας που βγαίνει στον αέρα, έγινα αυτό που ονειρευόμουν από τα οκτώ μου χρόνια. Ναι, τότε που αντί για να διαβάζω ιστορία και μαθηματικά, κλεινόμουν στο γραφείο και έκανα εικονικές περιγραφές αγώνων. Ακόμα ακούω τις φωνές του πατέρα μου όταν αντιλαμβανόταν πως τον… κοροϊδεύω. «Εγώ θα γίνω σπορτκάστερ και θα περιγράψω τελικούς κάποτε, θα το δεις» του έλεγα με δάκρυα στα μάτια, αφού είχαν προηγηθεί οι σχετικές… ψιλές στον ποπό.

Δικαιώθηκα. Ποτέ δε θα ξεχάσω όμως ότι αυτό το όνειρο-δικαίωση μπορεί να μην γινόταν ποτέ πράξη αν δεν υπήρχαν ο Σπορ Fm, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Μπάμπης και ο Γιώργος. Με αφορμή τα είκοσι χρόνια μας, τους ευχαριστώ ξανά. Επέλεξα να σταθώ ουσιαστικά στην πρώτη μου στιγμή σε αυτό το μέσο, διότι ακολούθησαν εκατοντάδες, καλές και κακές σε προσωπικό και συνολικό επίπεδο που δεν χωρούν σε ένα κείμενο. Άλλωστε και τα επτά χρόνια που ήμουν ακροατής τα νιώθω «δικά» μου…

Μπορεί να άλλαξαν πολλά, αλλά η παρέα παραμένει κεφάτη με αγάπη και αφοσίωση για την καλύτερη ενημέρωσή σας. Για τον αθλητισμό που αγαπάμε. Και ας είχαμε στη διαδρομή σημαντικές απώλειες και μας κοιτούν πολλοί δικοί μας από τον ουρανό. Δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ…

Στη σκέψη μου, δεν έχει περάσει… ημέρα.

Χρόνια μας Πολλά και ακόμα καλύτερα!