«Μπορείς να έχεις ενστάσεις για αυτούς που μπήκαν ή δε μπήκαν στην κορυφαία ομάδα, όμως ο Πρίντεζης είναι στους 5-6… αδιαπραγμάτευτους. Έβαλε το καλάθι σύμβολο στον κορυφαίο τελικό. Μία φωτογραφία που το ολόγραμμά της, θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα το σήμα της Ευρωλίγκας, στα πρότυπα του ΝΒΑ». Οι φράσεις, προέρχονται από διάλογο κορυφαίων ισπανών δημοσιογράφων, που έλαβε χώρα μετά την ανακοίνωση της διοργανώτριας αρχής πως ο Γιώργος Πρίντεζης συμπεριελήφθει στην κορυφαία ομάδα της δεκαετίας.
Μία διάκριση, για τους περισσότερους αναμενόμενη, μετά τα όσα κατάφερε στα δέκα τελευταία χρόνια της καριέρας του ο 35χρονος φόργουορντ των «ερυθρόλευκων», ιδιαίτερη για τον ίδιο και ξεχωριστή για πολλούς λόγους. Ένα βραβείο ανταμοιβής για ένα παλικάρι που δούλεψε και εξακολουθεί να δουλεύει πολύ σκληρά και καταφέρνει να βελτιώνεται και να εντυπωσιάζει ακόμα και στα τελευταία επεισόδια της σπουδαίας καριέρας του. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε, στο πνεύμα των ημερών και του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Last Dance» για τον κορυφαίο όλων των εποχών, Μάικλ Τζόρνταν, πως ο Πρίντεζης είναι ότι ήταν και ο Σκότι Πίπεν για τους Μπουλς. Η σπουδαιότητα της προσφοράς του και το ιδανικό ταίριασμα με τον Βασίλη Σπανούλη, γεννά άνετα παραλληλισμούς.
Διότι είναι βέβαιο πως αν ο 38χρονος γκαρντ, που εντός των επόμενων ημερών θα γίνει και αυτός μέλος -ίσως το κορυφαίο- της ομάδας της δεκαετίας, ερωτούνταν για το αν θα τα κατάφερνε το ίδιο καλά χωρίς τον «Πρι» στον Ολυμπιακό, θα απαντούσε αρνητικά. Για να αφήσουμε όμως κατά μέρους τις συγκρίσεις, ο Πρίντεζης κατάφερε να γίνει σύμβολο και ξεχωριστός με όλη του την αξία. Ο Πρίντεζης είναι πολλά περισσότερα από εκείνο το ιστορικό καλάθι και ευτυχώς και λόγω διάρκειας, αλλά και λόγω χαρακτήρα, θα έχουμε πολλούς λόγους να τον θυμόμαστε όταν θα αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Και για το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά κυρίως για το ανθρώπινο. Ο χαρακτήρας του, ο τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων, της ζωής και η αλληλεγγύη του, τον κατατάσσουν στις πρώτες θέσεις των κορυφαίων ανθρώπων του αθλήματος, επίτευγμα πολύ σπουδαιότερο και κυρίως δυσκολότερο από αυτό που απολαμβάνει από σήμερα.
Η απόφαση του στα 16 να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, τα χίλια μύρια κύματα που πέρασε για να καθιερωθεί στο υψηλότερο επίπεδο και όλες εκείνες οι ιστορίες που συνοδεύουν όλη αυτή την πορεία, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Χωρίς να αποτελεί υποτίμηση των υπόλοιπων μελών αυτής της κορυφαίας ομάδας, ο Πρίντεζης τα κατάφερε χωρίς να έχει το ανάλογο ταλέντο π.χ. με τους Ντε Κολό, Τεόντοσιτς, Ντόντσιτς και Ναβάρο. Ασφαλώς και αυτοί έχουν δουλέψει σκληρά και έχουν… ματώσει στα παρκέ, όμως το επίτευγμα του Πρίντεζη, είναι μακράν του δεύτερου περισσότερο αγώνας μέρα με τη μέρα, προπόνηση με την προπόνηση, στιγμή με τη στιγμή και σεζόν με τη σεζόν. Προηγήθηκαν πολλά εμπόδια, κατραπακιές, απογοητεύσεις, πάνω και κάτω. Σοβαρός τραυματισμός στο κεφάλι όταν ήταν στη Μάλαγα, που για 2-3 εκατοαστά, θα μπορούσε να του κόψει το μπάσκετ και να είχε κάνει πολύ δύσκολη ακόμα και την ίδια του την ζωή.
Μια καριέρα που σίγουρα ονειρεύεται ο κάθε πιτσιρικάς που γουστάρει το μπάσκετ και του αρέσει να συνδυάζει με τον αθλητισμό, έναν καλό χαρακτήρα που δεν γυρνάει την πλάτη και στις υπόλοιπες εκφάνσεις-απολαύσεις της ζωής. Που απολαμβάνει αυτά που έχει κατακτήσει -οικονομικά θα μπορούσε να είναι καλύτερα, αλλά μπήκε μπροστά η αγάπη για τον Ολυμπιακό-, αλλά δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε. Που έχει το θάρρος της γνώμης του, που προσφέρει στον τόπο του και τους συνανθρώπους του και αρνείται να στείλει μήνυμα «Μένουμε Σπίτι», αναγνωρίζοντας πως για αυτόν είναι πολύ πιο εύκολο, αποδίδοντας τα εύσημα στους πραγματικούς ήρωες της ζωής, που τα καταφέρνουν με πενιχρούς μισθούς και σε σπίτια 50-60 τετραγωνικών μέτρων.
Διότι πολύ απλά, ο Γιώργος Πρίντεζης είναι διαφορετικά αυθεντικός. Είναι ο αθλητής που νιώθει όσο λίγοι και αυτός που οι αντίπαλοι αναγνωρίζουν και χειροκροτούν. Γιατί σέβεται τους πάντες, δεν προκαλεί και αποδεικνύει συνεχώς πως τίποτα στη ζωή δε γίνεται τυχαία, ούτε σου χαρίζεται. Ο Πρίντεζης, είναι το δάκρυ του κερδισμένου τίτλου το 2016 και το βλέμμα στον ουρανό για τον πατέρα του, είναι οι προπονήσεις με πόνους στα πόδια και στη μέση και η συμμετοχή σε τελικούς με μηδαμινές ώρες ύπνου. Είναι η αυταπάρνηση και ο ανδρισμός, διότι ακόμα και τα λίγα λάθη του, τα έχει παραδεχθεί δημοσίως, χωρίς να φοβάται να πάρει την ευθύνη.
Ο Πρίντεζης, δεν είναι απλά ένας από τους δέκα καλύτερους παίκτες την τελευταία δεκαετία στην Ευρωλίγκα. Είναι ο αθλητής που όταν μεγαλώσει ο γιός μου, θα προσπαθήσω να προτρέψω να του μοιάσει, όχι απαραίτητα παίζοντας μπάσκετ. Σε όλα του. Θαρρώ πως δεν είμαι ο μοναδικός πατέρας που θα το κάνει. Και αυτός, είναι ο μεγαλύτερος τίτλος του. Συγχαρητήρια παλίκαρε…
Υ.Γ. Με την επικείμενη ανακοίνωση και του Βασίλη Σπανούλη, τουλάχιστον τέσσερις νυν και πρώην παίκτες του Ολυμπιακού θα είναι στους δέκα κορυφαίους. Βάλτε και το ότι στους 50 υποψήφιους ήταν 14 και θα καταλάβετε το πόσα μαγικά κατάφερε αυτή η ομάδα τα δέκα τελευταία χρόνια. Στην Ευρωλίγκα τουλάχιστον πήρε ό,τι άξιζε, σε αντίθεση με το εγχώριο, που ορθώς εγκατέλειψε εδώ και ένα χρόνο…
