Όλα όσα οδήγησαν στο «τέλος εποχής» τον Ολυμπιακό

Όταν ένας οργανισμός σαν τον Ολυμπιακό έχει ολοκληρώσει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά χωρίς τίτλο, παίζοντας μάλιστα στη μεγαλύτερη διάρκειά της κακό και προβλέψιμο μπάσκετ, δε μπορεί παρά να οφείλουν άπαντες να κάνουν την αυτοκριτική τους και να βρουν τις αιτίες του κακού. Για πρώτη φορά μετά το 2013/14, η ομάδα μένει μακριά από τουλάχιστον μία επιτυχία και με δεδομένο πως οι αλλαγές θα γίνονταν ανεξαρτήτως έκβασης των τελικών, καλό είναι να γίνει ένας απολογισμός-συμπέρασμα για το τι έφταιξε και οι «ερυθρόλευκοι» απέτυχαν παταγωδώς.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το κακό, είναι ολοένα και πιο αποδεκτό πως έγινε από το καλοκαίρι. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος σε συνεργασία με την διοίκηση, πήραν την απόφαση για έναν διαφορετικό Ολυμπιακό, με γνώμονα το να γίνει πιο παραγωγικός στην επίθεση, πιο «γεμάτος» σε όλες τις θέσεις, αλλάζοντας -πλην ενός- όλους τους ξένους και διατηρώντας αναλλοίωτο τον ελληνικό «κορμό». Απόφαση που σε συνδυασμό με τους παίκτες που ήρθαν, αλλά και τα διόλου ευκαταφρόνητα χρήματα που δαπανήθηκαν, ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Το «αγκάθι», που αποδείχθηκε τελικά και τροχοπέδη, είχε να κάνει με το στυλ μπάσκετ που έχει μάθει να παίζει ο συγκεκριμένος προπονητής και τα τρία προηγούμενα χρόνια πέτυχε σε μεγάλο βαθμό σημαντικά πράγματα. Όταν είσαι λοιπόν θιασώτης της άμυνας, δε γίνεται στο βωμό του πιο επιθετικού μπάσκετ να αφήνεις το ρόστερ χωρίς αθλητικό σέντερ και γκαρντ-defensive stopper.

Εκτός αν είσαι τόσο σίγουρος πως αυτό που θα δημιουργήσεις, θα σκοράρει βρέξει-χιονίσει περισσότερους από 80-85 πόντους, οπότε πέντε-δέκα λεπτά φιλότιμης άμυνας θα αρκεί για να την… σκαπουλάρεις στις περισσότερες βραδιές. Από τη στιγμή μάλιστα που οι απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συνδυασμό με το «άνοιγμα» της αγοράς του ΝΒΑ, έχουν αυξήσει στο έπακρο της απαιτήσεις των λίγων διαθέσιμων πολύ καλών παικτών, το εγχείρημα για ομάδα με το μπάτζετ του Ολυμπιακού, είναι αρκετά ριψοκίνδυνο. Αναγκαστικά λοιπόν, ο Σφαιρόπουλος παρότι είχε στη λίστα του πιο δυνατά ονόματα στον «1», πήρε τον Ρόμπερτς, ενώ λόγω της λειψανδρίας καλών αθλητικών ψηλών (ίσως έπρεπε να γίνει μία επιλογή-λαχείο όπως οι Χάντερ, Χάινς, Ντάνστον, Μπιρτς) επέλεξε τον επιθετικογεννή ΜακΛίν.

Αυτόματα, ο Ολυμπιακός ξεκινούσε με αμυντικό μειονέκτημα σε αυτές τις θέσεις, αλλά φιλοδοξούσε πως θα καλυφθεί με την αθλητικότητα του Τιλί και τις αμυντικές ικανότητες των Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Αγραβάνη. Οι επιλογές του Γάλλου, αλλά και του Στρέλνιεκς μόνο κακές δεν ήταν, ενώ ούτε οι Ρόμπερτς και ΜακΛίν είναι κακοί παίκτες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αποτέλεσε τροχοπέδη για να δούμε ολοκληρωμένο αυτό που είχε στο μυαλό του ο προπονητής είναι οι τραυματισμοί. Που φέτος ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και εκτός από την ατυχία, οφείλονται και σε λάθος εκτιμήσεις και έλλειψη πρόληψης. Από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσει ο σχεδιασμός της νέας σεζόν και όλα τα άλλα έπονται, διότι αν συνεχιστεί αυτή η απώλεια περιουσιακών στοιχείων, όποιος και να αναλάβει, όσοι παίκτες και αν έρθουν, οι πιθανότητες επιτυχίας θα μειώνονται.

Το αρχικό πλάνο λοιπόν, που περιελάμβανε και τον Χόλις Τόμπσον, παρότι υπήρχαν δύο ικανά σμολ φόργουορντ, είναι φανερό πως δεν βγήκε, παρότι τα αποτελέσματα μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου με… μισή ομάδα, μόνο άσχημα δεν τα λες, ιδιαίτερα στην Ευρωλίγκα. Οι πρώτες βαριές ήττες του Ιανουαρίου και η απώλεια του κυπέλλου από την ΑΕΚ, αύξησαν στο έπακρο την πίεση, του εργατικού και πολύ καλού προπονητή Σφαιρόπουλου, ο οποίος έχει φορτωθεί όλες τις ευθύνες την ώρα που ναι μεν φταίει, αλλά όχι για όλα όσα του καταλογίζονται. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, ο Ολυμπιακός είχε ευκαιρία για ηλεκτροσόκ ή για αλλαγές στο ρόστερ μήπως και αλλάξει τη μοίρα του, όμως τίποτα από αυτά τα δύο δεν έγινε δραστικά, αλλά σε μορφή ημιμέτρων.

Και δεν εννοώ μόνο τις προσθήκες των Γουίλτζερ και Μπράουν, αλλά την αδυναμία αναπροσαρμογής του πλάνου και το «χάσμα» που παρατηρήθηκε στις σχέσεις παικτών-προπονητή. Η νοοτροπία ήταν σε μεγάλο βαθμό λάθος και διαφορετική από τις άλλες σεζόν, τα «στεγανά» των αποδυτηρίων έσπασαν και ο κόουτς από την πίεση ήταν φανερά επηρεασμένος στις κινήσεις του και στον τρόπο που διαχειρίστηκε καταστάσεις. Όταν προσπαθείς να λειτουργείς σαν κυματοθραύστης, είναι δεδομένο πως θα συμπεριφερθείς λάθος σε παίκτες και θα βγάλεις έναν άλλο εαυτό, ακόμα και στις δηλώσεις σου, απόρροια και της φθοράς που έχουν σε μία δύσκολη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, ένας Έλληνας τεχνικός όταν μένει σε αυτή για τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Όσοι γνωρίζουν καλά πρόσωπα και πράγματα μιλούν για ξένους (που ίσως να μην αξιοποιήθηκαν και στο έπακρο), αλλά και έλληνες που είχαν χάσει την επαφή με τον προπονητή, κοινώς δεν έπαιζαν γι’ αυτόν, όμως επιτρέψτε μου να πω πως αυτό είναι και δικό τους πρόβλημα, διότι είναι επαγγελματίες και κανείς δε πρέπει να πάρει επιδερμικά τις ευθύνες τους. Το πόσο… νερό στο κρασί του έριξε εσφαλμένα ο προπονητής για να προλάβει καταστάσεις, φαίνεται από το γεγονός πως μετά το περιβόητο ματς με την Κύμη, ένας εκ των ξένων υπέπεσε σε σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα ενώπιον της ομάδας και αντί να πάει σπίτι του, παρέμεινε στη θέση του. Κάποιοι, θα πουν πως έπαιξε ρόλο για το «ξενέρωμα» των ξένων η καθιερωμένη εδώ και χρόνια, καθυστέρηση των πληρωμών, όμως όταν έχεις ανθρώπους-νυν και πρώην συμπαίκτες δίπλα σου που σε διαβεβαιώνουν πως ΠΟΤΕ κανείς δεν έχασε ευρώ, η δικαιολογία υπάρχει, αλλά… αδυνατίζει σημαντικά.

Ίσως ο χαρακτήρας τους να μην «έδεσε» με το μότο και τον χαρακτήρα της ομάδας και γι’ αυτό λογικά οι περισσότεροι θα αλλάξουν περιβάλλον, όμως παρατηρήθηκε για πρώτη φορά φέτος κραδασμός και στον ελληνικό «κορμό». Ίσως αυτό να προήλθε λόγω των αποτυχιών, αλλά και του ξεκάθαρου πλέον συμπεράσματος πως ο καιρός που ο Ολυμπιακός μπορεί να στηρίζεται πλέον μόνο στους Έλληνες και οι ξένοι που θα αποκτούνται να είναι απλά συμπληρωματικοί, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Προτού μιλήσουμε αναλυτικά για τους παίκτες, η κατά κλείδα για τον κόουτς Σφαιρόπουλο, αναφέρει πως μπαίνει στο πάνθεον των πιο επιτυχημένων προπονητών της ομάδας, δούλεψε σκληρά και ήδη έχει φτιάξει το όνομά του για το μέλλον. Θα μπορούσε να πάρει ακόμα περισσότερα από αυτή την τετραετία, η ομάδα να παίξει καλύτερο μπάσκετ, αλλά με τα λάθη του, όπως και κάθε άνθρωπος που εργάζεται, πρόσφερε στον Ολυμπιακό. Ο μηδενισμός και η ισοπέδωση δεν του αξίζουν και είμαι σίγουρος πως σε ένα πιο ήρεμο περιβάλλον, θα τα πάει περίφημα.

ΝΤΕΦΟΡΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ

Δεν ήταν μόνο ο κόουτς Σφαιρόπουλος και οι ξένοι σε κακή φόρμα φέτος όμως. Ο Ολυμπιακός, δυστύχησε να έχει σε κακή κατάσταση στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν τον Βαγγέλη Μάντζαρη και έχασε ουσιαστικά από τον Φλεβάρη και μετά όπου κρίνονταν όλα τον Γιώργο Πρίντεζη λόγω μίας κακής εκτίμησης αντιμετώπισης κάλου! Ο Παπανικολάου έκανε μία καλή σεζόν, που θα μπορούσε να είναι καλύτερη αν δεν χρειαζόταν να παίξει τρεις και τέσσερις ρόλους στο rotation, αλλά και να ελέγξει τα νεύρα του που μόνο κακό στη συγκέντρωση και την εικόνα του κάνουν.

Ο Παπαπέτρου έκανε βήματα μπροστά, αν και είναι από τους παίκτες που δεν αντιμετωπίστηκε σωστά σε πολλές περιπτώσεις από τον προπονητή (τι νόημα είχε η μεταγραφή Τόμπσον;), ενώ ο μεγάλος άτυχος, Αγραβάνης, δε μπορεί να κριθεί. Ο Μπόγρης, δεν πήρε τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν όταν υπέγραψε και αποδείχθηκε πως μπορούσε να βοηθήσει, ενώ ο Τολιόπουλος, δεν κατάφερε να κάνει το αναμενόμενο ξεπέταγμα, αλλά περισσότερο με δική του ευθύνη.

Άφησα τελευταίο και… καλύτερο τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος είναι, έτσι και αλλιώς, μία κατηγορία μόνος του. Ο αρχηγός, έμεινε δύο μήνες έξω λόγω τραυματισμού, επέστρεψε και ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, όμως φανερά ο τρόπος λειτουργίας με εκείνον στο παρκέ άλλαξε, χωρίς η ευθύνη να είναι δική του. Την χρονιά που κατέγραψε ένα σωρό ρεκόρ, δεν κατάφερε να πάρει κάποιον τίτλο, ούτε να βοηθήσει στα κρίσιμα ματς, (πλην τελικού κυπέλλου που έπαιζε… μόνος του) όμως από το καλοκαίρι θα έπρεπε να έχει αλλάξει το πλάνο και δίπλα του να ήταν γκαρντ με άλλα χαρακτηριστικά, όσο και αν αυτό είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Και κυρίως, όταν παίζει πικ εν ρολ, να έχει παίκτη για να το παίξει!

Η ουσία, είναι πως όλο το… πακέτο, προπονητές, παίκτες, σταφ, έχουν το δικό τους μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ώστε η ομάδα να μην αποκτήσει σταθερότητα στην απόδοσή της, να παρουσιάσει πολλά σκαμπανεβάσματα και κανείς να μην ξέρει τι Ολυμπιακό θα δει, όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά από ημίχρονο σε ημίχρονο! Ένας από τους βασικότερους λόγους είναι ψυχολογικός και πνευματικός, απόρροια όσων αναλύθηκαν παραπάνω. Γι’ αυτό πλέον δεν γύριζαν διαφορές ή δεν πάλευαν να τις γυρίσουν όπως παλιά, γι’ αυτό και το «αρνούμαι να χάσω» του παρελθόντος έμεινε κλειδωμένο στα αποδυτήρια ή αλλιώς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Αυτοί που οφείλουν να δουν κατάματα την κατάσταση και να προχωρήσουν στις κινήσεις που θεωρούν σωστές για να αλλάξει η φετινή εικόνα, αλλά και αυτοί που στο κάτω της γραφής έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη στις αποτυχίες, αλλά και στις επιτυχίες, είναι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Η ομάδα μόνο παρατημένη στη μοίρα της δεν είναι, οι κινήσεις που θα γίνουν είναι δεδομένο πως θα είναι διαφορετικές, όμως πρώτα απ’ όλα (δεν σημαίνει πως αυτό πρέπει να γίνει δημόσια) πρέπει να παραδεχθούν τα λάθη τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να προχωρήσουν. Έχουν δώσει και θα δώσουν πολλά και μόνο έτσι θα μπορέσουν να το αλλάξουν και να επανέλθουν εκεί που αξίζουν και έχουν ονειρευτεί.

Αλλάζοντάς τα όλα και κυρίως, μην κάνοντας ούτε μισό βήμα πίσω στην προσπάθεια να «καθαρίσει» το ελληνικό μπάσκετ από την παράνομη ΚΕΔ και το… σιγοντάρισμα της από την ΕΟΚ που για μία ακόμα φορά απέδειξαν πως δε δείχνουν κανένα σεβασμό, τους εμπαίζουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, αν δε λάβουν δραστικά μέτρα. Έχουν κάνει ήδη πολλά, ο υγιής κόσμος έχει βγάλει τα συμπεράσματά του, βλέπει σε τι κατάσταση έχει επέλθει γενικότερα το ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο η διαιτησία υπό την καθοδήγηση των συγκεκριμένων διοικήσεων, όμως οφείλουν να είναι πιο δυναμικοί και αποφασιστικοί.

Ίσως να χάθηκε μεγάλη ευκαιρία φέτος, με τους παράνομος ορισμούς πριν τους τελικού ή μετά τη διαιτησία του πρώτου, όταν και το αποτέλεσμα ήταν θετικό για τον Ολυμπιακό. Όμως οι μάχες κερδίζονται μέσα στα γήπεδα και όχι με αποχή ή απόσυρση. Εκεί οφείλεις να γίνει δυνατός και να καταπολεμήσεις το σύστημα. Αυτό τουλάχιστον πρεσβεύει ο σύλλογος. Μάγκικα, πειραιώτικα και καθαρά η ιστορία μπορεί να γραφτεί διαφορετικά στο μέλλον. Αρχίζει το πιο κρίσιμο καλοκαίρι σε όλα τα επίπεδα, η σελίδα αλλάζει και πρέπει να γραφτεί διαφορετικά.

Υ.Γ.1: Θα ήταν λάθος να μην αναφέρουμε πως πρέπει να αλλάξει και η σχέση με τους οπαδούς. Με τη βοήθεια όλων των φορέων να γίνει κάτι, με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά τα εκτός γηπέδου φαινόμενα (η ευθύνη της ΚΑΕ σε αυτό το κομμάτι δεν είναι ίδια όπως όταν διακόπτονταν αγώνες εντός ΣΕΦ) και ο υγιής κόσμος να μπορεί να πηγαίνει στο γήπεδο χωρίς να φοβάται. Έχουν γίνει προσπάθειες, αλλά η ουσία μετράει και αυτό που θα μείνει για δύο παράγοντες που σιχαίνονται την αλητεία και βλέπουν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, αν δεν αλλάξει κάτι, είναι τα σπασμένα τζάμια, η μολότοφ και οι αγώνες που έχουν διακοπεί.

Υ.Γ.2: Ακόμα δεν υπάρχει καμία απόφαση για προπονητή, ούτε ραντεβού με κανέναν παίκτη. Υπομονή λίγες ημέρες...