Ο Γουίλτζερ της ισορροπίας στη χώρα της… ανισορροπίας

Αφού εξέτασε δεκάδες προτάσεις παικτών και αμφιταλαντεύτηκε πολύ για το στυλ και τις χρονικές απαιτήσεις που θα είχε ο παίκτης που θα συμπλήρωνε το πλαζ όσο θα λείπει ο μεγάλος άτυχος, Κιμ Τιλί, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατέληξε στον Κάιλ Γουίλτζερ. Στο άκουσμά του Καναδού, είναι λογικό ο πάντα απαιτητικός κόσμος να μην… τρελαίνεται, ενώ ίσως η δήλωση του ίδιου, ότι αν αποκτηθεί παίκτης θα είναι έτοιμος για να βοηθήσει και όχι απλά για να αποκτηθεί, να είχε γεννήσει περισσότερες προσδοκίες. Όλα όμως θα φανούν στο παρκέ και κυρίως πρέπει να κρίνονται και με βάση την λογική.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Ο 25χρονος γιός του πρώην σέντερ του Άρη, είχε μπει στο μπλοκάκι του προπονητή του Ολυμπιακού από το καλοκαίρι, όταν και τον παρακολούθησε μαζί με τον Χόλις Τόμπσον στο Summer League του Λας Βέγκας. Τον ξεχώρισε για το φαρμακερό του σουτ και την έφεση στο ριμπάουντ, αλλά η επιλογή για τον δεύτερο πάουερ φόργουορντ ήταν από το πάνω ράφι με τον Τιλί. Η… μοίρα τα έφερε έτσι που οι «ερυθρόλευκοι» χρειάζονταν οπωσδήποτε ένα ακόμα κορμί στη φροντ λάιν, καθώς η σεζόν είναι μεγάλη και οι κακοτοπιές παραμονεύουν. Μόνο που στο μεσοδιάστημα του τραυματισμού του πρώην παίκτη της Μπασκόνια, μέχρι και την λήψη της απόφασης για ενίσχυση με τον φέρελπι Γουίλτζερ, ο Ολυμπιακός λειτουργεί σωστά, έχει βρει ισορροπίες στους χρόνους του rotation, χωρίς να χρειάζεται υπερωρίες από κανέναν και κυρίως, ο Αγραβάνης για πρώτη φορά είναι σταθερά καλός, με άλλη νοοτροπία στο πως δουλεύει και αγωνίζεται.

Αυτός ο συνδυασμός, συν του ότι τέτοια εποχή, όσο και αν ψάξεις δύσκολα βρίσκεις ακριβώς αυτό που έχασες λόγω ατυχίας, πιστεύω πως οδήγησε τον Ολυμπιακό στην επιλογή του να ενισχυθεί με έναν τρίτο πάουερ φόργουορντ, από τον οποίο δεν είναι αναγκασμένος να περιμένει πολλά, όμως αν καταφέρει και του δώσει, θα είναι δικαιωμένος. Έχοντας μάλιστα στην άκρη του μυαλού πως στις αρχές Απριλίου και αν όλα πάνε καλά με την αποθεραπεία ο Τιλί θα είναι σε θέση να βοηθήσει, θα ήταν μεγάλο μπέρδεμα η προσθήκη ενός παίκτη με απαιτήσεις για χρόνο και μόνιμο ρόλο. Όπως σε όλες τις περιπτώσεις, έτσι και σε αυτή, ο χρόνος και το γήπεδο, θα δείξει αν η επιλογή ήταν σωστή.

Ο Καναδός παίκτης, έχει δείξει εξαιρετικά στοιχεία στο τρίποντο (43%) και στα ριμπάουντ, «ανοίγει» το γήπεδο και τους διαδρόμους προς τη ρακέτα με τον τρόπο που αγωνίζεται (stretch 4αρι) και με τα 208 εκατοστά του μπορεί και να την «γεμίσει». Προϋπόθεση, στην πρώτη ουσιαστική επαγγελματική του απόπειρα, να αρχίσει να βάζει το κορμί του στις επαφές και να διδαχθεί την άμυνα, με την οποία πρέπει να αποκτήσει καλύτερη σχέση, αν θέλει να στεριώσει στο υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας. Θα χρειαστεί χρόνο και θα τον πάρει, οπότε δεν περιμένω να παίξει άμεσα. Το θετικό, είναι ότι προέρχεται από δύο πολύ καλά κολεγιακά προγράμματα στις ΗΠΑ, ξέρει τα βασικά του αθλήματος. Βλέποντάς τον σε πολλά βίντεο, θυμίζει πολύ το στυλ του Ζόραν Έρτσεγκ, όταν τον απέκτησε ο Ολυμπιακός από την Σερβία, δαπανοντας μάλιστα ενα τσουβάλι λεφτα.

Στο διά ταύτα, η απόφαση πάρθηκε εκτός από το δεδομένο ταλέντο που δείχνει να έχει ο Γουίλτζερ, κυρίως με γνώμονα την ισορροπία στο rotation, με στόχο να μην αδικηθεί κανείς από τους υπάρχοντες παίκτες και χαλάσει η, όπως φαίνεται στα πρώτα ματς, εξαιρετική συνταγή που έχει φτιαχτεί.

Πάμε τώρα και στην… ανισορροπία.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αν κάποιος παράγοντας ή παίκτης έβριζε δημόσια, δημοσιογράφους, δίνοντάς τους βορά σε οπαδούς έτοιμους να επιτεθούν σωματικά ή λεκτικά, θα τιμωρούνταν παραδειγματικά από τις αρχές και την ίδια του την ομάδα αντίστοιχα. Όπως επίσης σε κανονικό Κράτος με αθλητική παιδεία, θα τιμωρούνταν ο παίκτης που θα έβριζε δημόσια ομοσπονδιακό προπονητή (και είχε ανοικτά πρόβλημα με όλους τους προηγούμενους), εξαγρίωνε συμπαίκτη του στην Εθνική λέγοντας του για τον νεκρό πεθερό του, αποχωρούσε από προπονήσεις επειδή δεν του άρεσαν οι συμπαίκτες του στο διπλό (!) και πολλά άλλα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά που, κακώς οι… Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι, όπως τους αποκαλεί, έχουν αποκρύψει τα τελευταία χρόνια για να τον προστατέψουν, προτάσσοντας το αναμφισβήτητα πλούσιο ταλέντο του και τις καλές πράξεις που έχει κάνει.

Στην Ελλάδα όμως, αυτού του τύπου οι παίκτες, αποθεώνονται από τους οπαδούς που υπερασπίζονται την παικτάρα τους (ευτυχώς μόνο από την άρρωστη μερίδα). Ναι τους ίδιους, που είχαν σηκώσει… επανάσταση, μπήκαν μέσα στο γήπεδο και διέκοψαν ματς, επειδή τους ενόχλησε η, αχρείαστη ομολογουμένως, κίνηση άλλου παίκτη να δείξει τα αυτιά του. Αλλά αυτός ήταν του αντιπάλου, οπότε πρέπει να… πεθάνει.

Στην Ελλάδα, μένουν στη θέση τους για 45 λεπτά πανό με εμετικό περιεχόμενο για τα… κόκκαλα ενός παίκτη, που ποτέ δεν είχε προκαλέσει με τη συμπεριφορά του την εξέδρα και αποτελεί πρότυπο, αλλά… ήταν του αντιπάλου. Σε αυτή την περίπτωση, ποτέ δεν τιμωρήθηκε ο κάτοχός-οι του πανό και πιθανότατα η ομάδα που υποστηρίζει-ουν να τους αφήνει να μπαίνουν ακόμα στο γήπεδο.

Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα περιστατικά από όλες τις οπαδικές αποχρώσεις και συμπεριφορές, η Ελλάδα δεν θα έχει ποτέ τον αθλητισμό που βλέπουμε, απολαμβάνουνε, χαιρόμαστε, ζηλεύουμε και σεβόμαστε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Γιατί η Ελλάδα και ο λαός της, είναι μία κατηγορία μόνοι τους. Δεν θα πω πως δεν υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει, αν τηρηθούν οι νόμοι για ΟΛΟΥΣ και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι υγιείς σε όλα τα επίπεδα (αθλητικά, δημοσιογραφικά, πολιτικά, οπαδικά) αψηφήσουν τον θόρυβο, βγουν μπροστά και απομονώσουν τον… βόθρο που κατοικοεδρεύει σε γήπεδα, social media, σχόλια κλπ.

Τι περιμένουμε ρε αδέλφια;

Follow @ZervasNikolaos