Να συνεχίζεις να προσπαθείς και να αγαπάς…

“Γιέ μου… Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, και στραβές, διαστήματα που μπορεί και όλα γύρω να μην πηγαίνουν καθόλου καλά… Τότε είναι που πρέπει να συνεχίζεις να προσπαθείς και να αγαπάς (και ακόμα περισσότερο) αυτό που κάνεις και αυτό που λατρεύεις να αγαπάς”.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Μέσα στην καταιγίδα εξελίξεων στον Ολυμπιακό, τα αρνητικά αποτελέσματα την κάκιστη εικόνα που παρουσιάζει και στον ορυμαγδό των μηνυμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από οπαδούς που βάλουν κατά δικαίων-αδίκων και ζητούν… κεφάλια, ο Λεωνίδας, είναι ένας διαφορετικός φίλαθλος-χρήστης του twitter. Επέλεξε να πάρει τον μικρό γιό του και να πάνε το Σάββατο το απόγευμα στο ΣΕΦ, για να στηρίξουν αυτό που αγαπούν, ακόμα και με τα λάθη του, ακόμα στην πιο περίεργη μορφή του. Με το συγκεκριμένο μήνυμα του προλόγου, αντικατοπτρίζει πλήρως το υγιές φίλαθλο πνεύμα και το πώς πραγματικά θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ο αθλητισμός σε όλες του τις εκφάνσεις. Προσπαθεί επιτυχώς να περάσει την σωστή νοοτροπία στον γιό του και όλους όσοι έχουν ανοικτά αυτιά.

Διότι όταν αγαπάς κάτι, όταν αυτό είναι στα εντελώς… κάτω του, δεν επιχειρείς να του δώσεις άλλη μία κλωτσιά προς τον γκρεμό για να το αποτελειώσεις. Την δουλειά αυτή, έχουν αναλάβει με ζέση και ευχαρίστηση όλοι οι αντίπαλοί του και θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο επικρατεί αυτό το κλίμα και βλέπουν πρόσφορο έδαφος. Ασφαλώς και οι αντιδράσεις είναι απόλυτα κατανοητές, ασφαλώς και ο κόσμος έχει απογοητευτεί απ’ όλα όσα παρουσιάζει ο Ολυμπιακός από τον Ιανουάριο και μετά, ασφαλώς και υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και από πού να τελειώσεις στην σταχυολόγηση των θεμάτων και των προβλημάτων που προκύπτουν. Δεδομένα η εικόνα δεν ταιριάζει με την έννοια της ομάδας και αυτό που πρεσβεύει ο σύνδεσμος. Η φράση «τι ζούμε Θεέ μου;», «πόσα λάθη έχουν κάνει;» για μία ομάδα που πριν από δύο χρόνια ήταν στον τελικό της Ευρωλίγκας, είναι δικαιολογημένα στην καθημερινότητα όλων όσοι ασχολούνται με αυτή, ενεργά ή από απόσταση, όμως υπάρχει και μία πιο απλή ανάγνωση-αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Ό,τι έχει ακμή, φυσιολογικά έχει και παρακμή και ο Ολυμπιακός αφού βίωσε για περίπου εννέα χρόνια την πρώτη, πλέον πίνει στάλα-στάλα από το πικρό ποτήρι της δεύτερης. Και σε αυτό φυσικά δεν έχει την παραμικρή ευθύνη ο κόσμος, αλλά όπως έχω αναφέρει πολλάκις κατά σειρά η διοίκηση, ο προπονητής και οι παίκτες. Η ουσία είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγεις να προχωρήσεις παρακάτω. Τα λάθη ορθώς καταγράφονται, επισημαίνονται και ευχή όλων είναι να μην επαναληφθούν. Το οικοδόμημα είναι φανερό πως θα χτιστεί από την αρχή με νέα υλικά, νοοτροπία και στοχεύσεις και σε αυτή του την προσπάθεια θέλει σωστές και ριζικές αποφάσεις, μεγάλη όρεξη, διάθεση, αλλά και περιβάλλον που θα το πλαισιώσει με αγάπη, ή τουλάχιστον με στήριξη. Όση θέλει και μπορεί ο καθένας. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει, από τη στιγμή που αυτό που βλέπει δεν τον ικανοποιεί, αλλά τουλάχιστον ας απέχει από τη μανιώδη προσπάθεια κάποιων να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε.

Σε αντίθεση με τη θέληση πολλών για το αντίθετο, τα πολιτικά παιχνίδια κάποιων δεν τελεσφόρησαν. Η επόμενη μέρα του Ολυμπιακού θα είναι με τους αδελφούς Αγγελόπουλους, που παρά την σιωπή τους που θα μπορούσε να αποφευχθεί για να επέλθει ηρεμία στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, περνάνε βήμα-βήμα στην επόμενη μέρα. Οι πράξεις άλλωστε θα μετρήσουν περισσότερο από κάθε δήλωση και υπόσχεση. Έχουν ξοδέψει εκατομμύρια Ευρώ για αυτό που αγαπούν, έχουν δεδομένα κάνει λάθη που έκαναν κακό σε αυτό που οι ίδιοι έχτισαν, όμως από τη στιγμή που εκφράζουν την επιθυμία να προχωρήσουν μόνοι τους χωρίς τη βοήθεια… σωτήρων, οφείλουμε να περιμένουμε τις επόμενες πράξεις του έργου και που αυτές θα καταλήξουν. Έχουν τη θέληση να προσπαθήσουν, το αν θα τα καταφέρουν θα αποδειχθεί…

Η εικόνα με τις αποχωρήσεις δύο παικτών σε δύο ημέρες, παρά την παρουσία τους στο ΣΕΦ και το ξεκαθάρισμα-έναρξη νέας προσπάθειας που έκαναν με παίκτες και προπονητές, σίγουρα βγάζει προς τα έξω πως δεν κατάφεραν το παραμικρό. Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική, ενώ επειδή μιλάμε για τις ξεχωριστές περιπτώσεις Τουπάν και Γουέμπερ, φάνηκε πως σχεδόν όλα είχαν δρομολογηθεί πριν από την επίσκεψη. Ο πρώτος επέλεξε να αποχωρήσει επειδή διαφώνησε στην… τράπεζα που θα καταβληθούν τα χρήματά του και το ποιος έχει δίκιο θα λυθεί στα δικαστήρια, ο δεύτερος παρά τις δεκάδες υποχωρήσεις της ομάδας στα τερτίπια του (λόγω ανάγκης και καλής εικόνας στο παρκέ), επέλεξε να προφασιστεί τραυματισμό και να συνεχίσει τα καμώματα με αποτέλεσμα το… σχοινί να σπάσει. Με απόφαση του ίδιου του προπονητή που τον έφερε και προς τιμήν του ανέλαβε την ευθύνη για τα περισσότερα που συμβαίνουν στην ομάδα.

Προτού περάσουμε στον κόουτς Μπλατ, το παρόν και το μέλλον του, οφείλουμε μία απλή παρατήρηση που ίσως βοηθήσει όλους όσοι κατηγορούν εκείνους που σέβονται λίγο περισσότερο τους έλληνες παίκτες. Με υποσημείωση πως δεν είναι θέμα εθνικότητας, αλλά ανθρώπου και χαρακτήρα, διότι και στον Μιλουτίνοφ οφείλονται μισθοί (όχι επειδή έτσι… κάπνισε στη διοίκηση, αλλά επειδή υπάρχει όντως πρόβλημα που λύνεται μέρα με τη μέρα) αλλά ο Σέρβος σέντερ δε βγάζει… άχνα και είναι ο καλύτερος και ο πιο συγκινητικός παίκτης της. Περί ελλήνων λοιπόν -οι οποίοι ασφαλώς και έχουν μεγάλες ευθύνες στο ότι έμειναν στάσιμοι, επαναπαύθηκαν αρκετά στο παρελθόν και κυρίως, δεν κατάφεραν να κρατήσουν ακλόνητο το ισχυρότερο όπλο αυτής της ομάδας που ήταν τα στεγανά των αποδυτηρίων- κάποιοι αγνώμονες (όχι γηπεδικοί, αλλά ιντερνετικοί) που αποκαθηλώνουν από τον ιστό τους με ευκολία της σημαίες, ας λάβουν υπόψη τα εξής:

Ελάχιστοι ως κανένας επαγγελματίας παίκτης δεν θα έπαιζε πολλάκις τραυματίας για την ομάδα του. Ελάχιστοι ως κανένας δεν θα ήταν εκεί να παίζει άυπνος από αγωνία για τον ετοιμοθάνατο πατέρα του, ή μία ημέρα μετά την ταφή του. Ελάχιστοι ως κανένας δεν θα άντεχε στο δέλεαρ να αγνοήσει δύο φορές πολλά περισσότερα και πιο εγγυημένα, λόγω κατάστασης στην Ελλάδα, χρήματα για αυτό που αγαπά. Και για να μη μείνουμε μόνο στο παράδειγμα του υποφαινόμενου, Γιώργου Πρίντεζη (ο οποίος πολλές φορές επιλέγει τεχνηέντως να πηγαίνει όλο το ανάθεμα πάνω του, ενώ θα ήταν πιο εύκολο να «δώσει» αυτόν που διέρρευσε το ηχητικό), κανένας Έλληνας παίκτης παρότι αντιμετωπίζει τα ίδια και περισσότερα προβλήματα, δεν λάκισε. Ήταν εκεί και πάλεψε με επτά ακόμα επαγγελματίες συμπαίκτες του και δύο μαθητές λυκείου, το χθεσινό απόγευμα απέναντι στον ΠΑΟΚ. Η αγωνιστική τους κατάσταση, η χρηματιστηριακή τους αξία στο μπάσκετ και τα λάθη που έχουν κάνει, είναι αποδεκτά, αλλά αποτελούν μία εντελώς διαφορετική κουβέντα και δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με την ισοπέδωση

Στη νέα του εποχή ο Ολυμπιακός, με όσους από αυτούς μείνουν (είναι απόφαση του προπονητή και τις διοίκησης και όχι δική μας), θα πρέπει να αγωνιστεί λυσσαλέα για να επαναφέρει το παλιό κλίμα, σταματώντας διά παντός τον διαχωρισμό που κάποιοι επιχειρούν. Ακόμα και με οκτώ-εννέα ξένους να αποφασίσει να πορευθεί η ομάδα, μέλημα όλων –πρωτίστως των διοικούντων και του προπονητή- θα πρέπει να είναι αυτοί να είναι αγαπημένοι και να βάζουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Αυτό οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» στην κορυφή και δευτερευόντως η δουλειά και το ταλέντο. Και εδώ έρχεται η σειρά του Ντέιβιντ Μπλατ.

Όλες οι ενδείξεις, πληροφορίες, αλλά και ο τρόπος που επέλεξε να μιλήσει χθες ο 60χρονος προπονητής, δείχνουν πως αυτός θα είναι που θα αποφασίσει και για την επόμενη μέρα. Παρότι όπως παραδέχθηκε απέτυχε αγωνιστικά, αλλά και στην επιλογή κάποιων παικτών και την διαχείριση των αποδυτηρίων (χωρίς αποκλειστική ευθύνη), η αξία του είναι δεδομένη και η λογική λέει πως θα είναι πιο έτοιμος και μαθημένος από την πραγματικότητα του Ολυμπιακού. Ακόμα και οι πολύ καλοί, δικαιούνται μία κακή χρονιά και από τη στιγμή που όλοι στην ομάδα είχαν φέτος κάκιστη, η λογική των Αγγελόπουλων να στηρίζουν τις επιλογές τους, δείχνει να είναι η πιο ορθή στην παρούσα φάση. Αρκεί και ο κόουτς να έχει αναθεωρήσει πράγματα και να είναι έτοιμος να τα αλλάξει όλα προς το καλύτερο. Αν ξεπεραστεί και το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει πως το τελευταίο διάστημα ήταν μία κακή παρένθεση.

Αν η διοίκηση έχει σκοπό να τον εφοδιάσει με σωστά υλικά και τον στηρίξει όπως πρέπει, δεν διαφαίνεται λόγος αλλαγής, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ελάχιστοι, ακόμα και έλληνες προπονητές δε θα επέλεγαν να βάλουν το κεφάλι τους στον… ντορβά με τον οποίο μοιάζει στην παρούσα φάση ο Ολυμπιακός. Ο Μπλατ εκτός από υλικά που θα ταιριάζουν σε αυτό που θέλει να παρουσιάσει, θα πρέπει να διαχειριστεί καλύτερα όλες τις καταστάσεις αγωνιστικά και μη. Αν το κάνει, αν στηρίξει τις ίδιες του τις επιλογές, έχει όλα τα φόντα να επιβιώσει και να αφήσει όπως και σε όλες τις ομάδες που πέρασε, και σε αυτή έργο. Έσφαλε σε πολλά, αλλά δε σημαίνει πως δε μπορεί να επανορθώσει.

Βρέθηκε εν μέσω μίας πρωτόγνωρης για όλους κατάσταση-απόφαση της διοίκησης να κηρύξει την ύστατη μάχη του πολέμου με αυτό που δικαίως θεωρεί πως πολλές φορές στο παρελθόν κατασπάραξε και κατασπαράζει τα σωθικά της. Το έκανε σε περίοδο που δεν ήταν όσο θα έπρεπε θωρακισμένη σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα οι αποτυχίες να δώσουν και άλλα χτυπήματα, από όσους -καλώς ή κακώς, σεβαστή η κάθε άποψη- τις συγκρίνουν με τον αγώνα κατά των ΚΕΔ/ΕΟΚ και των τεράστιων προβλημάτων που έχουν δημιουργήσει όχι μόνο στη διαιτησία, αλλά και στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Όσοι βολεύονται από την υπάρχουσα κατάσταση, όχι μόνο λοιδορούν, αλλά αποδίδουν την αγωνιστική κατάρρευση σε αυτή την απόφαση αγανάκτησης για την ντροπιαστική –και όχι μόνο- αντιμετώπιση που τυγχάνει ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια.

Προβλέψιμο και αναμενόμενο και στην τελική δικαίωμά τους, όμως προκαλεί θλίψη το γεγονός πως βρίσκουν συμμάχους ακόμα και σε ανθρώπους που δηλώνουν ότι αγαπούν αυτή την ομάδα. Όση απογοήτευση και αν υπάρχει, ο οργανισμός, πρέπει να κοιτάξει την ουσία. Αυτή λέει πως παρά τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες, δεν έχει αλλάξει το παραμικρό και πως για να βγει κάτι απ’ όλο αυτό, η όποια απόφαση θα πρέπει να στηριχθεί έμπρακτα μέχρι το φινάλε. Ο δύσκολος δρόμος ποτέ δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, μπορεί να προκύψουν και άλλα εμπόδια, αλλά πρέπει να φροντίσεις το όχημά σου να είναι κατάλληλα εξοπλισμένο για να αντέξει. Έστω και την ύστατη στιγμή υπάρχει δυνατότητα, αρκεί με τις κινήσεις σου, να προσελκύσεις όλο και περισσότερους φίλους όπως ο Λεωνίδας του προλόγου…

Υ.Γ.1: Υπάρχουν και άλλοι σαν τον Λεωνίδα. Που είναι στο ΣΕΦ ακόμα και στις στραβές, ακόμα και σε παιχνίδια χωρίς ενδιαφέρον. Τους γνωρίζουμε, μας γνωρίζουν και σε αντίθεση με αρκετούς, σέβονται τις απόψεις μας, σωστές ή λάθος (ουδείς αλάνθαστος), χωρίς να ψάχνουν να βρουν αν κρύβεται κάτι από πίσω. Για αυτούς περισσότερο, είναι προτιμότερο κάποια στιγμή και εφόσον έχουν διαμορφωθεί οι κατάλληλες συνθήκες, να υπάρξει μία επίσημη τοποθέτηση.

Πρωτίστως γι’ αυτούς χρειάζεται να δοθεί δημόσια το όποιο όραμα. Γι’ αυτούς που αγωνιούν πραγματικά, λατρεύουν και θα λατρεύουν… Είναι πολλοί, αλλά δεν κάνουν θόρυβο. Είναι υποστηρικτές του σωστού, που προσωρινά, όπως συμβαίνει αρκετές φορές σε αυτή τη ριμάδα τη ζωή, δείχνει να έχει νικηθεί από το λάθος.

Υ.Γ.2: Σε εμπαίζουν, σε χλευάζουν, σπάνε πλάκα. Δεν θα το έκανες ποτέ σε ανάλογη κατάσταση, διότι είσαι διαφορετικός. Το κάνουν διότι ποτέ δεν απέτρεψες, με οποιοδήποτε τρόπο, σε κανέναν να κριτικάρει αυστηρά. Έτσι πέρασαν στο επόμενο στάδιο του χλευασμού. Έτσι είναι η Ελλάδα. Αυτό που μετράει τώρα, είναι ο εγωισμός σου να κλονιστεί σωστά και να απαντήσεις με τον κατάλληλο τρόπο. Για σένα και γι’ αυτό που αγαπάς και κάποτε ανέστησες.

Follow @ZervasNikolaos