«Μουσαφιραίοι είμαστε» - Φωτεινή Μαυράκη

Όσο ζούσε, ήταν η «βασίλισσα» της Δυτικής όχθης, αλλά όταν «έφυγε», κανείς δεν αντιλήφθηκε την απουσία της.

Οι τελευταίες πληροφορίες για τη Φωτεινή Μαυράκη προέρχονταν από τον τόπο καταγωγής της, τον Ίασμο Κομοτηνής, εκεί όπου επέλεξε να περάσει τις τελευταίες ώρες της ζωής της.

Και ήταν δύσκολες αυτές οι ώρες, αφού τα προβλήματα υγείας την είχαν καθηλώσει στο νοσοκομείο της Κομοτηνής, με τη συσκευή οξυγόνου δίπλα της να της δίνει τις τελευταίες ανάσες ζωής.

Ακόμα και αυτές τις ώρες, ελάχιστοι την αναγνώριζαν και ας «ορκιζόταν» ότι ήταν εκείνη, δείχνοντας κάποιες φθαρμένες κασέτες που είχε πάντα δίπλα της, μοναδική απόδειξη της σπουδαίας καριέρας της.

Μιας καριέρας που διήρκεσε κοντά σαράντα χρόνια, από τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα, όταν αποχώρησε, λόγω προβλημάτων υγείας, από τη μουσική σκηνή.

Όσοι είχαν την τύχη να τη δουν στο πάλκο, μιλούν με θαυμασμό για την πλούσια, γεμάτη λαρυγγισμούς, φωνή της και την ανατολίτικη ομορφιά της, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που την αποκαλούσαν «θηλυκό Αγγελόπουλο».


Η Μαυράκη ήταν το πρώτο γυναικείο όνομα στην POLYFHONE του Πολίτη και από το 1970 μέχρι το 1994 ηχογράφησε πάνω από 15 μεγάλους δίσκους.

Οι «μουσαφιραίοι», είναι από τον πρώτο της δίσκο, ενώ αξίζει να ακούσετε κι άλλα μεγάλα τραγούδια της, όπως τα: «Πήγα σε μάγισσες», «Απόψε κλαίει ο ουρανός», Κρύβω τον πόνο μου», «Δεν θέλω να κλαις», «Με τα λόγια σου με δέρνεις», «Η θάλασσα και ο ουρανός» κ. ά., που αναδεικνύουν την τεράστια γκάμα της φωνής της Φωτεινής Μαυράκη.

Αυτές οι επιτυχίες, όμως, δεν στάθηκαν ικανές να εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή στη σπουδαία αυτή ερμηνεύτρια, η οποία αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από το σωματείο των μουσικών «Ερατώ», για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα οξυμένα οικονομικά προβλήματά της, αφού ούτε τα τρία παιδιά της είχαν τη δυνατότητα να της παράσχουν τη βοήθεια που χρειαζόταν.

Το ελληνικό κράτος ήταν και στην περίπτωση της Μαυράκη φειδωλό, εξασφαλίζοντάς της μια… πλουσιοπάροχη σύνταξη, που άγγιζε το… ιλιγγιώδες ποσό των 400 ευρώ!

Αυτή η σύνταξη δεν της αρκούσε ούτε για να ζήσει, ούτε και για να… πεθάνει. Η κηδεία της έγινε, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΧΡΟΝΟΣ» της Κομοτηνής, με μέριμνα ενός γραφείου τελετών της περιοχής, αφού κανείς δεν αναλάμβανε τα έξοδα της… εξόδιου τελετής!



O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.