«Το καμπριολέ» - Γιάννης Βασιλείου

Είχε εξασφαλισμένη καριέρα στην Αμερική, αλλά ο Βασιλείου προτίμησε την «ψωροκώσταινα», γυρνώντας στον τόπο καταγωγής του, φέρνοντας μαζί του και τον μικρό γιο του(τον μετέπειτα τραγουδιστή Γιώργο Αλκαίο) επειδή ένιωθε Έλληνας και ήθελε και το παιδί του να ζει και να σκέφτεται ελληνικά.
Βρέθηκε, όμως, σε μια Ελλάδα που ζούσε με δανεικά και έπρεπε να πληρώσει… τοις μετρητοίς για να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του.

Πλήρωσε με ατελείωτα ξενύχτια και πολλή δουλειά, μέχρι να αποδεχτούν οι ξενύχτηδες το νέο στυλ τραγουδιού που προσπαθούσε να περάσει ο… ροκάς από την Αμερική.

Οι νέοι τον «πήγαιναν», αλλά τότε τα νυχτερινά κέντρα δεν γέμιζαν από νέους. Τις ζημιές τις έκαναν οι «γαιοκτήμονες» της ελληνικής επαρχίας και οι «λαχαναγορίτες», οι οποίοι ήθελαν κάτι βαρύ και ασήκωτο για να κάνουν το κομμάτι τους στο «πρόσωπο».

Ο Βασιλείου όταν μπήκε στο κόλπο, άφησε να… κυκλοφορούν από τα ραδιόφωνα διάφορες «Φήμες», και έτσι έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό.

Ήταν αρχές του 1990 και η επόμενη δεκαετία έμελλε να είναι η πιο παραγωγική για τον Βασιλείου, με δεκάδες ηχογραφήσεις δίσκων, οι οποίοι έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι.

Το «καμπριολέ» ήταν το… έσχατο τραγούδι που έγινε πρώτο (όπως αναφέρουν οι… γραφές παλαιοτέρων συναδέλφων), στο δίσκο με τίτλο «Όλα θα στα μάθω», που κυκλοφόρησε το 1992.

Ο Βασιλείου επέμενε να μπει και τελικά δικαιώθηκε, αφού στους ρυθμούς του «καμπριολέ» λικνίζονταν οι καλλίγραμμες και μεθούσαν όλες οι… άλλες.
Σε αυτούς τους ρυθμούς ο Βασιλείου κινήθηκε για αρκετά χρόνια και παραμένει ακόμη και σήμερα ενεργός. Οι αντοχές του οφείλονται εν μέρει στην άθλησή του(υπήρξε καθηγητής γυμναστικής), ενώ για την ευπρεπή, παρά τα χρόνια του, εμφάνιση, «ευθύνονται» οι στιλιστικές προσαρμογές του και οι «παρεμβάσεις» των κομμωτών του.



O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.