Το όνειρο που έγινε εφιάλτης!

Ο ψηλός γοητευτικός άνδρας, με τα πλούσια μαύρα μαλλιά και την υπέροχη φωνή, που ήρθε από τη Νέα Πέλλα Γιαννιτσών, έμοιαζε σαν κάτι ξένο στις πίστες των νυχτερινών κέντρων, όπου εμφανιζόταν. Οι «παλαιάς κοπής» ιδιοκτήτες των κέντρων αυτών είχαν άλλα πρότυπα για τους τραγουδιστές τους και οι φήμες λένε ότι ακόμη και ο περίφημος Μαργωμένος, που είχε το «Φαληρικόν», στις Τζιτζιφιές, αρνήθηκε να τον πάρει στο μαγαζί του, γιατί πίστευε ότι, με τέτοιο ύψος και τέτοιο ρεπερτόριο, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει καριέρα.

Ο Αλεξάνδρου, όμως, βρήκε τη… σωτηρία του στο πρόσωπο της Σωτηρίας Μπέλλου, η οποία τον πίστεψε και του έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσει τα τραγούδια του στο κέντρο όπου εμφανιζόταν.

Βρισκόμαστε στο 1971 και στα τριάντα του χρόνια, ο Λάκης Αλεξάνδρου βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα και τον πρώτο του δίσκο με το όνομά του να γίνεται… ιπτάμενος από τις πολλές πωλήσεις. Στα κέντρα όπου εμφανίζεται, αλλάζει η… ποσόστωση των θαμώνων, αφού οι θαυμάστριές του διεκδικούν και παίρνουν το χώρο που τους αναλογεί.

Οι παλαιότεροι συνάδελφοί του προτιμούν να τον έχουν συμπαίκτη παρά αντίπαλο και ο Αλεξάνδρου εμφανίζεται στα καλύτερα κέντρα της Αθήνας, παρέα με τα πρώτα ονόματα της εποχής εκείνης.

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε όταν ο Αλεξάνδρου αποφάσισε να ηγηθεί σχημάτων σε κέντρα όπου οι θαμώνες τους άκουγαν ελαφρολαϊκό και νόμιζαν ότι ήταν… μάρκα τσιγάρου.

Ο Λάκης Αλεξάνδρου συνέχισε να τραγουδάει σε χώρους αφιλόξενους γι αυτόν, μέχρι που οι πόρτες τους έκλεισαν οριστικά. Τότε αποφάσισε να αποσυρθεί στο εξοχικό του στον Ωρωπό, παρέα με τα τραγούδια του, που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ!

Τα τραγούδια, όμως, ομορφαίνουν τη ζωή μας, αλλά δεν τη γεμίζουν.

Τη ζωή μας τη γεμίζουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα και ο Αλεξάνδρου είδε σε μία μέρα να «αδειάζει» η ζωή του, όταν ο Ηλίας, ο αγαπημένος του γιος, έπαθε παράλυση, ύστερα από πτώση με τη μηχανή του.

Ο Λάκης Αλεξάνδρου, κυνηγημένος από τους εφιάλτες του, βρήκε καταφύγιο σε ένα λιτό διαμέρισμα στο Αιγάλεω και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, στις 18 Νοεμβρίου 2010, σε ηλικία 69 ετών!



O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.