Μία διαφορετική, Εθνική, πρωτιά…

Η παλικαρίσια ανατροπή κόντρα στην Κροατία δεν πανηγυρίστηκε όπως παλιά, γιατί είχαν προηγηθεί 32 λεπτά μέτριου μπάσκετ. Το εξωπραγματικό πρώτο ημίχρονο κόντρα στην Γεωργία, δεν μετουσιώθηκε σε κραυγές ενθουσιασμού, διότι ακολούθησε το κάκιστο δεύτερο. Μία από τα ίδια και σήμερα κόντρα στην Σλοβενία. Το +17 έγινε +2, το… κοντέρ στο τέλος έγραψε «τέσσερα στα τέσσερα», πρώτη θέση ομίλου και αποφυγή, ικανού να μας βάλει σε περιπέτειες αντιπάλου στους «16», αλλά και πάλι κανείς δεν πετάει στα σύννεφα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν λόγοι για να χαμογελάμε, αλλά γιατί έχουμε πάθει και όπως όλα δείχνουν, μάθαμε για τα καλά.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η Εθνική υπερκέρασε δύο καλούς αντιπάλους για να βγει πρώτη στον όμιλο, αλλά μία… περίεργη δύναμη την προστατεύει για να μην αφήσει ούτε εκατοστό τα πόδια από το έδαφος. Αγωνιστικά, αυτή η δύναμη αφορά τα «νεκρά» της επιθετικά διαστήματα (μειώνονται μέρα με τη μέρα), την κακή αντιμετώπιση των πικ εν ρολ και τα «κολλήματα» στις άμυνες «ζώνης». Ας είναι. Προσγείωση να προσφέρουν και ας μεταφράζετε όπως να ‘ναι. Αρκεί να περιοριστούν όταν πρέπει. Το ότι η Εθνική, παρότι εμφανώς βελτιωμένη και πρωτοπόρα σε αρκετούς τομείς της διοργάνωσης, ακόμα δεν έχει πείσει 100% ότι μπορεί να γυρίσει με ένα μετάλλιο στις αποσκευές, είναι μαζί με το πάθος, τον αλτρουισμό (αυτό απαίτησε στις προγραμματικές δηλώσεις του ο κόουτς) και τον τρόπο που πανηγυρίζουν άπαντες ένα καλάθι, ένα κλέψιμο, μία άμυνα ή ένα ριμπάουντ, όπλα ισχυρότερα ακόμα και από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της.

«Στο παρελθόν, πήραμε μετάλλια χωρίς να εντυπωσιάσουμε αγωνιστικά» δήλωσε ο για ένα ακόμα παιχνίδι φυσικός ηγέτης και κορυφαίος αυτής της ομάδας, Βασίλης Σπανούλης. Άδικο έχει; Ποιος θα θυμάται το θεαματικό μπάσκετ, αν π.χ. στα προημιτελικά βρεθεί πάλι κάποια Σερβία (φέτος την αποφεύγουμε) να μας στείλει σπίτι μας; Ασφαλώς και για να ξεπεράσεις τον σκόπελο των χιαστί που οδηγούν στα μετάλλια, θα πρέπει να παίξεις καλύτερα, διότι τα εμπόδια που θα υψωθούν θα είναι ποιοτικότερα, όμως, μιλώντας για αγωνιστική βελτίωση και από αυτή διαθέτουμε. Και διάρκεια στην απόδοσή, η οποία αυξάνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Κόντρα στην Σλοβενία που παίζει ιδιαίτερα σκληρά –στο όριο του αντιαθλητικού- η Εθνική πέτυχε 83 πόντους, με 69% στα δίποντα. Έβγαλε και πάλι καλές συνεργασίες και κρίσιμες άμυνες, δεν έχασε τον έλεγχο ακόμα και στην κάκιστη τρίτη της περίοδο, ήταν άκρως δημιουργική (21 ασίστ, 1η στη σχετική κατάταξη) και πήρε δέκα έξτρα κατοχές από επιθετικά ριμπάουντ. Είδε την τριάδα των, σταθερά πολύ καλών μέχρι στιγμής, ψηλών της (Πρίντεζη, Μπουρούση, Κουφό) να νικάει 37-16 την φροντ λάιν της Σλοβενίας. Είδε τον εξαιρετικό Νίκο Ζήση και τον ανεβασμένο Καλάθη να δίνουν τις λύσεις όταν χρειαζόταν και τους Καϊμακόγλου, Σλούκα και Περπέρογλου να παίζουν μόλις 28 λεπτά συνολικά και παρόλα αυτά να έχουν βάλει και αυτοί το λιθαράκι τους.

Είδε τους Παπανικολάου και Μάντζαρη (χρειαζόταν να δοκιμαστεί πάνω στον Μπλάζιτς) να κουνάνε με πάθος την πετσέτα και να περιμένουν καρτερικά την ευκαιρία τους στα επόμενα παιχνίδια. Μπορεί μέσα τους να μη νιώθουν καλά για το ότι δεν παίζουν, αλλά για χάρη του κοινού σκοπού, συμπεριφέρονται αυθόρμητα λες και είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές. Είναι και αυτό, ένα στοιχείο που καθιστά την φετινή πρωτιά, διαφορετική από τις άλλες. Μακάρι και το φινάλε του ταξιδιού να μη θυμίζει σε τίποτα αυτά που έχουμε ζήσει από το 2010 και έπειτα…

Υ.Γ.: Ο Κατσικάρης έχει εξαιρετικά δύσκολο έργο με δώδεκα τέτοιους παίκτες. Δεδομένα αδικεί κάποιους, αλλά ξέρει πολύ καλύτερα από όλους μας και είναι ο πρώτος που θέλει να πετύχει. Το «κλείσιμο» του rotation είναι η πιο ασφαλής λύση για να φτάσει σε όσο το δυνατόν καλύτερο βαθμό ετοιμότητας και ρυθμό η ομάδα. Μακάρι να του βγει ως το τέλος…

Υ.Γ.1: Μπλάζιτς και Ντράγκιτς πήγαν να γίνουν Παπαλουκάς του 2007 από την ανάποδη, αλλά, ευτυχώς, δεν τα κατάφεραν. Στα φαβορί που πρέπει να νικήσουμε, υπάρχουν περισσότεροι ανάλογα ταλαντούχοι και αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή...

Follow @ZervasNikolaos