Μεγαλείο που όμοιό του δεν υπάρχει, δέος που πρόσφερε μόνο ο Ολυμπιακός

Για τον… αέρα με την Γιουβέντους. Για την χαμένη ευκαιρία του Αλεξανδρή στο Μάντσεστερ. Για την αδικία στην Λυών, στο Μονακό και σε τόσα άλλα ευρωπαϊκά γήπεδα. Για την Μέταλιστ, το «Άνφιλντ» και τις δεκάδες φορές που ο Ολυμπιακός άγγιξε το θαύμα. Όλα αυτά, και ακόμα περισσότερα, πέρασαν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια εκατομμυρίων φίλων της ομάδας, όταν ο Ελ Κααμπί κάρφωνε την μπάλα στα δίχτυα της Φιορεντίνα στον μεγάλο τελικό του Conference League. Το γράφεις και δεν μπορείς να το πιστέψεις καλά-καλά. Και λίγα λεπτά μετά το επιστέγασμα. Το τρόπαιο στον αττικό ουρανό και εκατομμύρια ζευγάρια μάτια δακρυσμένα. Και παράλληλα εκστασιασμένα από τον μύθο που εκτυλίσσεται μπροστά τους.

Για την ιστορία που ζουν. Για αυτά που ονειρεύονταν και εδώ και λίγες ώρες είναι γεγονός. Και ακόμα περισσότερο για αυτό που είχαν σχεδιάσει να γίνει βάζοντας τον εαυτό τους στον ρόλο του πρωταγωνιστή, παριστάνοντας σε μια αλάνα με μια μπάλα από δέρμα ή πλαστικό κουτάκι τους ήρωες τους. Τον Γιούτσο, τον Σιδέρη, τον Αναστόπουλο οι παλαιότεροι, τον Τζόρτζεβιτς, τον Ζιοβάνι τον Καρεμπέ και εκατοντάδες άλλους παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστές οι νεότεροι. Είναι αμέτρητοι και ένα απλό και ταπεινό άρθρο δεν χωράει το μεγαλείο τους. Πόσοι και πόσοι δεν επέλεγαν τον Ολυμπιακό στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια και ονειρεύονταν να τον οδηγήσουν στην κορυφή της Ευρώπης. Όλος αυτός ο ρομαντισμός, το δέσιμο και η αγάπη, έγιναν πράξη στις 29 Μαίου του 2024. Δεν είναι πλέον ούτε όνειρο, ούτε στόχος. Είναι πραγματικότητα.

Και την έγραψαν με ολόχρυσα γράμματα ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, οι συνεργάτες του και ο Κώστας Φορτούνης με την παρέα του. Την έγραψαν ποδοσφαιριστές που ουσιαστικά κυνήγησαν βάσει στατιστικής το 0,1% των πιθανοτήτων τους, στέλνοντας διάπλατα το μήνυμα ζωής πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς όταν υπάρχει ακόμα ελπίδα. Το κατάφερε ο Βαγγέλης Μαρινάκης και η διοίκησή του, που χλευαζόταν όταν επικοινωνούσε πως στόχος και όνειρο είναι η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου. Όλοι αυτοί, μαζί με το «ερυθρόλευκο» ποτάμι των εκατομμυρίων φίλων της ομάδας που ήταν στην πανέμορφη και ιστορική πλέον «ΑΕΚ Arena», τους δρόμους του Πειραιά, της Ελλάδας και ολόκληρου του πλανήτη, έζησαν το ανεπανάληπτο. Σε μία ιστορία που μέχρι τον Φλεβάρη στερούνταν ποδοσφαιρικής λογικής και από εκεί και έπειτα μεταμορφώθηκε σαν τον Πρίγκιπα του παραμυθιού. Και εκφράστηκε με την ιαχή γκόοοολλ (δις λόγω var) να έχει την μεγαλύτερη διάρκεια και ντεσιμπέλ που είχε ποτέ «ερυθρόλευκο» τέρμα. Σαν ξέσπασμα. Σαν λύτρωση. Σαν άφιξη στο πιο όμορφο λιμάνι.

Με τακτική, προσήλωση στον στόχο, ταλέντο, αλλά και καρδιά. Με ποδοσφαιρική καπατσοσύνη που έλεγε και μια ψυχή και άθλους απέναντι σε ομάδες χωρών μεγαθήριων. Το γεγονός πως η μόνη χώρα που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο πλην Αγγλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Γερμανίας σε συλλογικό επίπεδο από το 2011 και έπειτα είναι πλέον μόνο η Ελλάδα, αναδεικνύει το μέγεθος της αξεπέραστης επιτυχίας. Ο Ολυμπιακός το πάλεψε με συνέπεια και θαρρείς πως κάθε του κατραπακιά ή και μεγάλη του επιτυχία (προκρίσεις με Μίλαν, Άρσεναλ, νίκες με Γιουβέντους, Ατλέτικο, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) έχτιζαν λιθαράκι-λιθαράκι το έπος της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου του. Έγραφαν τα κεφάλαια της εποποιίας που ζήσαμε οι λίγοι τυχεροί στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εκεί που έσβησαν όλα τα άσχημα και γιγαντώθηκε ακόμα περισσότερο ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στον πλανήτη.

Αν αυτές οι γραμμές γράφονταν σε χαρτί, τα δάκρυα θα αλλοίωναν το μελάνι. Ευτυχώς οι εποχές έχουν αλλάξει και εκτός από τις λέξεις, θα μείνουν ανέγγιχτες και βαθιά ριζωμένες όλες οι όμορφες και ανεπανάληπτες μνήμες του φετινού Ολυμπιακού. Ένα κατόρθωμα που θα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά και που ευχαριστήθηκαν από εκεί ψηλά και εκατοντάδες ψυχές που άξιζαν να ζήσουν κάτι ανάλογο. Όσα χρόνια και αν περάσουν…

Υ.Γ.: Στάθαρε μου σε ευχαριστώ. Ξέρεις εσύ. Αμέτρητοι οι αγώνες, αμέτρητα τα χιλιόμετρα, αμέτρητες οι ώρες, οι αγωνίες, οι χαρές, οι στενοχώριες και οι συνομιλίες για την κοινή μας αγάπη, από αμούστακα παιδιά. Το ρημάδι το σημάδι να μην υπήρχε… Αλλά, μήπως έσβησε και αυτό χθες αδερφέ;