Ο Γιουσέιν Μπολτ κατέχει δικαιωματικά τον τίτλο του ταχύτερου αθλητή όλων των εποχών. Αν όμως για την κυριαρχία του στα 100μ. δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ένας αθλητής του… περασμένου αιώνα έχει κάθε δικαίωμα να αμφισβητεί την υπεροχή του στα 200μ.
Κι ενώ ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ έμοιαζε ασυναγώνιστος με τον τεράστιο διασκελισμό του, ο (περί ου ο λόγος) Μάικλ Τζόνσον έκανε εντελώς το αντίθετο.
«Δεν τρέχω εγώ περίεργα, εσείς τρέχετε αργά…»
Ο Αμερικανός δεν είχε αντίπαλο στα 200μ. και 400μ. στα 90’s. Το ιδιόμορφο στυλ με το οποίο έτρεχε του απέφερε τον χαρακτηρισμό «πάπιας». Ο Τζόνσον έτρεχε χωρίς να γέρνει προς τα μπρος, αλλά… κορδωμένος και οι δρασκελιές του ήταν πολύ μικρότερες από των ανταγωνιστών του. Κι όμως κατάφερνε να τους κερδίζει εύκολα.
«Μικρό με κορόιδευαν για τον τρόπο που έτρεχα, αλλά εγώ νικούσα πάντα. Μου έλεγαν ‘τρέχεις αστεία’ και τους απαντούσα ‘τρέχετε αργά’. Μόνο ένας προπονητής μου, ο Κλάιντ Χαρτ στο Baylor, δεν ήθελε να αλλάξει τον τρόπο που έτρεχα. Όλοι οι άλλοι έλεγαν πως είμαι γρήγορος, αλλά αν τρέξω όπως και οι υπόλοιποι θα είμαι άπιαστος. Αποδείχτηκε όμως πως έτσι ήμουν ανίκητος», έλεγε ο Τζόνσον.
Η επιστήμη δικαίωσε πανηγυρικά τον δικό του τρόπο. Έρευνες που έγιναν απέδειξαν πως το στυλ της «πάπιας» ήταν πιο αποτελεσματικό στα 200 και 400 μέτρα. Κι αυτό γιατί με πιο μικρές δρασκελιές, παράγεις μεγαλύτερη ισχύ στο έδαφος κι αυτή μετατρέπεται σε ταχύτητα. Επιπροσθέτως, με τον τρόπο αυτό η απώλεια ταχύτητας στις στροφές (που… δεν υπάρχουν στο 100άρι) είναι πολύ μικρότερη. «Το είπαν και οι επιστήμονες. Τελικά το περίεργο στυλ μου δεν λειτουργούσε σε βάρος μου, αλλά με βοηθούσε και άρα σωστά δεν το άλλαξα ποτέ», έλεγε δικαιωμένος ο Τζόνσον.
Summer of ’96
Ο «πάπιας» με το συγκεκριμένο στυλ κατέκτησε τέσσερα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (1992 στα 4x400, 1996 σε 200 και 400μ., 2000 στα 400μ.) και άλλα οκτώ σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Το καλοκαίρι του 1996 ήταν η στιγμή του. Τον Ιούνιο στα trials των ΗΠΑ κέρδισε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες καταρρίπτοντας με 19,66’’ το «στοιχειωμένο» ρεκόρ 17 ετών του Ιταλού Πιέτρο Μενέα (19,72’’) και στην Ατλάντα έκανε ένα ιστορικό νταμπλ. Φορώντας τα iconic χρυσά παπούτσια της Nike, κατέκτησε με 43,49’’ (ολυμπιακό ρεκόρ) την πρωτιά στα 400μ. στις 29 Ιουλίου και την 1η Αυγούστου διέλυσε το ρεκόρ του στα 200μ. με 19,32’’. Μάλιστα οι μετρήσεις έδειξαν πως έτρεξε το πρώτο 100άρι της κούρσας σε μόλις 10,12’’, χρόνο που θα ζήλευσαν και πολλοί σπρίντερ στην κούρσα της μιας ανάσας.
Στον αγώνα επίδειξης 150 μέτρων για τον άτυπο τίτλο του γρηγορότερου ανθρώπου του κόσμου, το 1997 απέναντι στον 100άρη Ντόνοβαν Μπέιλι, εγκατέλειψε στα 2/3 της κούρσας με τράβηγμα, αλλά αυτό ουδόλως τον πτόησε. Μετά από το παγκόσμιο ρεκόρ στο 400άρι του Παγκοσμίου στη Σεβίλλη το 1999 (43,18’’) δεν είχε τελειώσει ακόμη. Το 2000 στο Σίδνεϊ ολοκλήρωσε στα 33 την καριέρα του με ένα ακόμη χρυσό στα 400μ., αλλά έχασε αυτό των 4x400 που του αφαιρέθηκε όταν δύο μέλη της ομάδας σκυταλοδρομίας των ΗΠΑ (Αντόνιο Πέτιγκριου και Τζερόμ Γιανγκ) βρέθηκαν θετικοί σε έλεγχο ντόπινγκ.
Ο πιο δύσκολος αγώνας του
Ο Μάικλ Τζόνσον δεν ανήκε στην κατηγορία των αθλητών που με την ολοκλήρωση της καριέρας τους αφέθηκαν στις… απολαύσεις της ζωής. Συνέχιζε να γυμνάζεται καθημερινά και να δίνει τις συμβουλές του σε νεαρούς αθλητές. Αυτό που συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2018 έπεσε σαν κεραυνός: υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο με την αριστερή πλευρά του σώματός του να παραλύει. «Έκανα βάρη σε πάγκο στο γυμναστήριο, όταν άρχισα να νιώθω περίεργα. Δεν ήταν μια απλή κράμπα, αισθανόμουν διαφορετικά. Πόνος δεν υπήρχε, αλλά κάτι πήγαινε λάθος. Αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο κι αποδείχτηκε σοφή κίνηση. Μέχρι να μπω για εξετάσεις δεν είχα πρόβλημα στην κίνηση, αλλά όταν ολοκληρώθηκε η μαγνητική, 30 λεπτά μετά, δεν μπορούσα να περπατήσω, να σταθώ στα πόδια μου ή να βάλω βάρος στο αριστερό μου πόδι. Ένιωθα ένα μούδιασμα στο αριστερό χέρι που γινόταν όλο και εντονότερο και δεν είχα αίσθηση στα δύο μικρά δάχτυλα του αριστερού μου χεριού», περιγράφει ο ίδιος το σοκ που βίωσε.
«Οι γιατροί μού είπαν πως επειδή πήγα γρήγορα στο νοσοκομείο και είμαι σε καλή φυσική κατάσταση, μπορώ να το ξεπεράσω. Αλλά δεν ήταν και σίγουροι. Φοβόμουν και ανησυχούσα ποιο θα είναι το μέλλον για μένα. Αν θα μπορούσα να σηκώνομαι μόνος μου, να ντύνομαι, να πλένομαι. Δεν ήθελα να γίνω βάρος σε κανέναν. Μετά είχα εκνευρισμό. Πώς ένας άνθρωπος που γυμνάζεται, που δεν καπνίζει ή πίνει και που δεν έχει ιστορικό καρδιακών προβλημάτων μπορεί να πάθει κάτι τέτοιο; Σύντομα όμως όλο αυτό μετατράπηκε σε αποφασιστικότητα για να το ξεπεράσω και να γίνω όπως πριν», αναφέρει.
Φυσικά ο δρόμος ήταν… ανηφορικός. Στο πρώτο στάδιο φυσιοθεραπείας έπρεπε να μάθει στο σώμα του να περπατά ξανά από την αρχή. Πόσο ειρωνικό για τον ταχύτερο άνθρωπο στον κόσμο… «Την πρώτη μέρα με τον φυσιοθεραπευτή μου περπατήσαμε 200 μέτρα με ένα βοηθητικό μηχανισμό στήριξης. Χρειάστηκα 10 λεπτά για να καλύψω την απόσταση, εγώ που το είχα κάνει σε 19,32’’… Όμως πίστευα πως αν κάποιος μπορούσε να τα καταφέρει και να επανέλθει, ήμουν εγώ!». Και πράγματι, μόλις οκτώ μήνες μετά είχε επανέλθει στο 100%.
Πλέον η καθημερινότητά του είναι απολύτως ομαλή. Γυμνάζεται καθημερινά, αλλά εξετάζεται τακτικά και παίρνει τα φάρμακά του. «Όταν έχεις περάσει εγκεφαλικό, πάντα υπάρχει κίνδυνος για δεύτερο. Ποτέ δεν βρήκαν οι γιατροί γιατί το έπαθα. Όμως ένας από τους βασικούς λόγους που επανήλθα τόσο γρήγορα ήταν ότι ήμουν σε καλή κατάσταση. Γι’ αυτό και παίρνω ακόμη πιο σοβαρά τη γυμναστική μου τώρα. Αυτή η νοοτροπία του ολυμπισμού αποδείχτηκε σωτήρια για μένα».
Η πρόσφατη φωτογραφία του, με την ίδια στολή του θριάμβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι η καλύτερη απόδειξη πως ο «πάπιας» νίκησε και το εγκεφαλικό!
_185002.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
