Νικολαΐδης: Η ήττα, οι αποδοκιμασίες, τα μπουκάλια, τα δάκρυα και το fair play

Η Ελλάδα ήθελε το… κερασάκι στην τούρτα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργάνωνε έπειτα 108 χρόνια. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έψαχνε στον τελικό του τάεκβοντο απέναντι στον Ντάε Σουνγκ Μουν μια ανταμοιβή για τη σκληρή δουλειά που είχε προηγηθεί. Για το highlight της καριέρας του. Το γαλανόλευκο κοινό έδινε έξτρα ώθηση, όπως φάνηκε και από την εκκίνησή του, αλλά σε βάθος χρόνου έβαζε και παραπάνω βάρος. Όπως φάνηκε στο τέλος. Η «μάχη» δεν κύλησε όπως σχεδίαζε ο 25χρονος αθλητής από τη Θεσσαλονίκη και το φινάλε ήταν επεισοδιακό.

Το μετάλλιο ήταν στο… τσεπάκι, μετά την πρόκριση επί του Καμάλ από την Ιορδανία και ζητούμενο ήταν να κατακτήσει κάτι πιο βαρύ από το αργυρό, το οποίο δεν του αρκούσε. Όπως φάνηκε και από το ξεκίνημα της αναμέτρησης. Είχε 8.000 κόσμο στο πλευρό του, που δημιούργησε εκπληκτική ατμόσφαιρα σε εκείνο το σημείο και ορμή στο παιχνίδια του από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Θέλησε να πιάσει απ’ τον γιακά τον αντίπαλό του και να τον αιφνιδιάσει.

Ο Κορεάτης παρουσιάστηκε διαβασμένος και κάποια τεχνικά λακτίσματά που επιχείρησε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, ο Μουν πήρε ένα σημείο και δυστυχώς η συνέχεια ήταν χειρότερη, καθώς 50 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του πρώτου γύρου βρήκε γυριστό στο κεφάλι τον Έλληνα αθλητή, που έπεσε στο ταπί. Αυτό που ουσιαστικά επιδίωξε να κάνει, το υπέστη ο ίδιος. Ο διαιτητής μέτρησε αντίστροφα ώστε να κρίνει αν ο Νικολαΐδης μπορούσε να συνεχίσει και δεν μπορούσε. Συνεπώς… νοκ-άουτ.



Το ελληνικό κοινό «πάγωσε» αρχικά, στη συνέχεια ξενέρωσε και έπειτα ξέσπασε σε αποδοκιμασίες, αλλά δεν έμεινε εκεί. Έριξε και κάποια πλαστικά μπουκάλια, αλλά ευτυχώς, τις ανορθογραφίες μουτζούρωσε το χειροκρότημα που ακολούθησε αργότερα. Ο Νικολαΐδης έδειχνε σοκαρισμένος. Ο Μουν αφού έκανε τον γύρο (όχι ακριβώς) του θριάμβου, πήγε στον Νικολαΐδη, οι δύο τους, αφού το αποτέλεσμα είχε κριθεί, δεν είχαν να χωρίσουν κάτι άλλο. Οι σχέσεις τους ήταν άλλωστε εξαιρετικές και τον έδειξαν με μια ζεστή αγκαλιά. Ο Κορεάτης δεν έμεινε εκεί, γράπωσε τα χέρια του Έλληνα αθλητή και τα σήκωσε ψηλά, «αναδεικνύοντάς» τον σε νικητή. Σε μια τρομερή κίνηση fair play. Το επανέλαβε και στο βάθρο. Ο Νικολαΐδης κούνησε το κεφάλι του. Δεν αποδέχθηκε τη… στέψη και με τους δείκτες των δύο χεριών του, επεσήμανε ότι παρά το δικό του ξενέρωμα, νικητής ήταν ο αντίπαλός του! Στη συνέχεια δεν μπόρεσε να κρύψει τα συναισθήματά του και βούρκωσε.


«Ξεκίνησε μια πολύ καλή ημέρα σήμερα για μένα μέχρι και τον τελικό. Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα καταφέρει να πάρω την πρόκριση για τον τελικό και είχα εξασφαλίσει ένα μετάλλιο, αλλά ήθελα πάρα πολύ να πάρω την πρώτη θέση. Ίσως για αυτό μπήκα τόσο ενθουσιώδης στον αγώνα και μετά το πλήρωσα αυτό από ότι φαίνεται. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι δυστυχισμένος, αλλά δεν μπορώ να πω και ότι είμαι χαρούμενος, ιδίως για τον τρόπο που έχασα κιόλας στον τελικό», δήλωσε αρχικά και συνέχισε:
«Ελπίζω στο μέλλον, να μου δοθούν ευκαιρίες να κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο. Δεν θυμάμαι πάρα πολλά από την φάση του νοκ-άουτ. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Τώρα να πω ότι είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους αθλητές και να φανεί σαν δικαιολογία δεν θέλω να το κάνω. Μπήκα πολύ δυνατά στον αγώνα, ανοίχτηκα πολύ και δεν έπρεπε. Από εκεί και μετά προσπάθησα να σηκωθώ όσο πιο γρήγορα γίνεται για να προλάβω τον χρόνο, αλλά δεν τα κατάφερα και ο αγώνας έληξε έτσι απλά. Εγώ πιστεύω ότι οι μεγάλοι αθλητές είναι αυτοί που ξέρουν να χάνουν».


Ο Νικολαΐδης ολοκλήρωσε την τοποθέτησή του, αναφέροντας: «Από την στιγμή που πήγα τελικό, περίμενα πολλά και ήμουν ενθουσιασμένος. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να το ξεπεράσω. Έχω ξεπεράσει πολύ πιο άσχημα γεγονότα στην ζωή μου. Απλά θέλω λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι πήρα το ασημένιο μετάλλιο και όχι το χρυσό που ήθελα τόσο πολύ. Τον Κορεάτη αθλητή τον ξέρω πολύ καλά. Έχουμε κάνει και προπονήσεις μαζί όταν είχαμε πάει στην Κορέα για προετοιμασία. Με βεβαιότητα σας λέω, ότι είναι ο αθλητής που έχω τις καλύτερες σχέσεις στο άθλημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Με έκανε με την συμπεριφορά του να νιώσω καλύτερα, αλλά δεν μπορεί με τίποτα να μου χρυσώσει το χάπι. Είμαι άνθρωπος με φιλοδοξίες και θα συνεχίσω με την ίδια όρεξη για νέες διακρίσεις».