Μάγκες, κάτι τους χρωστάτε!

Το άγχος για το «σπάσιμο» της… κατάρας του νοκ άουτ ήταν εμφανές. Η… ταλαιπωρία από το χθεσινό ταξίδι, αλλά και το μεσημεριανό της ώρας έναρξης του αγώνα, επέφερε προβλήματα. Ευτυχώς, το καρδιοχτύπι κράτησε μόνο για ένα ημίχρονο. Το Βέλγιο δεν είχε να δώσει κάτι παραπάνω, ή πιο σωστά δεν του το επιτρέψαμε εμείς. Η «συνταγή» με τα τρία γκαρντ, που, όπως ομολόγησε και ο Φώτης Κατσικάρης, τεχνηέντως έμεινε καλά κρυμμένη στα φιλικά, έδωσε τη λύση. Οι αποστάσεις στην επίθεση έγιναν καλύτερες, η δημιουργία της Εθνικής δούλεψε ρολόι, όπως και η κυκλοφορία της μπάλας.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πριν… ανεβάσουμε την καλύτερή μας παράσταση σε τρίτο δεκάλεπτο στην διοργάνωση, οι Βέλγοι με τον «δαιμόνιο» Βαν Ρόσομ και το χέρι αλφάδι του Λοτζέσκι μας είχαν βάλει δύσκολα. Η άμυνα «ζώνης» μας δημιουργούσε ξανά προβλήματα, τα μακρινά σουτ δεν έβρισκαν στόχο, ενώ η αδυναμία μας στο να κλέψουμε μπάλες, στερούσε τη δυνατότητα του αιφνιδιασμού. Όταν οι περιφερειακοί μας αποφάσισαν να επιτεθούν κατά μέτωπο για να «τρυπήσουν» με διεισδύσεις την αντίπαλη άμυνα, σκόραραν, έφθειραν με φάουλ τους αντιπάλους και έκαναν τη ζωή της ομάδας ευκολότερη. Σπανούλης και Καλάθης μοίραζαν τη μία ασίστ μετά την άλλη, ο Σλούκας άλλαξε για μία ακόμα φορά τον ρυθμό και έτσι η σκληρή δουλειά που είχε κάνει και στις δύο μεριές του γηπέδου η τετράδα των, εξαιρετικών για ένα ακόμα παιχνίδι, ψηλών (Κουφός, Μπουρούσης, Πρίντεζης και Αντετοκούνμπο) απέδωσε καρπούς.

Η Εθνική ήταν καλύτερη σε όλους τους τομείς, αλλά κυρίως, δεν έκανε λάθη (μόλις 7). Γενικότερα στο τουρνουά τα αποφεύγει και αυτό είναι ένα ισχυρότατο όπλο στη φαρέτρα της. Η άμυνα όταν χρειάστηκε έδωσε ρεσιτάλ, έχοντας πρωταγωνιστές όλους όσοι αγωνίστηκαν. Ο μέχρι σήμερα… ξεχασμένος, Βαγγέλης Μάντζαρης, «κλείδωσε» τη νίκη, με την εξαιρετική άμυνά του στον Βαν Ρόσομ. Είπαμε όλοι θα χρειαστούν. Ο Ζήσης που πρέπει να είναι φρέσκος για να κυνηγάει (μαζί με τον Μάντζαρη και τους υπόλοιπους) τους γοργοπόδαρους ισπανούς γκαρντ την Τρίτη, έπαιξε μόλις δέκα λεπτά. Θετικό λοιπόν το ότι ξεκουράστηκε, μέσα από το εξαιρετικό rotation του Κατσικάρη.

Οι βέλγοι νωρίς-νωρίς αναγκάστηκαν να προβούν σε απονενοημένα διαβήματα έξω από τα 6.75. Δεν είχαν τύχη, κόντρα στην «διαβασμένη» Ελλάδα, που όσο και αν –σωστά και επαγγελματικά- το έκρυβε, μετράει αντίστροφα τις ώρες. Το… συναπάντημα με τους παλιόφιλούς μας Ισπανούς δεν αποφεύχθηκε, αλλά νομίζω πως κανείς δεν τα… βάφει μαύρα. Όχι μόνο γιατί η Εθνική είναι δεδομένο πως μπορεί να τα καταφέρει, ούτε επειδή οι ισπανοί δείχνουν τρωτοί και εξαρτημένοι από τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ, Πάου Γκασόλ. Περισσότερο μετράει το ότι για να διακριθείς σε μία μεγάλη διοργάνωση, χρειάζεται να κερδίσεις τους μεγάλους. Πόσο μάλλον όταν αυτοί είναι οι ισπανοί, στους οποίος χρωστάμε έναν αποκλεισμό.

Η… λεπτή κλωστή που χωρίζει πλέον την επιτυχία από την αποτυχία, θα πρέπει να μείνει… τεντωμένη, απέναντι σε αυτούς που έχουν αναγκάσει τους παλιούς μας Σπανούλη, Μπουρούση, Ζήση και Πρίντεζη να φύγουν με σκυμμένο κεφάλι αρκετές φορές. Είτε δίκαια, είτε με… κλοπές, μας έχουν χαλάσει αρκετά βράδια. Ήρθε η ώρα να τους το ανταποδώσουμε μάγκες…

Follow @ZervasNikolaos