Κυνηγώντας ένα θαύμα

Χαίρετε κύριοι,

Ο Μουρίνιο σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι έκανε τρεις αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα της ομάδας του. Είχε έτοιμο τον Εσιέν και με την παρουσία του θωράκισε την πλευρά που έβγαζε επίθεση ο Ρόις. Βγάζοντας εκτός συζήτησης τον Λεβαντόφσκι, ο Ρόις στο πρώτο παιχνίδι έκανε την μεγαλύτερη ζημιά στην άμυνα της Ρεαλ.

Στο χθεσινό παιχνίδι για να ελευθερωθεί αναγκαζόταν να αλλάξει πλευρά. Η χρησιμοποίηση του Εσιέν στα δεξιά έφερε, όπως ήταν λογικό, την επιστροφή του Ράμος στο κέντρο της άμυνας. Ο Ισπανός αμυντικός έχει φάει με το κουτάλι τέτοια παιχνίδια και ξέρει πώς να δώσει το μήνυμα. Στην πρώτη μονομαχία που έδωσε κέρδισε την μάχη στον αέρα και σχεδόν ταυτόχρονα έριξε μια αγκωνιά στο πρόσωπο του Λεβαντοφσκι για να του δώσει να καταλάβει πως η σημερινή ημέρα θα είναι τελείως διαφορετική.

Πέραν του ότι έσπασε τον τσαμπουκά του Λεβαντόφσκι και απέδειξε πόσο διαφορετικό θα ήταν το πρώτο παιχνίδι αν ο Εσιέν ήταν διαθέσιμος, έμενε στο κέντρο της άμυνας. O τρόπος που έπαιξε ήταν ο κύριος λόγος που η Ρεάλ κατάφερε να κρατήσει στην άμυνά της το μηδέν που ήταν το σημαντικό ζητούμενο για να μπορεί να έχει ελπίδες μέχρι τέλους για την ανατροπή.

Με τον τρόπο που αναπτύσσεται η Ντόρτμουντ και με την ενέργεια που βγάζουν οι παίκτες του Κλοπ στο παιχνίδι τους, αυτός ήταν και ο δύσκολος στόχος του Μουρίνιο. Έπαιξε ρόλο σίγουρα και η τύχη στο διάστημα 50-80 αλλά τα κατάφερε. Η Ρεάλ έπαιξε την πρόκριση μέχρι τέλους γιατί δεν δέχτηκε γκολ. Δεν ολοκλήρωσε το κόλπο επειδή το δικό τους πρώτο τέρμα ήρθε αργά. Έχω την αίσθηση πως αυτό το παιχνίδι είχε ετοιμάσει ο Μουρίνιο.

Αιφνιδιασμός στο πρώτο τέταρτο, με προσπάθεια να ανοίξει την άμυνα της Ντόρτμουντ με τη χρησιμοποίηση του Μόντριτς, δηλαδή ενός επιπλέον παίκτη που τρέχει τη μπάλα από χαμηλά και δίνοντας εντολή στον Ιγκουαίν να τραβιέται προς τα πίσω και προς τα αριστερά της άμυνας της Ντόρτμουντ. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να πετύχει δύο πράγματα. Να τραβήξει έναν εκ των δύο στόπερ έξω από την περιοχή και να πάει το παιχνίδι από την πλευρά του Σμέλτσερ.

Ο Μουρίνιο το ματ στον Κλοπ το έκανε και σε αυτό το διάστημα δημιουργήθηκαν τρία καθαρά τετ-α-τετ τα οποία χάθηκαν. Αν είχε πετύχει εκεί το πρώτο τέρμα, στο τέλος το δεύτερο κόλπο μπορεί να του έδινε και την πρόκριση. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Η επιλογή ανάπτυξης και η ένταση που έβγαλε η Ρεάλ στο πρώτο τέταρτο ανέδειξαν αρκετές αδυναμίες της Ντόρτμουντ. Ο Κλοπ ήταν φυσιολογικό να αντιδράσει και όσο και αν φαίνεται περίεργο πήρε μια μεγάλη ανάσα από τον τραυματισμό του Γκέτσε.

Φάση που λειτούργησε σαν τάιμ άουτ, καθώς εκεί βρήκε την ευκαιρία για να αλλάξει τα αμυντικά του πλάνα και να δώσει εντολές αντιμετώπισης του επιθετικού πλάνου της Ρεάλ στους παίκτες του. Από εκείνο το σημείο οι Σούμποτιτς, Χούμελς σταμάτησαν να ακολουθούν την κίνηση του Ιγκουαιν την οποία ανέλαβε να επιτηρεί ο Μπέντερ που κατέβηκε χαμηλά. Με αυτήν την τακτική αλλαγή και με την είσοδο του Γκροσγκρόιτς το κέντρο της Ντόρτμουντ έδεσε πολύ καλύτερα. Το δίκαιο βέβαια θα ήταν στο πρώτο τέταρτο ο Μουρίνιο να έχει εξαργυρώσει το πετυχημένο του τρικ με ένα τέρμα.

Αυτό δεν έγινε. Βέβαια στάθηκε τυχερός που η Ντόρτμουντ δεν βρήκε τέρμα στο διάστημα που ισορρόπησε, απέκτησε κατοχή και εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη συγκέντρωσης που δημιουργούσε στους αντίπαλους το γεγονός πως δεν έβρισκαν τρόπους να ανοίξουν την άμυνα και η άσχημη ημέρα του Ρονάλντο. Επειδή ο Μουρίνιο έψαχνε τρία γκολ θεωρώ δεδομένο πως είχε προετοιμάσει στο μυαλό του πως το παιχνίδι θα το τελείωνε παίρνοντας το ρίσκο να παίξει με τριάδα στην άμυνα.

Αυτό ήταν το τελευταίο του χαρτί για να ασκήσει πίεση όμως θα ήθελε όταν το δοκιμάσει να έχει βρει ήδη ένα τέρμα. Με την τριάδα Εσιέν, Ράμος, Βαράν στο ύψος της σέντρας πέτυχε στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο μαζί με τις καθυστερήσεις να κρατήσει μέσα στα καρέ της την Ντόρτμουντ και να την πανικοβάλει. Σε αυτό το διάστημα κατάφεραν οι τρεις αμυντικοί που χρησιμοποίησε να αναχαιτίσουν πολύ ψηλά όλες τις πιθανές επιθέσεις της Ντόρτμουντ, έδωσαν πολλές συνεχόμενες κατοχές και το δικαίωμα στους συμπαίκτες τους να επιβάλλουν την κυριαρχία τους και να παλέψουν για το θαύμα.

Φέρνοντας στο μυαλό μας συνολικά τα δύο παιχνίδια η Ντόρτμουντ άξιζε να περάσει. Πιθανότατα όμως αυτό να μην γινόταν αν στο πρώτο τέταρτο η Ρεάλ έβρισκε το γκολ που έψαχνε. Για να είμαστε ειλικρινείς οι μερένχες αποκλείστηκαν στο Βεστφάλεν. Αντιμετώπισαν κάπως υπεροπτικά το παιχνίδι και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως έδωσαν άδεια στον Ντι Μάρια να μην ταξιδέψει με την αποστολή στο Ντόρτμουντ προκειμένου να βρίσκεται κοντά στον ετοιμόγεννη γυναίκα του.

Απόφαση που είχε ως αποτέλεσμα να μην ξεκινήσει ο Ντι Μάρια το παιχνίδι και χάλασε ακόμα περισσότερο τις ισορροπίες στη δεξιά πλευρά. Σίγουρα ο special one θα έχει μετανιώσει που στο δίλλημα που είχε για τον τρόπο που θα καλύψει τις απουσίες στη δεξιά του πλευρά αυτός επέλεξε να πάρει από το κέντρο άμυνας τον Ράμος και να τον πάει στα δεξιά. Για εμένα αποδείχθηκε ξεκάθαρα από τον τρόπο που τον έπαιξε στις μεταξύ τους μονομαχίες πως απέναντί του δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να βάλει 4 γκολ ο Λεβαντόφσκι.

Το σφύριγμα της λήξης από τον Γουέμπ φέρνει και ένα τέλος ενός μεγάλου κύκλου για τον Μουρίνιο. Κύκλος που κλείνει χωρίς να επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος του 10ου Champions League για τον σύλλογο και τρίτο προσωπικό του. Γι’ αυτήν τη διαδρομή θα ασχοληθούμε στο επόμενο κείμενο.

Χαιρετώ