Κόουτς, μας πήρε η… κατηφόρα

Πέντε συνεχόμενες ήττες στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός είχε να κάνει από τη σεζόν 2007/08 που ακόμα έψαχνε να βρει τα πατήματά του στον δρόμο προς την επιστροφή στην κορυφή. Στον αθλητισμό όλα είναι πιθανά και τα πέντε τελευταία συναπαντήματα των «ερυθρόλευκων», είχαν έτσι και αλλιώς υψηλό βαθμό δυσκολίας. Το γεγονός ότι τους βρήκε συνάμα και ευάλωτους από ένα σωρό άλλα χιλιοειπωμένα προβλήματα και σε αγωνιστική… καθίζηση, έκανε το εγχείρημα δυσκολότερο.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Με την σύγχρονη μορφή διεξαγωγής της διοργάνωσης, δεν θα αργούσε η ώρα να δούμε ελληνική ομάδα στα μέσα Ιανουαρίου να πηγαίνει φουλ για τετράδα και ενάμισι μήνα αργότερα να είναι κοντά στον αποκλεισμό. Όπως και να ‘χει όμως και πέραν όλων των εξωγενών παραγόντων, για αυτά τα αποτελέσματα και κυρίως για την ακατανόητα κακή εικόνα του Ολυμπιακού, υπάρχουν σημαντικές ευθύνες στον προπονητή. Ο Ντέιβιντ Μπλατ ήταν αυτός που «έχτισε» έτσι την ομάδα, ο ίδιος την στήριξε κάνοντας μόλις μία προσθήκη -Γουέμπερ- ενώ του προτάθηκαν τουλάχιστον δύο ακόμα, ο ίδιος οφείλει μαζί με τους παίκτες του, που επίσης δεν είναι άμοιροι ευθυνών να αλλάξει την κατάσταση. Η αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε όπως λέει και το γνωστό κλισέ.

Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς και ανεξαρτήτως αποτελέσματος απέναντι στην έτσι και αλλιώς χρυσοποίκιλτη και φαβορί ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μπήκαμε στον Μάρτιο και ο Ολυμπιακός δεν έχει την παραμικρή αγωνιστική ταυτότητα και σταθερότητα σε αυτά που κάνει μέσα στο παρκέ. Δεν έχει την φρεσκάδα του πρώτου τριμήνου, δεν παίζει γρήγορα, δεν έχει κίνηση μακριά από τη μπάλα, δεν, δεν, δεν… Ο Φεβρουάριος είχε μόνο ήττες, παρότι από τις… προγραμματικές δηλώσεις, αναμέναμε να είναι έτοιμος να δείξει όσα δούλεψε. Εμφανίζει εικόνα ομάδας που βρίσκεται στο αρχικό μοντάρισμά της, ήτοι αντί για Μάρτης, καλοκαίρι. Ο Μπλατ στηρίζει υπερβολικά πολύ ένα παιδί που δείχνει για την ώρα ανέτοιμο να ανταποκριθεί (Γουίλιαμς-Γκος) και την ίδια ώρα ξεχνάει στον πάγκο-αδικεί παίκτες όπως οι Τουπάν, Βεζένκοφ, Μπόγρης και Μάντζαρης (καθόλου τυχαία η σειρά).

Ακόμα και η επιλογή που βάσει μηδαμινής προσφοράς -Τίμα- στηρίζεται σταθερά, μπορεί να δικαιολογηθεί πως δε γίνεται να βρει ρυθμό με ένα το πολύ δύο περάσματα τριών ή τεσσάρων λεπτών σε ένα παιχνίδι. Εύλογα οι προαναφερθέντες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, όταν μπαίνουν τρέμουν για να αποδείξουν και συνήθως δεν τα καταφέρουν. Τι μένει; Έξι-επτά παίκτες, που όσο είναι καλά, ο Ολυμπιακός βγάζει αντίσταση ακόμα και στην ΤΣΣΚΑ των 35-40 εκατομμυρίων, που έχει την πολυτέλεια να αποσύρει στον πάγκο Χάινς, Χιγκινς, Ροντρίγκεθ και να βάζει Χάντερ, Κλάιμπερν και Ντε Κολό. Έτσι έγινε μέχρι το 25’, όμως εύλογα οι δυνάμεις και οι λύσεις στη συνέχεια στέρεψαν και έμειναν οι ρώσοι να καρφώνουν τις μπάλες σαν σε προπόνηση στον αιφνιδιασμό.

Το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές, όμως το βράδυ της πρωτομηνιάς του Μάρτη η λογική ξεπεράστηκε. Έχοντας απέναντι ένα ρόστερ δέκα παικτών υψηλότατου επιπέδου, ως… μικρότερη δύναμη, οφείλεις να πάρεις κάτι και από τους δώδεκα. Και όχι όταν το ματς κρίνεται η πεντάδα σου να αποτελείται από δύο παίκτες που έχουν αμφότεροι 4 φάουλ. Ποιος θα πιέσει, όταν έτσι και αλλιώς διαθέτεις την χειρότερη περιφερειακή άμυνα-πίεση πάνω στη μπάλα στην Ευρωλίγκα, πώς να μην κάνει… πάρτι η ομάδα του Ιτούδη; 4 λάθη έκανε όλα και όλα σε 40 λεπτά. Δύο φορές 3 δευτερόλεπτα και άλλα δύο χωρίς την παραμικρή πίεση.

Ο Ολυμπιακός ήταν εμφανώς βελτιωμένος επιθετικά όσο ο Σπανούλης ήταν διαθέσιμος (4ο φάουλ) και αξιοποιούσε τον ΛεΝτέι, ο οποίος έβαλε πολλούς μπροστά, αλλά δέχθηκε και πολλούς πίσω. Ακόμα πιο ακατανόητη από την διαχείριση του υλικού, η επιλογή να μην αποκτηθεί κανονικό αθλητικό πεντάρι μαζί με τον Αμερικανό που είναι «4». Μετά από καιρό ο Πρίντεζης ήταν… κανονικός, αλλά δεν έφτανε, διότι ο συνήθως αλάνθαστος φέτος Μιλουτίνοφ, βγήκε από νωρίς εκτός αγώνα και δεν επανήλθε ποτέ. Δικαιολογημένα και αυτός θα κάνει μία μικρή «κοιλιά». Ο Βεζένκοφ όσο έπαιξε βοήθησε, ο Παπανικολάου συνεχίζει τις χαμηλές πτήσεις μετά τον τραυματισμό και παρακάτω δεν… έχει.

Τα πρώτα 25 λεπτά αφήνουν μία χαραμάδα αισιοδοξίας, αλλά το παιχνίδι διαρκεί 40. Σε αυτό το διάστημα, ο Ολυμπιακός πήρε 8 πόντους από αιφνιδιασμό (στα πρώτα λεπτά), την ώρα που στα τρία προηγούμενα παιχνίδια είχε βάλει μόλις 4! Οι 50 πόντοι παραγωγής με 5/8 τρίποντα, ήταν καλό σημάδι (ειδικά όταν στα προηγούμενα 125 λεπτά είχε 61,3 μέσο όρο), όμως η άμυνα, ήταν… αλλού. Μπερδεμένη και εδώ μεταξύ πολύπλοκων αλλαγών, που επανειλημμένα κουράζουν τον Μιλουτίνοφ, με κόστος όταν επιτίθεται, αλλά και πολλά επιθετικά ριμπάουντ αντιπάλου. 16 μάζεψε η ΤΣΣΚΑ και πάλι καλά που πήρε από αυτά 18 πόντους, διότι η διαφορά θα ήταν μεγαλύτερη από νωρίς. Η καθόλου πίεση στη μπάλα που αναφέραμε και παραπάνω, απέφερε στην «ομάδα του στρατού» 23 ξεκούραστες ασίστ. Με όλα αυτά τα νούμερα και την δεδομένη διαφορά ποιότητας, ίσως είναι θαύμα που το ματς δεν είχε ξεκάθαρο νικητή πολύ πριν από τις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου.

Πλέον, απομένουν για τον Ολυμπιακό έξι τελικοί για να σώσει τον στόχο της πρόκρισης στα πλέι οφ. Ασφαλώς και το πρόγραμμα «γλυκαίνει», όμως αν δεν αναπροσαρμόσει ούτε αυτή τη φορά τα πλάνα του και ο προπονητής (η τεράστια αξία του είναι δεδομένη, απλά όλοι δικαιούνται και κακές χρονιές) δε βρει μαζί με τους παίκτες τις κατάλληλες λύσεις, ακόμα και φαινομενικά εύκολα παιχνίδια όπως αυτά που ακολουθούν, μπορεί να εξελιχθούν σε… εφιάλτη. Ο Ολυμπιακός είναι βαθμολογικά στο χείλος του… γκρεμού και με δεδομένο πως δεν ενδιαφέρεται -ορθώς- με τις υπάρχουσες συνθήκες για το ελληνικό πρωτάθλημα, κινδυνεύει να χάσει το ενδιαφέρον του στη χρονιά, από τα τέλη Μαρτίου…

Υ.Γ.: Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά για την εικόνα, με το κυριότερο να έχει να κάνει με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο κόουτς Μπλατ. Ο άνθρωπος κάνει υπερπροσπάθεια και δουλεύει πολλές ώρες για να αλλάξει την εικόνα, όμως αναμφίβολα ο καθένας θα είχε επηρεαστεί. Όπως επίσης έχουν επηρεάσει όλα όσα έχουν συμβεί στα αποδυτήρια και με τις πληρωμές (και άλλες ομάδες ομως παίζουν με καθυστερήσεις). Ο καλός… καπετάνιος όμως φαίνεται στη φουρτούνα και ο Μπλατ είναι αποδεδειγμένα από τους καλύτερους. Γι’ αυτό και οι παραπάνω απαιτήσεις…

Υ.Γ.2: Ο Σπανούλης επέστρεψε μία εβδομάδα νωρίτερα από την αρχική εκτίμηση του τραυματισμού του για να βοηθήσει. Και ήταν ο καλύτερος της ομάδας του. Κοντά στα 37 με πάθος 25άρη. Δε γίνεται να μην τον ακολουθούν και όλοι οι υπόλοιποι. Δε γίνεται πλέον να νικάει μόνος του. Όσο σκέφτομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως αυτός είναι το πρόβλημα…

Follow @ZervasNikolaos