Καθολικά ανώτερος Ολυμπιακός

Το πλεονέκτημα έδρας τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί πως δεν παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο στους τελικούς. Ο Ολυμπιακός έκανε πέρυσι break στο ΟΑΚΑ στο τρίτο παιχνίδι και έχασε ουσιαστικά το πρωτάθλημα μέσα στο γήπεδό του, καθώς παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων. Ο δε Παναθηναϊκός, τα έχει καταφέρει πολλάκις με μειονέκτημα, οπότε οι συζητήσεις του αποψινού αγώνα έχουν διάρκεια ζωής μία-δύο ημερών και τίποτα παραπάνω. Μέχρι να αποδειχθεί –αν αποδειχθεί- στους τελικούς ότι αυτή, η καθόλα δίκαιη νίκη, των «ερυθρόλευκων», θα εξαργυρωθεί τον Ιούνιο στο ΣΕΦ.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αρχίζοντας την ανάλυση του τι είδαμε στο παρκέ, οφείλουμε να βάλουμε στην εξίσωση την απερισκεψία του Γκιστ που στέρησε από τον Παναθηναϊκό, ενέργεια, δύναμη στην επίθεση, δυνατότητες στην άμυνα και δεύτερο σημείο αναφοράς –μετά τον Μπατίστα- στη ρακέτα. Είναι σχεδόν δεδομένο πως ο Αμερικανός θα προσέδιδε άλλη εικόνα στους «πράσινους», όμως αυτό θα έπρεπε να το… σκεφτόταν νωρίτερα. Χωρίς αυτόν, η ρακέτα των «πράσινων» έγινε αφύλακτη διάβαση για τους περιφερειακούς και όχι μόνο του Ολυμπιακού, που αν δεν είχε τη φθορά των φάουλ από τον καταπληκτικό Μπατίστα στα «πεντάρια» του, θα είχε νικήσει με πολύ μεγαλύτερη διαφορά. Ο Ιβάνοβιτς δεν μπόρεσε να καμουφλάρει αυτή την απώλεια, διότι δεν έχει στο ρόστερ παίκτη με ανάλογα αθλητικά προσόντα.

Ο Σφαιρόπουλος ήταν εμφανές πως από το πρώτο λεπτό επέλεξε το σετ παιχνίδι με τροφοδοσία των ψηλών του ή διείσδυση των κοντών και πάσα στην αδύναμη πλευρά όταν η άμυνα έκλεινε πάνω του. Τα σουτ του Γιάνκοβιτς, οι ηρωισμοί του Μπατίστα και οι έξτρα κατοχές του πρώτου ημιχρόνου από τα επιθετικά ριμπάουντ, κρατούσαν τους γηπεδούχους κοντά στο σκορ, ήταν όμως εμφανές ότι ο Ολυμπιακός «πατούσε» καλύτερα. Είχε και τους τρεις βασικούς τους γκαρντ (εξαφάνισαν το κενό του Λαφαγέτ) πολύ συγκεντρωμένους επιθετικά και δημιουργικά και έβγαλε άσο από το μανίκι που ακούει στο όνομα Τρεμέλ Ντάρντεν. Ο Αμερικανός εκτός από το καλύτερό του επιθετικά παιχνίδι στην Ελλάδα, πέρασε «χειροπέδες» στον Διαμαντίδη και αποτέλεσε βασικό πυλώνα του πολύ καλού σε γενικές γραμμές παιχνιδιού των «ερυθρόλευκων».

Αφού ξεπεράστηκε το αρχικό άγχος με προσπάθειες από κοντινή απόσταση, ο Ολυμπιακός, εκμεταλλευόμενος το δυνατό του σημείο που είναι η άμυνα, αλλά και την τρομερή εμμονή του Παναθηναϊκού να σουτάρει (άστοχα) από μακριά, άρχισε να κυκλοφορεί καλύτερα τη μπάλα και να βάζει και τα μακρινά. Με κύριου εκφραστές αρχικά τους Μάντζαρη-Πρίντεζη και στην συνέχεια τον Λοτζέσκι. Κάπου εκεί, μπαίνει ως… γαρνιτούρα και η καταπληκτική-ώριμη απόδοση του Σπανούλη, που όταν δε μπορούσε να σκοράρει, μοίραζε και όταν «ζεστάθηκε», φόρτωσε για τα καλά το αντίπαλο καλάθι. Από τη στιγμή που η περιφέρεια των «πράσινων» δε μπορούσε να βρει ρυθμό και ο Φώτσης στα 34 να ντυθεί.. Γκιστ, ο Ιβάνοβιτς έδωσε εντολή… Μπατίστα και Άγιος ο Θεός. Ο Ουρουγουανός έκανε πλάκα στους Ντάνστον-Χάντερ (τροφή για σκέψη το… πάρτι του ενόψει ΤΣΣΚΑ), αλλά ήταν απελπιστικά μόνος. Ακόμα και ο Παππάς που το λέει η… καρδούλα του έπεσε σε συμπληγάδες, αφού το αμυντικό «διάβασμα» του Σφαιρόπουλου, πήρε για ένα ακόμα βράδυ, σχεδόν άριστα.

Η αρχή του τρίτου δεκαλέπτου με τον Ολυμπιακό να είναι ακόμα καλύτερος και στις δύο πλευρές του παρκέ, να έχει καλή κυκλοφορία, ελεύθερα σουτ από την αδύναμη πλευρά και να αρχίσει να εκμεταλλεύεται ακόμα περισσότερα τα επιθετικά του ατού, προμήνυε πως δύσκολα μπορεί κάτι να αλλάξει. Οι φιλοξενούμενοι, είχαν περισσότερη ενέργεια, καλύτερο πλάνο και άρχισαν πλέον να έχουν με το μέρος τους τις έξτρα κατοχές με αλλεπάλληλα επιθετικά ριμπάουντ. Όσο ο Παναθηναϊκός δεν έβγαζε έστω έναν πρωταγωνιστή δίπλα στον ταλαιπωρημένο Μπατίστα, ο μόνος αντίπαλος του Ολυμπιακού, ήταν η σκέψη του ότι έχει χάσει με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους σε αυτό το γήπεδο, ακόμα και σε βράδια που ήταν φανερά ανώτερός, όπως δηλαδή και απόψε.

Εκεί, «δούλεψαν» τα έγκυρα τάιμ άουτ και η ηρεμία που προσέδιδε από τον πάγκο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, στην πρώτη του μόλις απόπειρα να νικήσει τον Παναθηναϊκό στο... κατηφορικό για άλλους και άλλους ΟΑΚΑ, από την θέση του πρώτου προπονητή στον Ολυμπιακό. Μίας ομάδας που βάσει εικόνας το τελευταίο διάστημα επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί στο αποψινό παιχνίδι, παίρνοντας δίκαια το ροζ φύλλο. Μία νίκη-«χρυσάφι» ενόψει και το επικείμενου Final Four, αλλά και των τελικών, όπου θα έχει τουλάχιστον τρεις ευκαιρίες μπροστά στο κοινό της για να επιστρέψει στην ελληνική κορυφή.

Όσο για τους «πράσινους», εκτός του ότι χρειάζονται άμεσα αγωνιστική βελτίωση –γιατί “βάρος” φανέλας διαθέτουν περίσσιο για τη διεκδίκηση του τίτλου-, θα πρέπει να περιμένουν την απόφαση της πιθανής τιμωρίας του Γκιστ. Αν τελικά τον χάσουν για τη συνέχεια της σεζόν, τα πράγματα θα δυσκολέψουν στο έπακρο. Είναι όμως… Παναθηναϊκός.

Υ.Γ. Η αποψινή εικόνα του ντέρμπι, χάλασε ενενήντα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του, έπειτα από τον πανηγυρισμό του Βασίλη Σπανούλη. Μια κίνηση –και όχι άσεμνη χειρονομία- που θα μπορούσε να την είχε αποφύγει ο αρχηγός του Ολυμπιακού, διότι γνωρίζει πολύ καλά πως στην Ελλάδα του άκρατου φανατισμού και στα δύο γήπεδα των «αιωνίων», η επόμενη κίνηση είναι η εισβολή. Στο εξωτερικό θα είχε αντιμετωπιστεί με ένα απλό… γιουχάισμα. Δυστυχώς, έχει γίνει δεύτερη… φύση μας να θεωρούμε αυτονόητη την αντίδραση των κάφρων και δεν δίνουμε δεκάρα για το πώς νιώθει ο αθλητής, όταν του βρίζουν κάθε ιερό και όσιο επί χρόνια, άνθρωποι που μακριά από την κάλυψη της μάζας, δεν θα τολμούσαν καν να σκεφτούν να του απευθύνουν τον λόγο.

Οι ίδιοι που τον υποστηρίζουν ή τον αφορίζουν, θα έλεγαν ακριβώς τα αντίθετα, αν π.χ. ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε κάνει κάτι ανάλογο στα τόσα χρόνια που ακούει το ίδιο εμετικό σύνθημα στο ΣΕΦ. Οι μεν θα τον αποθέωναν και οι δε θα έκαναν… ντου. Του αξίζουν συγχαρητήρια που έχει… κρατηθεί, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε πως μιλάμε για ανθρώπους… Αν με καλούσαν να διαλέξω ποιοί έχουν θέση στον αθλητισμό και ποιοί όχι, η απάντηση θα ήταν πανεύκολη...

Υ.Γ.1. Για τα υπόλοιπα, ας αποφασίσουν οι δικαστές…

Follow @ZervasNikolaos