Κακή διαχείριση, μίας εντός προγράμματος ήττας

Οι πιθανότητες να κερδίσει κάτι βαθμολογικά ο Ολυμπιακός από το συναπάντημα με την Ρεάλ στη Μαδρίτη, ήταν ομολογουμένως ελάχιστες ως μηδαμινές. Η διαφορά ποιότητας, ταλέντου, βάθους πάγκου και ομοιογένειας είναι τέτοια, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Η «βασίλισσα» είναι αήττητη στην έδρα της φέτος, προερχόταν από επτά σερί νίκες στην Ευρωλίγκα και οι «ερυθρόλευκοι» έχουν χαμογελάσει στη συγκεκριμένη πόλη μόλις δύο φορές τα τελευταία δέκα χρόνια. Η ήττα λοιπόν ήταν εντός προγράμματος και δεν υπάρχει περίπτωση να κοστίσει στο παραμικρό, όταν θα γίνει ο τελικός απολογισμός.

Γράφει από τη Μαδρίτη, ο Νίκος Ζέρβας

Η διαχείρισή του αγώνα και η κάκιστη αγωνιστική νοοτροπία που επέδειξαν άπαντες όμως, αποτελεί πισωγύρισμα και μπορεί να επιφέρει πρόβλημα στη συνέχεια, εφόσον δεν διαγνωστεί έγκαιρα απ’ όλους και διορθωθεί. Ο Ολυμπιακός έδειξε στα σαράντα λεπτά του αγώνα πως είχε αποδεχθεί πως θα χάσει πριν καν παίξει και αυτή η παράδοση, χωρίς προσπάθεια από τους περισσότερους, είναι που άφησε αλγεινή εντύπωση. Και αν έγινε επειδή όλοι έχουν καταλάβει πως η επόμενη εβδομάδα με τους αγώνες απέναντι σε Χίμκι (εντός) και Ερυθρό Αστέρα (εκτός) είναι αυτή που θα κρίνει εν πολλοίς το αν η ομάδα θα διατηρήσει τις πιθανότητές της για είσοδο στην οκτάδα, υπάρχει μία μικρή δικαιολογία. Αλλά μέχρι εκεί, διότι υπάρχει και ο εγωισμός και αυτός αφέθηκε επιμελώς στα αποδυτήρια του «Παλάθιος».

Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως μέχρι το έκτο λεπτό και το πρώτο τηλεοπτικό τάιμ άουτ, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν κρατήσει με καλές άμυνες την άστοχη ως εκείνο το σημείο Ρεάλ στους έξι πόντους και έχουν πετύχει μόλις τέσσερις, με κυριότερη αιτία την διστακτικότητα στην επίθεση και την έλλειψη καθαρού μυαλού. Δε μπορεί να είναι δικαιολογία το «πρέπει» του «δύο στα δύο» στην προσεχή διαβολοβδομάδα για τις «μηδέν» ασίστ στο πρώτο δεκάλεπτο, τα επτά λάθη, τα μόλις τρία ομαδικά φάουλ και τα πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Όταν οι γηπεδούχοι βρήκαν μακρινά σουτ από τους Ράντολφ-Τόμπκινς και δημιουργία από τον Καμπάσο, αυτόματα βρήκαν και ρυθμό και απλοποίησαν τα πράγματα. Ακόμα και όταν το -19 έγινε -9 στις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου, ο Ολυμπιακός δε μπόρεσε ποτέ να τους βάλει έστω και ελάχιστη πίεση, με αποτέλεσμα, η Ρεάλ «σβηστά» να πάρει αυτό που ήθελε.

Έχοντας την πολυτέλεια να παίρνει 18 πόντους από τον Κοζέρ που όλοι… κοιτούσαν στην άμυνα, ίσως επειδή δεν είχε παίξει δευτερόλεπτο στο πρώτο ημίχρονο και αγνοούσαν την ύπαρξη του. Όταν ο ενδέκατος παίκτης του rotation σου κάνει τέτοιο πάρτι, και δεν… νευριάζεις να γίνεις λίγο πιο σκληρός, οποιαδήποτε συζήτηση για μπάσκετ περιττεύει. Ο τελικός απολογισμός των 18 ασίστ είναι παραπλανητικός, όπως και η μείωση του σκορ στο τέταρτο δεκάλεπτο, καθώς εύλογα η Ρεάλ χαλάρωσε. Ο Κεμζούρα άφησε ανεξήγητα τον Μπόλντγουιν στον πάγκο για 38 λεπτά, διότι του «χρέωσε» στο πρώτο πέρασμά του αδιαφορία στην άμυνα, όμως οι περισσότεροι παίκτες του ήταν αναποτελεσματικοί. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να ρισκάρεις να «κάψεις» ένα χαρτί που θεωρούταν «καμένο» και τράβηξες λόγω συγκυριών ενόψει της συνέχειας.

Από εκεί και έπειτα ο λιθουανός, τα είπε εξαιρετικά στην συνέντευξη Τύπου και στους παίκτες του και μακάρι να πήραν το μήνυμα πως τέτοιες αναιμικές εμφανίσεις είναι απαράδεκτες για Ολυμπιακό και τον φέρνουν πίσω στην δύσκολη προσπάθεια που κάνει να επιβιώσει φέτος. Μπορεί να χαμογελά μόνο για την ατομική εμφάνιση του Βεζένκοφ, την αυταπάρνηση του Τσέρι και τις θετικές παρουσίες των Ρότσεστι, Κόνιαρη και Ριντ. Ασφαλώς και δεν φτάνουν αυτά, ιδιαίτερα όταν όλοι οι υπόλοιποι υστέρησαν, με πρώτο και καλύτερο τον Πάντερ, ο οποίος έχασε μία μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει πως μπορεί να κάνει την μετάβαση από το μέτριο, στο υψηλότερο επίπεδο. Και ασφαλώς δεν είναι δικαιολογία η απουσία του Σπανούλη, διότι με αυτή την εικόνα… παραίτησης πριν το τζάμπολ, δε μπορεί να σε σώσει κανείς.

Ο Ολυμπιακός αφήνει το απόγευμα την Μαδρίτη και αύριο αρχίζει προετοιμασία για τους δύο πρώτους τελικούς της σεζόν. Τα δύο πρώτα «πρέπει», που θα πρέπει να τον βρουν αγωνιστικά όπως από το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις και έπειτα. Μπορεί να τα καταφέρει; Θα το ξέρουμε σε επτά βράδια…

Υ.Γ.: Η πραγματικότητα στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει εντελώς κάθε λογική. Σε βαθμό… κακουργήματος. Τόσο που σκέφτεσαι πραγματικά αν αξίζει να μάχεσαι για αυτό που αγάπησες από μικρό παιδί και επέλεξες να ακολουθήσεις, όχι τόσο, ή πιο σωστά, όχι μόνο, για βιοπορισμό, αλλά επειδή με τον τρόπο που ονειρεύτηκες να το κάνεις σε μάγευε, σε σαγήνευε και σε γέμιζε. Η αλήθεια και η σωστή παρουσίαση των γεγονότων που θα έπρεπε να είναι «οδηγός» όλων μας, έχει μετατραπεί-αντιστραφεί, από όσους τα συμφέροντα θίγονται, σε στοχοποίηση, δημόσιο χλευασμό και διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Και όλα αυτά, στο βωμό της υπεράσπισης ενός λάθους, στο βωμό της αποφυγής των συνεπειών, ενός «ρεπορτάζ» που αναπαρήγαγαν όλα τα ΜΜΕ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο Χρήστος Καούρης είναι ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα δημοσιογράφων της γενιάς μου, που με τον αμερόληπτο τρόπο που εργάζεται, αποτελεί ελπίδα πως κάποια στιγμή αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει. Ως κλάδος, αν έχουμε τα κότσια και κυρίως αν μας έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια, οφείλουμε να αντιδράσουμε σαν «ένα» σε αυτό που διακυβεύεται και δεν έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση, με το ποιος εκ των δύο «αιωνίων» θα δικαιωθεί δικαστικά.

Είναι ώρα, αντί να έχουμε αναγάγει σε μείζον θέμα το αν ψήφισε σωστά ο ΠΣΑΤ, Τσιστιπά ή Αντετοκούνμπο, να δούμε πως κάλλιστα την επόμενη φορά μπορεί να είμαστε οι επόμενοι. Χρειάζεται απλά ευσυνειδησία και τόλμη. Χρειάζεται να μιλήσουν καθαρά (θα ”αναγκαστούν” να το κάνουν διότι η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή) όλοι όσοι έζησαν το γεγονός. Το οφείλουν πρωτίστως στην αλήθεια και μετά στην συναδελφική αλληλεγγύη. Το «που να μπλέκω τώρα», είναι μία εύκολη λύση. Θα μπλέξεις όμως στο μέλλον. Δεδομένο…