Ισοφάριση ομάδας και… ξενοδοχείου

Το ζήσαμε και αυτό με αυτή την ΟΜΑΔΑ. Με αυτή την παρέα που σε κάνει να αναρωτιέσαι μέχρι πότε θα στέλνει στον… κουβά όλες τις σε βάρος τις προβλέψεις και θα απογοητεύει τους αμφισβητίες της. Το «διπλό» της ισοφάρισης στην Πόλη απέναντι στην Εφές, δε δίνει, ακόμα, πρόκριση, ούτε κάποιον τίτλο. Όμως είναι δεδομένο πως αν εξαργυρωθεί με τον κατάλληλο τρόπο στο κοχλάζον ΣΕΦ την Τρίτη, θα μείνει σε περίοπτη θέσης της λίστας με τα μικρά-θαύματα που έχει πετύχει ο μπασκετικός Ολυμπιακός.

Γράφει από την Κωνσταντινούπολη, ο Νίκος Ζέρβας

Όχι τόσο επειδή η Εφές είναι κανένα μεγαθήριο όπως τα πολλά που έχουν ρίξει τα τελευταία χρόνια στο καναβάτσο οι μάγκες του Πειραιά, όσο για την δυσκολία του εγχειρήματος να γυρίσεις μία σειρά όταν ο αντίπαλος «διψάει» για την πρόκριση και εσύ είσαι στα… σχοινιά με 2-1. Η μεγαλύτερη νίκη του Ολυμπιακού, που επαναλαμβάνω, δε θα σημαίνει τίποτα αν δε γίνε το 3-2 στο game 5, είναι πως στο 48ωρο που ακολούθησε μετά την ήττα της Τετάρτης, έβγαλε ξανά στον… αφρό τις σταθερές και τα προτερήματα που του έχουν δώσει όλα αυτά που κέρδισε τα τελευταία χρόνια. Μία ομάδα με εμφανές αγωνιστικό και πνευματικό πρόβλημα απέναντι στην αθλητική, πανάκριβη και φιλόδοξη Εφές, μεταμορφώθηκε άμεσα και κατάφερε εμφατικά τον στόχο της.

Αυτό, έγινε επειδή άπαντες διαχειρίστηκαν για μία ακόμα φορά άρτια τις καταστάσεις. Από τους αδελφούς Αγγελόπουλους που στήριξαν ήρεμα και ωραία την προσπάθεια με την διπλή και διακριτική παρουσία τους στην Πόλη και στα δύο παιχνίδια, μέχρι και τον άνθρωπο με τον… τελευταίο ρόλο στην ομάδα. Έγινε επειδή ο Γιάννης Σφαιρόπουλος (και όλο το τεχνικό τιμ) συζήτησε για ώρες μαζί τους, εστιάζοντας εκτός από το τι έφταιξε, περισσότερο στο να τους τονώσει το ηθικό και να τους κάνει να καταλάβουν πως αν είναι αυτοί που πρέπει και μπορούν, το έργο τους θα γίνει ευκολότερο. Πως αυτό που είδαμε την Τετάρτη, δεν ήταν Ολυμπιακός. Η κραυγή με τις σφιγμένες γροθιές προς τον πάγκο λίγο πριν τελειώσει το παιχνίδι, είναι το επιστέγασμα. Πρωτόγνωρο για έναν άνθρωπο που δεν εκδηλώνεται εύκολα, δουλεύει ατελείωτες ώρες, λατρεύει αυτό που κάνει και εμπιστεύεται στην πράξη τους παίκτες του. Που κάνει λάθη, όπως όλοι όσοι δουλεύουν, αλλά η ζυγαριά των θετικών, γέρνει υπέρ του.

Ασφαλώς και άλλαξε πολλά και στο τεχνικό κομμάτι, αλλά επιτρέψτε μου να προσεγγίσω το 2-2 για τα αυτά που δε φαίνονται με γυμνό μάτι. Οι ώρες στο ξενοδοχείο με τις συνομιλίες των Ελλήνων προς τους ξένους, ή αλλιώς των παλιών προς τους νέους ήταν αυτές που άλλαξαν την κατάσταση και όχι τόσο η καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, το περισσότερο πάθος, η αυτοπεποίθηση, τα καλύτερα σκριν, οι κερδισμένες μάχες στην άμυνα ή τα εύστοχα τρίποντα. Για να γίνουν όλα αυτά, άπαντες δούλεψαν σκληρά πνευματικά γιατί είναι ΟΜΑΔΑ. Με δύο αρχηγούς που μακάρι να γινόταν να μην σταματούσαν το μπάσκετ ποτέ. Δύο αρχηγούς εντός και εκτός γηπέδου. Ο τύπος με το «7» στην πλάτη, απόλυτα συγκεντρωμένος σε κάθε δευτερόλεπτο της προετοιμασίας του αγώνα, έδωσε μία ακόμα παράσταση και ας βαδίζει στα 35. Έχει πολλά ακόμα να κάνει αν έχει υγεία και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι όσοι ετοιμάζονται στην επόμενη ατυχία του να ξεστομίσουν ότι πλέον δε μπορεί.

Ο Διόσκουρος του με το «15», ακόμα μετράει τους μώλωπες από το ξύλο των αντιπάλων, αλλά δεν έχει λυγίσει σε άλλα και άλλα. Χθες, η διαφορά ήταν πως και οι υπόλοιποι ήταν συμπαραστάτες τους. Δεν υστέρησε κανείς. Όλοι έπαιξαν και με το παραπάνω εξαιρετικά τον ρόλο τους και έδωσαν πολλά. Ακόμα και ο Γιανγκ κατάλαβε έστω και με καθυστέρηση που βρίσκεται και πόσο «βαριά» είναι η φανέλα που φοράει. Ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξει το τσιπακι σε 48 ώρες και έγινε. Το ένιωθες σε κάθε στιγμή του 48ωρου στην Πόλη όμως ότι… δε μπορεί θα το γυρίσουν και αυτό. Μέχρι εδώ όμως… Η μάχη δε τελείωσε και η Εφές παρότι πληγωμένη, δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει στο πέμπτο ματς. Αποκλείεται να είναι τόσο αγχωμένη στη θέα της επιτυχίας όπως στα δύο εντός έδρας παιχνίδια και αυτό μπορεί να την κάνει περισσότερο επικίνδυνη.

Ο Ολυμπιακός, ξέρει πως έκανε τη μισή δουλειά και όπως πολύ σωστά δήλωσε ο Κώστας Παπανικολάου στον ΣΠΟΡ FM, θα είναι… αφελής αν αφήσει αυτή την πρόκριση να φύγει από τα χέρια του. «Για αυτές τις βραδιές και για πολλά άλλα», ήταν η απάντησή του στην ερώτηση αν γύρισε στην ομάδα για αυτές τις νίκες. Αυτό, σε συνδυασμό με την εικόνα ΟΛΩΝ των παικτών και τον τρόπο που έζησαν το παιχνίδι από το πρώτο δευτερόλεπτο, αρκούν για να καταλάβει κανείς πολλά. Ήρθε ξανά η ώρα τους. Η ώρα της πραγματικής ομάδας. Βρήκαν το σωσίβιό τους, έμειναν «ζωντανοί» και συνεχίζουν. Βρήκαν ξανά τον τρόπο να τα ανατρέψουν όλα. Όταν τα πράγματα σκληραίνουν, οι σκληροί βγαίνουν μπροστά. Μένει ακόμα ένα όμως…

Υ.Γ.1: Το ματς έχει τελειώσει και ένας οκτάχρονος τούρκους πιτσιρίκος με τη φανέλα της Εφές, πλησιάζει τον Κώστα Παπανικολάου που κάνει δηλώσεις και του δίνει ένα δώρο για να το δώσει στον Γιώργο Πρίντεζη! Αν και αντιεπαγγελματικό την ώρα αιχμής της δουλειάς, τα παρατάω όλα και του ζητάω να με ακολουθήσει μαζί με τον πατέρα του στα αποδυτήρια για να το δώσει ο ίδιος στο ίνδαλμά του. Μόνο που τον βλέπει βουρκώνει… και χάνεται στην αγκαλιά του. Από τις πιο δυνατές στιγμές που έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια στα ταξίδια μου με αυτή την ομάδα….

Υ.Γ.2: Από το προηγούμενο άρθρο: "Δε μπορεί να τελειώσει έτσι αυτή η εξαιρετική σεζόν…".