Η πραγματική απαξίωση της Εθνικής

Το… ψαλίδι που υπέστη η προεπιλογή των είκοσι τεσσάρων παικτών (27 αν βάλουμε μέσα και τους εξ’ αρχής απόντες Γιάννη Αντετοκούνμπο, Γιώργο Παπαγιάννη και Γιώργο Πρίντεζη), είναι μία ακόμα απόδειξη του τρόπου που λειτουργεί και κυρίως αντιμετωπίζεται πλέον η Εθνική ομάδα από την πλειοψηφία των παικτών πρώτης γραμμής. Η τελική αποστολή είχε εννέα καινούριες απουσίες, δεν αποκλείω μάλιστα οι δεκαπέντε που έχουν αρχίσει προετοιμασία για το τρίτο «παράθυρο» να μειωθούν, χωρίς καν η ΕΟΚ να μπει στη διαδικασία να μας εξηγήσει το γιατί. Ανοικτά και χωρίς υπεκφυγές ή αστείες δικαιολογίες, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αφορμή για το κείμενο, στάθηκαν οι, διαφόρων ειδών και πλευρών, αντιδράσεις στη νέα απαξιωτική δήλωση του Νίκου Παππά για την υπάρχουσα κατάσταση στην Εθνική. «Ποιος Σκουρτόπουλος, ποιος ασχολείται; Στην Εθνική πρέπει να παίζουν οι καλύτεροι παίκτες και να είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής και τώρα δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο». Λόγια που ξενίζουν, δεν είναι συνηθισμένα και ως συνήθως «καλουπωμένα», που ίσως να ήταν καλό να μην ειπωθούν, από σεβασμό για τους συναδέλφους του που προσπαθούν να βοηθήσουν την ομάδα να πετύχει τους στόχους της. Ρεαλιστικά όμως και λαμβάνοντας υπόψη το… ιδιαίτερο του χαρακτήρα του συγκεκριμένου παίκτη, που έχει άδικο; Υπάρχει κάποιος που θεωρεί ή δεν έχει κουβεντιάσει κάτι ανάλογο στις παρέες του;

Με όλο τον σεβασμό στον κόουτς Σκουρτόπουλο και στα παιδιά που «τραβάνε κουπί» στα «παράθυρα», η ουσία είναι αλλού. Θα πρέπει αντί να υπερασπιζόμαστε τη μία ή την άλλη πλευρά, να κάτσουμε στωικά και να δούμε ενδελεχώς, πρώτον αν εξυπηρετεί το μπάσκετ όλη αυτή η αστεία ιστορία των προκριματικών μέσα στην αγωνιστική περίοδο, δεύτερον, τι οδηγεί τους παίκτες να αρνούνται πλέον να αγωνιστούν και τρίτον, ποια είναι η μεθοδικότητα-επιρροή της ομοσπονδίας ή αν θέλετε οι ικανότητές της να εμπνεύσει τους παίκτες να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ασφαλώς και θα πουν πολλοί (και όχι απαραίτητα άτομα με εθνικιστικές ροπές) πως το εθνόσημο είναι ιερό και η συμμετοχή στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, υποχρέωση.

Θα ήταν ιδανικό να ήταν έτσι και ίσως να ήταν, αν είχαν λυθεί πολύ σημαντικά θέματα του ελληνικού μπάσκετ που μας οδήγησαν σε αυτό τον αδιέξοδο δρόμο. Κάποτε, μία απουσία παίκτη-αστέρα από την Εθνική, ήταν πρώτη είδηση, τώρα περνάει στα… ψιλά και είδηση γίνεται η σποραδική παρουσία. Όσο λοιπόν FIBA και Ευρωλίγκα δεν θα κάθονται στο ίδιο τραπέζι με ειλικρινή διάθεση συμβιβασμού και όχι με στόχο να επιβληθεί η μία στην άλλη, η διελκυστίνδα θα συνεχίζεται και το σχοινί θα σπάσει κάποια στιγμή οριστικά, ρίχνοντας και τις δύο πλευρές στο καναβάτσο. Όπου σχοινί, βάλτε τους παίκτες πρώτης γραμμής, που δεν είναι ρομπότ για να αντέχουν ενενήντα αγώνες τον χρόνο, χωρίς πραγματική ξεκούραση. Όταν ενδεχόμενος τραυματισμός μπορεί να τους στερήσει την καριέρα, είναι απόλυτα φυσιολογικό να στρέφουν αλλού το κεφάλι στις κλήσεις και είναι φανερό πως αιτία δεν είναι μόνο οι ομάδες και η… κακή Ευρωλίγκα (διότι το ΝΒΑ αδυνατούμε να το… μαλώσουμε).

Τα ματς με Εσθονία και Ισραήλ γίνονται Ιούνιου-Ιούλιο, οπότε κανείς δεν τους απαγορεύει να παίξουν, όμως είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι θα προτιμήσουν τις παραλίες και να σκεφτούν τα επόμενα συμβόλαιά τους, ιδιαίτερα όταν δεν τους εμπνέει τίποτα απολύτως στην ομοσπονδία της χώρας τους και στον τρόπο που διοικεί και τους μεταχειρίζεται. Η δική μας Εθνική, πέραν του γενικού προβλήματος που ταλανίζει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχει και αυτό το τροχοπέδη. Να την διοικούν άνθρωποι με νοοτροπία δεκαετίας ’80, που περισσότερο νοιάζονται για τη δική τους εικόνα και όχι για το κοινό καλό. Αυτοί έχουν απαξιώσει τον θεσμό της Εθνικής, τους προπονητές και τους παίκτες και όχι η δήλωση του Νίκου Παππά.

Με τι διάθεση και όραμα να πάει να παίξει κανείς (επαναλαμβάνω από τους πρωτοκλασάτους), όταν στην άλλοτε «επίσημη αγαπημένη», οι προπονητές απαξιώνονται με δηλώσεις του στυλ «δε χρειαζόμαστε προπονητή, έχουμε παίκτες», δεν πληρώνονται και όταν αποτύχουν φορτώνονται όλη την αποτυχία για να μείνουν… ατσαλάκωτοι αυτοί που έκαναν τις επιλογές; Πως θα παίξει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (άγνωστο αν θα βρεθούν ποτέ χρήματα για την απαιτούμενη ασφάλεια του), όταν το προηγούμενο καλοκαίρι έχει νιώσει το θέμα του να το χειρίζονται τόσο ερασιτεχνικά επικοινωνιακά και να βλέπουν… φαντάσματα μέχρι και στο μακρινό Μιλγουόκι;

Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές και ας δούμε την αλήθεια κατάματα, μήπως και βγούμε από την στενωπό που έχουμε επέλθει τα τελευταία δέκα χρόνια, όπου ψάχνουμε με το… κιάλι μία κανονική και οργανωμένη Εθνική ομάδα, χωρίς το παραμικρό εσωτερικό πρόβλημα. Ίσως έτσι να χτίσουμε κάτι σε καλύτερες βάσεις και οδηγηθούμε κάποια στιγμή στις επιτυχίες του παρελθόντος. Για την ώρα, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας για το ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα και ας στηρίξουμε τα παιδιά που στελεχώνουν την ομάδα στα «παράθυρα». Είναι άξιοι συγχαρητηρίων και σεβασμού και δε φταίνε σε τίποτα…

Υ.Γ.1: Σύναψη χορηγικής συμφωνίας με εταιρεία παγκόσμιας εμβέλειας με χρήματα που δεν έχουν υπάρξει ξανά στο ελληνικό μπάσκετ, ολοένα και πιο προχωρημένο σχέδιο για κατασκευή νέου κλειστού γηπέδου στο Ελληνικό και προσπάθεια για πρόσληψη προπονητή από το πιο πάνω «ράφι». Αυτές είναι μερικές από τις πρώτες κινήσεις των αδελφών Αγγελόπουλων για τη νέα εποχή στον Ολυμπιακό.

Πόσο συνάδουν όλα αυτά με την ηρωική… έξοδο που ετοίμαζαν και απόφαση εγκατάλειψης σε νέο επενδυτή ή στο έλεος του Θεού, για τα οποία κάποιοι προσπαθούσαν να μας πείσουν τόσο καιρό; Η αλήθεια είναι πως οι διοικητικοί ηγέτες των «ερυθρόλευκων», όχι μόνο μένουν, αλλά και επιμένουν, ίσως πιο πεισμωμένοι από ποτέ. Προς πάσα αγωνιστική και εξωαγωνιστική κατεύθυνση…

Υ.Γ.2: Στη σωστή ρότα η χθεσινή τοποθέτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη για να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα που αιωρούνταν μήνες και μόνο κακό έκαναν και στις δύο πλευρές. Για να προχωρήσει ο σύλλογος, η πραγματική και στην πράξη ενότητα όλων των πλευρών είναι αναγκαία και αδιαπραγμάτευτη.

Follow @ZervasNikolaos