Γκιστ, γιατί εκεί «πονούσε»

Η άλλα…ΝΒΑ ανταλλαγή Πάνκο-Γκιστ μεσούσης της περιόδου, είναι η τρίτη διορθωτική κίνηση μετά τους Μπανκς, Καπόνο –ίσως η τέταρτη, αφού και ο Λάσμε ήρθε στα τέλη Σεπτέμβριου- που δείχνει την παραδοχή των λαθών της μεταγραφικής περιόδου, αλλά και τη «δίψα» της νέας διοίκησης να προσφέρει στον προπονητή τις καλύτερες δυνατές λύσεις. Το κόστος από αυτή τη συμφωνία είναι πολύ μεγάλο για τους «πράσινους», καθώς για να μπει στο αεροπλάνο για Αθήνα ο πρώην παίκτης της Μάλαγα και να ακολουθήσει την αντίθετη διαδρομή ο Πάνκο, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα πληρώσει και τον δεύτερο χρόνο συμβολαίου του 35χρονου πάουερ φόργουορντ.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αν λάβουμε υπόψη μας τα οικονομικά δεδομένα της εποχής, δεν είναι και το πιο εύκολο για μία ελληνική ομάδα να κάνει κάτι τέτοιο, έστω και αν μιλάμε για το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Τι αλλάζει όμως στον Παναθηναϊκό με την άφιξη του «φτεροπόδαρου» Γκιστ σε σύγκριση με τον προκάτοχό του; Κρίνοντας όχι μόνο από, την μηδαμινή είναι η αλήθεια, προσφορά του Πάνκο, η απάντηση είναι πολλά. Ο Γκιστ, παρότι η καριέρα του μετά την αποχώρησή του από την Παρτιζάν, μάλλον στάσιμη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σε Φενέρμπαχτσε και Ουνικάχα, προσδίδει σε ένα βαθμό στο παιχνίδι των «πράσινων» αυτό που λείπει από την αποχώρηση του Φώτση και έπειτα. Το παιχνίδι πάνω από τη στεφάνι στη θέση «4», την εκρηκτικότητα, το ριμπάουντ και την ενεργητική άμυνα.

Ο πρώτος σκόρερ της περυσινής ισπανικής λίγκας -αυτό από μόνο του δημιούργησε πολλές προσδοκίες-, αφενός δεν μπόρεσε να σηκώσει το «βάρος» της φανέλας του εξάκις πρωταθλητή Ευρώπης, αφετέρου δεν είναι ο πάουερ φόργουορντ που θα «δυναμώσει» το παιχνίδι μίας ομάδας κοντά στο καλάθι. Αρέσκεται να σουτάρει από μακριά, δεν έχει παιχνίδι επαφής και από τη στιγμή που το μακρινό σουτ –αλλά και πολλά περισσότερα- μπορεί να το προσφέρει από το «4» ο Τσαρτσαρής –και κατά συνθήκη ο Ματσιούλις-, δεν ταίριαζε στο συγκεκριμένο ρόστερ. Καλά-καλά αμφιβάλω αν ταίριαζε και με τους περιφερειακούς της ομάδας, που αυτοί θα πρέπει βάσει λογικής να εκτελούν από μακριά.

Ο Γκιστ, δεν είναι σούπερ σταρ, αλλά ένας φύσει αθλητικός και εργατικός παίκτης που εκτός από το να δώσει μάχες κοντά στο καλάθι, μπορεί να σκοράρει και από μακριά (έχει 35% στα 3π. φέτος), ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τελειώσει πολλές φάσεις με follow και θα βοηθήσει στον τομέα των ριμπάουντ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να συνεργάζεται με Διαμαντίδη και Μπανκς και να τελειώνει αρκετά πικ εν ρολ, αφού είναι παίκτης 2.06 με σύνθετες ικανότητες. Αναμφίβολα, ο Παναθηναϊκός έβγαλε ένα σημαντικό ποσό από το ταμείο για αυτή την ανταλλαγή, όμως εκμεταλλεύτηκε την εξαιρετική συγκυρία της επιθυμίας της Μάλαγα να αποδεσμεύσει τον Γκιστ και να πάρει τον Πάνκο, πετυχαίνοντας με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Ενισχύθηκε αξιοπρεπώς με παίκτη που ξέρει καλά την Ευρωλίγκα, εκεί που «πονούσε» και θεωρητικά, θα παρουσιαστεί πιο «δυνατός» στη συνέχεια.

Υ.Γ. Αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει και βρει και έναν σέντερ, θα μιλάμε για πλήρη αλλαγή δεδομένων σε σχέση με την ομάδα των πρώτων μηνών και σημαντική διαφορροποίηση στόχων και απαιτήσεων.

Υ.Γ.1. Ο Αντρέα Τρινκιέρι πλησιάζει όλο και πιο πολύ στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Από τη στιγμή που η ΕΟΚ «έχασε» τον Κατσικάρη, εγκατέλειψε όπως όλα δείχνουν την λύση Γιαννάκη και διστάζει –κακώς- για Σφαιρόπουλο, ο ιταλός τεχνικός της Καντού, είναι ο,τι καλύτερο. Μπορεί η φιγούρα του να μην πείθει τους μη γνωρίζοντες και να δημιουργηθούν διάφορα σχόλια, όμως θεωρώ ότι είναι ιδανική επιλογή ή αλλιώς επένδυση σε «χαρτί» με μεγάλες προοπτικές για αποδοτικό μέλλον.

Follow @ZervasNikolaos