Γιατί έχει εσένα…

Το ζήσαμε και αυτό. Ένας ακόμα τελικός που έσπασε καρδιές, ανέτρεψε λογικές, προσδοκώμενα, συστήματα και εκτιμήσεις. Ένας τελικός όπου ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος μέχρι το 34΄, αλλά έκανε το λάθος να μην «σκοτώσει» τον Ολυμπιακό μέχρι εκείνο το σημείο της, σχεδόν απόλυτης, υπεροχής του. Θα μπορούσε κάλλιστα, αν ήταν λίγο πιο προσεκτικός σε δύο-τρία λέι απ, στις πέντε χαμένες βολές στο τέλος, ή τυχερότερος όταν σε τρεις περιπτώσεις σουτ τριών πόντων η μπάλα μπήκε και βγήκε από το καλάθι.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το ότι παραλίγο να κερδίσει το παιχνίδι, χάρη στους εκπληκτικούς Καλάθη-Φελντέιν, με δύο νεαρούς παίκτες που κακώς δεν έπαιζαν τόσο καιρό και με rotation μόλις οκτώ παικτών, δείχνει πως η σειρά έχει πολύ δρόμο, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε την απουσία του λαβωμένου, Γιώργου Πρίντεζη. Ποιος δε θα ήθελε άλλωστε φέτος ο τίτλος να κρινόταν στις… τέσσερις νίκες για να δούμε και άλλα ανάλογα μεγάλα παιχνίδια;

Ο Ολυμπιακός χαμογελά και με το δίκιο του, διότι έξι λεπτά πριν από το τέλος φαινόταν να έχει χάσει την… γη κάτω από τα πόδια του. Δεν του έβγαινε τίποτα πάνω στο παρκέ, ήταν υπερβολικά αγχωμένος και προβλέψιμος, άστοχος και πολύ κοντά στο να υποστεί δεύτερο «σπάσιμο» της έδρας του. Πιθανότατα να μην υπήρχε επιστροφή σε αυτή τη περίπτωση, αλλά αν μη τι άλλο οι «ερυθρόλευκοι» απέδειξαν και χθες πως δεν τα παρατούν ποτέ. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος οφείλει να προβληματιστεί από αυτή την κακή εικόνα και να πάρει ως μπούσουλα το τελευταίο εξάλεπτο, που με την επιλογή του να βάλει στο παρκέ τους… ταλιμπάν της άμυνας «γύρισε» το ματς. Χάκετ, Στρόμπερι και Παπαπέτρου, είναι αναγκαίοι για πολλούς και διάφορους λόγους, αφού όταν το παιχνίδι πάει σε σετ καταστάσεις ο Παναθηναϊκός έχει προβάδισμα.

Ο «Πάπι» και ο Ιταλός, έδωσαν πραγματικό ρεσιτάλ, όχι μόνο στις δουλειές που φαίνονται με γυμνό μάτι, αλλά και στις λεπτομέρειες. Ο πρώτος μαζί με τους δύο «συνομηλίκους» του πρωταγωνιστές του χθεσινού αγώνα από τους «πράσινους», είναι ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα πως το ελληνικό μπάσκετ, ήταν, είναι και θα είναι εδώ! Στην αφρόκρεμα.

Εδώ ήταν, είναι, και έπρεπε ήδη να έχει εξασφαλιστεί από πλευράς Ολυμπιακού ότι θα είναι και για τα επόμενα χρόνια, ο κορυφαίος ευρωπαίος γκαρντ την τελευταία πενταετία. Ο Βασίλης Σπανούλης, έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στον δεύτερο και τον τρίτο τελικό, πείθοντας ακόμα και τον πιο μεγάλο αμφισβητία του. Τα καλάθια που πετυχαίνει και οι στιγμές που αποφασίζει να «χτυπήσει» είναι καθοριστικά. Χρειάζονται καρδιά, κότσια και καθαρό μυαλό και αυτός τα διαθέτει όλα και μάλιστα σε υπερβολικές ποσότητες. Ήταν λοιπόν ξανά, αυτός που έκανε τη διαφορά. Αυτός που κάνει τους πάντες στον Πειραιά να γνωρίζουν πως όσα δύσκολα και να έρθουν, έχουν αυτόν…

Το… δολοφονικό του ένστικτο έχει ενεργοποιηθεί για τα καλά και αν οι «ερυθρόλευκοι» πάρουν τελικά το πρωτάθλημα, θα είναι οι πιο «δικοί» του τελικοί απ’ όλους. Αποδεικνύεται περίτρανα πως με τη σωστή διαχείριση του κορμιού του, των λεπτών συμμετοχής του, αλλά κυρίως την πλαισίωσή του με έναν ακόμα ικανό σουτέρ-σκόρερ τη νέα περίοδο, θα είναι και πάλι πρωταγωνιστής.

Αυτή η λαμπρή καριέρα, που άλλαξε την ιστορία ενός συλλόγου και του ευρωπαϊκού μπάσκετ γενικότερα, θα είναι κρίμα να μην τελειώσει στο μέρος που πρέπει…

Υ.Γ.: Με μία ψύχραιμη παρακολούθηση του αγώνα στο βίντεο, διαπιστώνει κανείς πως τα -εκατέρωθεν- διαιτητικά λάθη είναι ελάχιστα και το επίπεδο των σφυριγμάτων ανώτερο του αναμενόμενου από τους τρεις συγκεκριμένους ρέφερι.

Υ.Γ.1: Το να τραμπουκίζεις ομοϊδεάτη σου οπαδό, επειδή θέλησε να βγάλει φωτογραφία με παίκτη του αντιπάλου, δείχνει IQ ραδικιού. Κάποιοι, εκτός του ότι δεν έχουν την παιδεία να αναγνωρίσουν αξίες και να απολαύσουν το πραγματικό νόημα των σπορ, είναι και φασίστες και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.

Υ.Γ.2: Αν δύο ομάδες που έχουν δομηθεί εξ' αρχής λάθος, προσφέρουν τέτοιες συγκινήσεις, μόνο αγωνία για το τι έχουμε να απολαύσουμε στο μέλλον, εφόσον διορθωθούν, δημιουργείται.

Υ.Γ.3: Η απουσία του Πρίντεζη είναι έξτρα κίνητρο για τους συμπαίκτες του. «Θα παίξουμε και γι’ αυτόν, γιατί το θέλει πολύ αυτό το πρωτάθλημα», μονολογούσε στα αποδυτήρια μία ψυχή…

Follow @ZervasNikolaos