Λίγα πράγματα μπορείς να πεις όταν φεύγει ένας νέος άνθρωπος που να μη μοιάζουν κλισέ. Όσο μαεστρικά κι αν χειρίζεται κανείς τον λόγο, οι λέξεις μοιάζουν φτωχές και σίγουρα ανίκανες ν’ απαλύνουν τον πόνο των δικών του ανθρώπων.
Πώς να παρηγορηθεί μια μάνα που έχει χάσει ένα παιδί 32 χρονών...
Πώς να πάρει κουράγιο μια αδερφή που έχασε το στήριγμα με το οποίο μεγάλωσαν μαζί...
Πώς να στηριχθεί μια σύντροφος με την οποία ετοιμάζονταν να κάνουν οικογένεια…
Πώς να χωνέψει οποιοσδήποτε γνώριζε τον Στέφαν Γέλοβατς (είτε προσωπικά, είτε απλά ως μπασκετμπολίστα) ότι αυτός ο χαμογελαστός γίγαντας έφυγε τόσο οδυνηρά και τόσο νωρίς από τη ζωή…
Ένα παιδί που -όποιος μίλησε για ‘κείνο με αφορμή την τραγική περιπέτεια που οδήγησε τελικά στο χαμό του- έσταξε μέλι για τον χαρακτήρα, το ήθος, το πηγαίο γέλιο του.
«Ξέρω ότι πάντα λέγονται πράγματα για το ποιος πέθανε, αλλά ο Στέφαν ήταν πραγματικά ένας καταπληκτικός τύπος. Σοβαρός, ευγενικός, χαμογελαστός, δεν προκαλούσε προβλήματα, ήταν επαγγελματίας και πάντα προσηλωμένος στη δουλειά του», όπως περιέγραψε χαρακτηριστικά ο Στέφανος Δέδας.
«Δεν έγινε τυχαία από τους αρχηγούς της ομάδας. Έγινε αμέσως μέλος της ΑΕΚ, θέλοντας να μάθει τα πάντα για την ιστορία και τους συμπαίκτες του. Με το που εμφανίστηκε στα Λιόσια, ζήτησε να μιλήσει με τον legend της ομάδας, τον Δημήτρη Μαυροειδή. Ήξερε από πριν ποιος ήταν και ήθελε να συναντηθεί μαζί του», όπως έχει αναφέρει ο διευθυντής επικοινωνίας της ΑΕΚ, Γιώργος Νικολάου.
Ο ίδιος ο αρχηγός της «Ένωσης», εξάλλου, είχε περιγράψει με κάτι παραπάνω από χαρακτηριστικό τρόπο το σοκ ολόκληρης της ομάδας (αλλά και την αγωνία τότε για το αν θα καταφέρει ποτέ να συνέλθει) λέγοντας μετά το ματς με τη Ρίγα:
«Παίξαμε και για τον Στέφαν, να πάρουμε τη νίκη γι’ αυτόν. Ελπίζω να είναι σύντομα κοντά σ’ εμάς και στην οικογένειά του. Στις τελευταίες ελεύθερες βολές που εκτελούσα έβλεπα το πρόσωπό του στο ταμπλό»…
Δεν ήταν όμως μονάχα αυτοί που ζούσαν από κοντά τον Στέφαν Γέλοβατς, οι οποίοι συγκλονίστηκαν από το σκληρό χτύπημα της μοίρας.
Από την απίστευτη είδηση ότι ένας αθλητής πάνω από δυο μέτρα, υγιέστατος, μακριά από καταχρήσεις («ένας παλίκαρος», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος Παππάς) σωριάστηκε από εγκεφαλικό.
Γενικά ο χώρος του αθλητισμού, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία βυθίστηκε -πρώτα στην αγωνία για το υπήρχε ελπίδα και έπειτα στο πένθος για το θλιβερό φινάλε…
Τι καλά που θα ήταν αν αυτή η τραγική αφορμή, αυτό το θλιβερό ταρακούνημα μας βοηθούσε όλους να γίνουμε λίγο καλύτεροι…
Να μην υποτιμάμε πράγματα και μικρές χαρές της ζωής που (κακώς) θεωρούμε δεδομένες.
Να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή και κάθε μέρα (όσο κι αν η καθημερινότητα μας «ρουφάει» όλους) σαν να είναι η τελευταία.
Να μην ξεχνάμε να δείχνουμε στους δικούς μας ανθρώπους πόσο τους αγαπάμε (γιατί δεν ξέρουμε αν και πότε θα τους ξαναδούμε).
Να προσέχουμε τι ευχόμαστε από την εξέδρα σε έναν παίκτη που (λόγω απόδοσης ή συμπεριφοράς, δικαίως ή αδίκως) μας έχει εκνευρίσει.
Να έχουμε πάντα στο μυαλό πως θα νιώθαμε αν ο αποδέκτης μιας κατάρας, μιας ευχής για τη σωματική ακεραιότητα, ενός «ψόφου» (που τόσο εύκολα δυστυχώς εκτοξεύεται από την κερκίδα) έχει το τραγικό τέλος του Γέλοβατς.
Το χρωστάμε -όλοι όσοι συμμεριστήκαμε τον θρήνο για τον χαμό του- στη μνήμη του Στέφαν.
Και είναι σίγουρο πως αν βλέπει από κάπου εκεί ψηλά, θα τον κάνει να σκάσει το χαμόγελο που τόσο απλόχερα χάριζε εν ζωή…
