The Italian Job: Η πιο… azzurro χρονιά στην ιστορία

Αν δίπλα στο 2021 βάζαμε μια σημαία, αυτή σίγουρα θα ήταν της Ιταλίας. Μετά τους χιλιάδες θανάτους του 2020 από τον κορωνοϊό, οι Ιταλοί όχι απλώς δεν... διαλύθηκαν, αλλά μάζεψαν και ένωσαν ένα-ένα τα κομμάτια τους, έγιναν μια γροθιά σαν έθνος και εισακούστηκαν, για καλό λόγο αυτή τη φορά, σε όλο τον πλανήτη. Κυριαρχώντας στα μεγαλύτερα αθλητικά, αλλά και κοινωνικά γεγονότα της χρονιάς αυτής που μετράει αντίστροφα για να μας αποχαιρετήσει. Η Ιταλία έδειξε πως όσο και αν ζορίστηκε πέρυσι, τόσο πιο δυνατή βγήκε.

Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις... Στη Eurovision έκανε πάταγο η Ιταλία, πήρε την πρωτιά και ήταν μόνο η αρχή. Λίγες ημέρες αργότερα, η «σκουάντρα ατζούρα» σήκωσε το δεύτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της ιστορίας της αφήνοντας άφωνη την Ευρώπη, για να ακολουθήσουν σπουδαίες και εν μέρει... αναπάντεχες πρωτιές στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Ιταλία... σεληνιάστηκε

Μετά το δραματικό και καταστροφικό 2020, οι Ιταλοί άρχισαν και πάλι να στέκονται στα πόδια τους. Άφηναν πίσω τους τον εφιάλτη, αυτή την ανείπωτη τραγωδία. Είχαν δεινοπαθήσει, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Άρχισαν να ξεπερνούν τον γολγοθά. Η οικονομία τους άρχισε να ανεβαίνει ξανά, τα μεγάλα Gala να λαμβάνουν χώρα και πάλι στο Μιλάνο και στον περίγυρό του, να θυμίζει ξανά... Ιταλία.

Οι πρώτοι μήνες ήταν αναγνωριστικοί, ο κόσμος άρχισε να ζει ξανά και να συνηθίζει, προσπαθώντας ουσιαστικά να μάθει να συνυπάρχει με τον κορωνοϊό. Επιστροφή στις δουλειές, ο τουρισμός άρχισε να ανεβαίνει και το χαμόγελο επέστρεψε ξανά στα χείλη των Ιταλών. Οι Maneskin (σσ. το όνομά τους σημαίνει το σεληνόφως) έδωσαν το έναυσμα για πανηγυρισμούς στους συμπατριώτες τους, κερδίζοντας κατά κράτος τον διαγωνισμό της Eurovision. Καλώς ή κακώς, μπορεί σε αρκετούς να μην αρέσει, αλλά για τους Ιταλούς ήταν ένας πρώτος καλός λόγος για να χαμογελάσουν. Να χαρούν, να βγάλουν από μέσα τους όσα πέρασαν το 2020. Το «Zitti E Buoni» ήταν το ιδανικό ροκ τραγούδι για να ξεσπάσουν άπαντες, να τραγουδήσουν, να χορέψουν στον ρυθμό του, να φωνάξουν δυνατά πως είναι εδώ πιο δυνατοί από ποτέ.



Αν όλα αυτά σας φαίνονται... χαζά ή βαρετά, το ίδιο δεν ισχύει για τους Ιταλούς αφού όπως προείπαμε ήταν μια ανάσα. Στο «Fiumicino» της Ρώμης, πλήθος κόσμου υποδέχτηκε το ροκ συγκρότημα. Τραγούδησε, πανηγύρισε μαζί τους. «Η Ιταλία είναι ξανά ζωντανή», είπε ένας Ιταλός on air... Από τη μεριά τους, οι Maneskin δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν τα όσα συνέβησαν. Αν το έκαναν, προφανώς και θα... χαλούσε τους γείτονές μας.

«Όχι μόνο η νίκη μας σήμερα, αλλά ο φετινός διαγωνισμός της Eurovision φέτος ήταν μια ανάσα ανακούφισης για όλο τον κόσμο που πέρασε και περνάει δύσκολα όλο αυτό το χρόνο με τον κορονοϊό», ανέφερε ο Νταμιάνο, τραγουδιστής του συγκροτήματος. Η νίκη τους, πάντως, πέρασε από χίλια κύματα. Ένα τηλεοπτικό πλάνο και η έντονη φημολογία πως έκανε χρήση κοκαΐνης στο Green Room, εκεί όπου βρίσκονται οι αποστολές των χωρών περιμένοντας να μάθουν τα αποτελέσματα, ήρθε να τους επισκιάσει και να ρίξει λάδι στη φωτιά. Το συγκρότημα διέψευσε κάθε τέτοια φήμη, πέρασε από τεστ για ναρκωτικά, τα οποία ήταν αρνητικά και ο Νταμιάνο έκανε τη βουτιά στο ποτάμι που είχε υποσχεθεί αν κέρδιζαν την Eurovision.

«It's coming Rome...»

Το Euro του 2020, που είχε μετατεθεί κατά έναν χρόνο λόγω της πανδημίας, λάμβανε χώρα μεταξύ του Ιουνίου και του Ιουλίου. Για πρώτη φορά, διεξήχθη σε πολλές και διαφορετικές χώρες, ενώ υπήρξε επιτέλους και κόσμος στις κερκίδες, γεμίζοντας ένα ποσοστό της χωρητικότητας ανάλογα και με τα υγειονομικά μέτρα της κάθε χώρας που φιλοξενούσε παιχνίδια. Αζερμπαϊτζάν, Δανία, Αγγλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ολλανδία, Ρουμανία, Ρωσία, Σκωτία και Ισπανία φιλοξενήσαν αγώνες, με τη διοργάνωση να κάνει τον γύρο της μισής Ευρώπης και να δίνει το δικαίωμα σε φιλάθλους του ποδοσφαίρου να παρακολουθήσουν από κοντά μεγάλα παιχνίδια.

Η Ιταλία έμπαινε στη διοργάνωση ως το 6ο-7ο φαβορί για την κατάκτησή του. Πίσω από Γαλλία, Βέλγιο, Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Πορτογαλία, ενώ ορισμένοι έδιναν ακόμη και την Ολλανδία ως πιθανότερη ομάδα για να σηκώσει το τρόπαιο. Όσοι γνώριζαν, όσοι παρακολουθούσαν την εθνική Ιταλίας αλλά περισσότερο την Serie A, ήξεραν πως η «σκουάντρα ατζούρα» θα αποτελέσει σκληρό καρύδι για κάθε αντίπαλο. Γνώριζαν επίσης πως το dna της ομάδας έχει αλλάξει τελείως, με την εθνική ομάδα να έχει κάνει στροφή 180 μοιρών με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι στον πάγκο.



Προερχόταν από την τεράστια αποτυχία του 2018, όταν δεν προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είχε γενικότερα αρκετά χρόνια να κάνει το μεγάλο «μπαμ». Ο Μαντσίνι έφτιαξε μια ομάδα μοντέλο. Με όλη τη σημασία της λέξης και από κάθε άποψη. Πιάστε το από όπου θέλετε. Ομάδα που ήθελε να κυριαρχεί στο γήπεδο, να παίζει σύγχρονο και γρήγορο ποδόσφαιρο, με εξαιρετικό transition και οικογενειακό κλίμα που φρόντιζαν να τονίσουν άπαντες σε δηλώσεις και τοποθετήσεις τους. Από τον Μαντσίνι, τον Βιάλι και τον Ντε Ρόσι, από τους «γερόλυκους» Κιελίνι, Μπονούτσι, ως και τους «νέους» Πεσίνα, Μπαρέλα, Ρασπαντόρι.

Το πρόγραμμα ήταν ιδανικό. Τα παιχνίδια για τη φάση των ομίλων διεξάγονταν στο «Ολίμπικο» της Ρώμης, οι αντίπαλοι ήταν... πονηροί αλλά η Ιταλία φρόντισε εξ αρχής να δείξει ότι κατεβαίνει στο Euro για να φτάσει ως το φινάλε. Πρεμιέρα στη διοργάνωση με το 3-0 επί της Τουρκίας σε μια απολαυστική εμφάνιση. «Έχουμε άλλα έξι ματς ως το τέλος», είπε μετά το τέλος του πρώτου αγώνα του τουρνουά με την Τουρκία ο Ρομπέρτο. Ίδιο σκορ και στη δεύτερη αγωνιστική απέναντι στην ιδιαίτερα υπολογίσιμη Ελβετία, με την Ιταλία να παίρνει το εισιτήριο για τους «16». Για φινάλε το 1-0 επί της Ουαλίας, με τη «σκουάντρα ατζούρα» να περνά με το απόλυτο και 7-0 τέρματα. Ιδανική αρχή, αλλά κανείς δεν μιλούσε ακόμη για κατάκτηση. Ήξεραν πως μπορούσαν, με τον Μαντσίνι πρώτο από όλους.



Όσο περνούσαν οι ημέρες, η ιδέα στο μυαλό των Ιταλών μεγάλωνε. Στο πρώτο νοκ-άουτ ματς, τα πράγματα ζόρισαν, αφού η Αυστρία τους έβαλε δύσκολα στο «Γουέμπλεϊ». Παρόλα αυτά, η Ιταλία πήρε το εισιτήριο επικρατώντας 2-1 στην παράταση και έφυγε για τα προημιτελικά. Η ομάδα είχε περάσει το πρώτο κρίσιμο τεστ, το πρώτο ματς των νοκ-άουτ που υπήρχε η πραγματική πίεση και το άγχος. Ακολουθούσε το κρας τεστ με το Βέλγιο στο Μόναχο. Ένας θα έπαιρνε το εισιτήριο για την τετράδα, μια διεκδικήτρια του τροπαίου θα πήγαινε σπίτι της. Οι Ιταλοί ξεδίπλωσαν στο χορτάρι τις ικανότητές τους, ο Μαντσίνι μπλόκαρε τον Ντε Μπρόινε και καθοδήγησε με... στιλ την ομάδα του στις τέσσερις καλύτερες της Ευρώπης. Η «σκουάντρα ατζούρα» είχε δύο ακόμη εμπόδια. Το πρώτο ήταν της Ισπανίας στα ημιτελικά που διεξάγονταν στο Λονδίνο, με τους Ιταλούς να βγάζουν κούραση από τα διαρκή ταξίδια. Αγγλία-Ιταλία ταξίδευαν διαρκώς, αφού προπονούνταν και προετοιμάζονταν στη βάση τους στο Coverciano. Το 1-1 σφράγισε τις προσπάθειες των δύο ομάδων, με το παιχνίδι να καταλήγει στα πέναλτι. Ο Ντοναρούμα εξαιρετικός όπως και σε όλο το τουρνουά, ο Ζορζίνιο το νικητήριο πέναλτι και... φύγαμε για τελικό.

Εκεί, η Ιταλία θα αντιμετώπιζε την Αγγλία. Εκτός έδρας ουσιαστικά και με την ομάδα του Σάουθγκεϊτ να έχει 5/6 παιχνίδια στο Λονδίνο και ένα στη Ρώμη. Οι Άγγλοι τραγουδούσαν πιο δυνατά από ποτέ το «It's coming home» και το... ένιωσαν στο 2ο λεπτό του τελικού όταν ο Σο τους έδωσε το προβάδισμα, αλλά στη συνέχεια το άγχος του κυρίευσε. Οι Ιταλοί είχαν τον απόλυτο έλεγχο, έπαιζαν στο μισό γήπεδο τον αντίπαλο και ο Μπονούτσι στο 67' έφερε το ματς στα ίσα. Τα πάντα κρέμονταν από μια κλωστή, τα ρίσκα λιγοστά από τις δύο ομάδες και το παιχνίδι οδηγήθηκε στα πέναλτι. Οι Άγγλοι ήθελαν να σπάσουν την κατάρα τους στη ρώσικη ρουλέτα, να κρατήσουν την κούπα... σπίτι τους. 1-0 ο Μπεράρντι, 1-1 ο Κέιν. Ο Πίκφορντ έβγαλε το πέναλτι του Μπελότι, το «Γουέμπλεϊ» άρχισε να παίρνει φωτιά! Ο Μαγκουάιρ έδωσε προβάδισμα νίκης και κούπας στους Άγγλους και όλα πήγαιναν ιδανικά. Ο μετρ στα πέναλτι Μπονούτσι ισοφάρισε, η Αγγλία συνέχιζε να έχει το πάνω χέρι, αλλά το δοκάρι στέρησε στον Ράσφορντ το γκολ. Όλα ήταν στην ισοπαλία. Ψύχραιμος ο Μπερναρντέσκι για το 3-2, με τον Ντοναρούμα να βγάζει αυτό του Σάντσο και την Ιταλία να χρειάζεται το πέναλτι του αρτίστα Ζορζίνιο για να σηκώσει την κούπα. Πίκφορντ και δοκάρι του το στέρησαν και ο Σάκα είχε την ευκαιρία να κρατήσει ζωντανά τα «τρία λιοντάρια». Υπολόγιζε χωρίς τον Ντοναρούμα, ο οποίος τον σταμάτησε και χάρισε το τρόπαιο στην ομάδα που άξιζε περισσότερο από κάθε άλλη το Euro: στην Ιταλία!





Το «It's coming home» έγινε «It's coming Rome», οι Ιταλοί ξεχύθηκαν στους δρόμους της χώρας και τραγούδησαν με μια φωνή και με το πάθος που τους διακατέχει τον ιταλικό ύμνο.

Με... φινέτσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Η Ιταλία έχει μεγάλη παράδοση στον παγκόσμιο αθλητισμό. Αν μη τι άλλο, είναι μια χώρα που έβγαζε σπουδαίους αθλητές. Το ποδόσφαιρο διαχρονικά ήταν το άθλημά τους, αλλά μεγάλοι μπασκετμπολίστες αλλά και ποδηλάτες έχουν βγει από τα... σπλάχνα της. Όπως φυσικά και αθλητές που αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι η 6η χώρα Παγκοσμίως σε μετάλλια στους Ο.Α., με 577 συνολικά. Δεν το λες και λίγο φυσικά...

Στο αγαπημένο τους άθλημα, στην ξιφασκία φέτος πήραν πέντε μετάλλια, κανένα εξ αυτών χρυσά και ενώ έχει τα περισσότερα χρυσά από κάθε άλλο άθλημα στην ιστορία της. Στην ποδηλασία φυσικά και πήραν χρυσό μετάλλιο, ενώ συνολικά κατέκτησαν 40 μετάλλια. Τα 10 ήταν χρυσά, άλλα 10 αργυρά και 20 χάλκινα καταλαμβάνοντας την 10η θέση ανάμεσα σε 205 χώρες.

Παρόλα αυτά, οι Ιταλοί φρόντισαν να μας αφήσουν άφωνους με δύο χρυσά μετάλλια σε δύο από τα πιο εμπορικά, ενδιαφέροντα και... must watch αθλήματα. Ήταν η πρώτη ημέρα του Αυγούστου, με τον Τζανμάρκο Ταμπέρι να κατακτά το χρυσό μετάλλιο και να το... μοιράζεται με τον Μουτάζ Έσα Μπαρσίμ από το Κατάρ, έχοντας ακριβώς τις ίδιες επιδόσεις.



Για να έρθει ο 27χρονος Ιταλοαμερικανός σπρίντερ, Μαρσέλ Γιάκομπς, να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα, γράφοντας ιστορία. Με χρόνο 9.80 (και αφού στα ημιτελικά είχε κάνει χρόνο 9.84 ), έσπασε κάθε ρεκόρ αφού έγινε ο ταχύτερος αθλητής στα 100 μέτρα που δεν κατάγεται από τις ΗΠΑ ή την Τζαμάικα. Παράλληλα, έγινε ο πρώτος Ιταλός που κερδίζει στο εν λόγω άθλημα και ο πρώτος Ευρωπαίος μετά τον Βρετανό, Λίνφορντ Κρίστι, το 1992, ενώ έκανε τον 10ο ταχύτερο χρόνο στην ιστορία.



Φυσικά, οι Ιταλοί δεν έμειναν εκεί. Ταεκ-βον-ντο, κωπηλασία, ιστιοπλοΐα, ποδηλασία, καράτε ήταν μερικά ακόμη αθλήματα που η Ιταλία κατέκτησε την πρωτιά. Όπως και στο βάδην των 20 χιλιομέτρων, τόσο στους άντρες (Μάσιμο Στάνο), όσο και στις γυναίκες (Αντονέλα Παλμισάνο).

Η Ιταλία είχε πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες... φορτσάτη και το χρυσό μετάλλιο στην σκυταλοδρομία 4x100 ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μαρσέλ Γιάκομπς, Φίλιπο Τόρτου, Εσεόσα Ντεσαλού και Λορέντσο Πάτα ήταν ταχύτεροι όλων, διαψεύδοντας κάθε προγνωστικό. Αρκετοί δεν τους υπολόγιζαν, στο Τόκιο πήγαν με την 7η επίδοση και τελικά κατέκτησαν την κορυφή. Έσπασαν το ρεκόρ της χώρας, με 37.51, επικρατώντας κατά ένα εκατοστό της σπουδαίας Μεγάλης Βρετανίας, αφήνοντας τρίτο τον Καναδά και εκτός μεταλλίων την Τζαμάικα!

Οι Ιταλοί φρόντισαν να σπάσουν πολλά ρεκόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Λουτσίλα Μποάρι έγινε η πρώτη Ιταλίδα που κατακτά μετάλλιο στην τοξοβολία και η Ίρμα Τεστ στο μποξ. Η Ιταλία πήρε μετάλλιο για πρώτη φορά στο 4x100 στην ελεύθερη κολύμβηση, όπως και με τον Ταμπέρι στο άλμα εις ύψος. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως η Ιταλία κατέκτησε τα περισσότερα μετάλλια (40) από κάθε άλλη φορά, ξεπερνώντας τα 36 που είχαν πάρει σε Λος Άντζελες (1932) και Ρώμη (1960).

Το 2021 κλείνει γεμάτο -χαρούμενες- αναμνήσεις για την Ιταλία. Κυριάρχησαν παντού, είδαν το όνομα της χώρας τους να ακούγεται ακόμη περισσότερες φορές σε όλο τον πλανήτη. Άφησαν πίσω τους τα δάκρυα, τον φόβο, την αγανάκτηση και τις μαύρες ημέρες του 2020, βγάζοντας περηφάνια και χαμογελώντας ξανά. Με το Τραγούδι των Ιταλών να ακούγεται πιο δυνατά από ποτέ...