Φεύγει και να μην… ξανάρθει

Περιγράφοντας στον αέρα του ΣΠΟΡ FM τα τελευταία, διαδικαστικού χαρακτήρα, λεπτά του αγώνα με τη Μπαρτσελόνα στο «Παλάου», εντελώς αυθόρμητα, πέρασαν από τα μάτια μου με πολύ γρήγορη ταχύτητα, όλα όσα διαδραματίστηκαν για τον Ολυμπιακό από τον Ιανουάριο και έπειτα. Στις αρχές του 2019, οι «ερυθρόλευκοι» νικούσαν εμφατικά τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ και ήταν φαβορί για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Στις αρχές του 2020, θα αντιμετωπίσουν τη Φενέρμπαχτσε στο ίδιο γήπεδο και αν ηττηθούν θα απολέσουν εκτός απροόπτου και τις ελάχιστες ρεαλιστικά, ελπίδες που έχουν για να προλάβουν την είσοδο στην οκτάδα.

Γράφει από τη Βαρκελώνη, ο Νίκος Ζέρβας

Αν δεν είχαν προηγηθεί όλα όσα έλαβαν χώρα και οι πειραιώτες ήταν σε μία κανονικότητα σε όλα τα επίπεδα, το κακό θα ήταν πολύ μικρό. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, οι αντίπαλοι –ιδιαίτερα αυτοί της πρώτης ταχύτητας- έχουν ανοίξει για τα καλά την ψαλίδα επενδύοντας σωστά, οπότε και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Η πραγματικότητά όμως, είναι διαφορετική. Ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε πολύ τους τελευταίους δώδεκα μήνες και φρονώ πως ακόμα γιατρεύει πληγές. Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, το οικογενειακό πρόβλημα των ηγετών της ομάδας, το ηχητικό, η, μία ακόμα, επίδειξη δύναμης της ΕΟΚ και του συστήματος στον αλησμόνητο ημιτελικό του Φεβρουαρίου στο ΟΑΚΑ, η αποχώρηση, τα συμβούλια-φαρσοκωμωδία του ΕΣΑΚΕ, ο ηθελημένος υποβιβασμός, το πρόβλημα υγείας του κόουτς Μπλατ, τα τραγικά του λάθη για δύο καλοκαίρια και το ακατανόητο «χτίσιμο» του ρόστερ, η αλλαγή προπονητή και παικτών, είναι τα κυριότερα.

Αν μη τι άλλο, τα περισσότερα ασυνήθιστα για την ομάδα που για οκτώ-εννέα χρόνια δούλευε ρολόι και πρωταγωνιστούσε σταθερά στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Όλα μαζί, συνθέτουν ένα παζλ μίας ομάδας που ταλαιπωρήθηκε πολύ, έκανε λάθη, πήρε ριζοσπαστικές αποφάσεις σε αχαρτογράφητα νερά και ψάχνει σιγά-σιγά να ξαναβρεί βηματισμό. Το αν θα τα καταφέρει ή αν θέλετε το τι πέτυχε μετά απ’ όλα αυτά, θα το καταγράψει η ιστορία. Για την ώρα έχει δρόμο να διανύσει και άμεσες κινήσεις σχεδιασμού του μέλλοντος να κάνει, για να βγει ξανά στον αφρό και να λάμψει από υγεία. Εκείνη, εντός και εκτός παρκέ, που ζήλευαν ακόμα και οι μεγαλύτεροι εχθροί της. Σίγουρα πάντως, απ’ όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς, το 2019 ήταν η χειρότερη χρονιά της σύγχρονης ιστορίας του τμήματος, που ενδέχεται με τις κατάλληλες κινήσεις, να οδηγήσει ξανά στο φως και την ακμή.

Στην Βαρκελώνη, παίχτηκε ένα παιχνίδι που, κατά διαστήματα, δικαίωσε όλους όσοι πιστεύουμε πως ακόμα και αυτή η συγκεκριμένων δυνατοτήτων ομάδα και ο προπονητής της, έχουν αδικήσει σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό τους. Θα μπορούσαν με λίγη προσοχή, παρά τα λάθη, τις κακοτεχνίες του ρόστερ και την έλλειψη ρυθμού, να έχουν 2-3 νίκες παραπάνω και τώρα να μιλάγαμε από διαφορετική βάση. Όχι για το κύριο ζητούμενο που είναι το «χτίσιμο» σε στέρεες βάσεις για το μέλλον, αλλά την ύπαρξη στόχου για όσο το δυνατόν περισσότερο, μέσα στην, έτσι και αλλιώς κουτσουρεμένη σεζόν. Το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός στο δεύτερο δεκάλεπτο, είναι για σεμινάριο και αποδεικνύει πως δεν είναι ομάδα για… πέταμα.

Κόντρα σε μία ομάδα με 40 εκατομμύρια ευρώ μπάτζετ και χωρίς τον Μιλουτίνοφ, οι «ερυθρόλευκοι» άφησαν πίσω το 20-8 του πρώτου δεκαλέπτου και το μετέτρεψαν σε 32-29, παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ. Αφήνοντας πίσω τις κακές επιστροφές, τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, τα πολλά λάθη και την άμυνα με τα… μάτια (μόλις 2 φάουλ στο πρώτο δεκάλεπτο) έφεραν τούμπα το ματς. Έχοντας μαγική τετράδα τους Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Ρούμπιτ και Ρότσεστι, εκμηδένισαν τα λάθη, έτρεξαν στο «ανοικτό» γήπεδο, δημιούργησαν περισσότερο, κυκλοφόρησαν καλά και γρήγορα τη μπάλα και πρόσφεραν κάποιες θεαματικές φάσεις. Έπαιξαν άμυνα που την ένιωθε η Μπαρτσελόνα και θα μπορούσαν, αν ο Κεμζούρα είχε αποσύρει λίγο νωρίτερα τον κουρασμένο Ρότσεστι (πρόσφερε δύο γκολ-φάουλ εξαιτίας της κόπωσης), να είχαν πάει στα αποδυτήρια με ένα ψυχολογικό προβάδισμα 4-5 πόντων.

Στο τρίτο δεκάλεπτο, η κακή άμυνα επέστρεψε, τα λάθη έγιναν από 7 σε ένα ημίχρονο 15, το μπάσκετ ξαναέγινε στατικό και ήταν θέμα χρόνου η ποιότητα της Μπαρτσελόνα να «καθαρίσει» το παιχνίδι. Η τριάδα Μίροτιτς (μπασκετική απόλαυση), Κούριτς και Ντιλέινι, συνεπικουρούμενη από τον εργατικό Χάνγκα, μετέτρεψε την παράσταση σε τυπική διαδικασία και απλά ο Ολυμπιακός πέτυχε να μειώσει τη διαφορά στο τέλος σε αξιοπρεπή επίπεδα, μια και οι «μπλαουγκράνα» σκέφτονταν ήδη το ντέρμπι της Κυριακής με την Ρεάλ. Ο κόουτς Κεμζούρα, «ελέγχεται» για την μία ακόμα καθυστερημένη αντίδρασή του σε τάιμ άουτ σε εκείνο το διάστημα (δεν έχει λογική να παίρνει στα 44’’ πριν το φινάλε από τη στιγμή που δεν πήρε όταν το γήπεδο… κατηφόρισε), αλλά και για το ότι δεν ρίσκαρε, αρχίζοντας το τρίτο δεκάλεπτο με τους παίκτες του δεύτερου rotation, που «γύρισαν» την παρτίδα. Ίσως και πάλι το αποτέλεσμα να ήταν το ίδιο, αλλά έχοντας χάσει με πανομοιότυπο τρόπο μία εβδομάδα πριν στο Βελιγράδι, θα ήταν προτιμότερο να βάλει όσους ήταν καλά και χθες βράδυ.

Η ουσία, είναι πως με 6/21 τρίποντα, 16 λάθη, ήττα 14-8 στο σκορ από αιφνιδιασμούς, 22-7 από σφάλματα αντιπάλου και 15-8 από επιθετικά ριμπάουντ, δεν κερδίζεις στο «Παλάου» τη φετινή Μπαρτσελόνα. Μοναδικό κέρδος, είναι η εμφάνιση των Βεζένκοφ, Ρούμπιτ και Ριντ, που έδειξαν πως μπορεί να είναι αρκετά πιο χρήσιμοι στη συνέχεια, αν αξιοποιηθούν σωστά. Ο Ολυμπιακός έχει λίγες ημέρες για να προετοιμάσει την αρχή της τελικής του αντεπίθεσης, απέναντι στη Φενέρμπαχτσε, που βρήκε έναν ακόμα τρόπο να χάσει φέτος και πάλι στην έδρα της, από την Βαλένθια. Σε περίπτωση νίκης, ακολουθεί πιο στρωτό –σε καμία περίπτωση βέβαια εύκολο- πρόγραμμα και θα μπορεί, αν υπάρξει και μία εύστοχη ενίσχυση στα γκαρντ, να παιχτεί μία τελευταία… ζαριά και ο,τι βγει.

Αξίζει στην ομάδα η μαζικότερη προσέλευση για φέτος στο ΣΕΦ. Αξίζει στον Βασίλη Σπανούλη, να περάσει στην πρώτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα, μπροστά στην οικογένειά του και στον κόσμο της ομάδας, της οποίας άλλαξε την ιστορία, που δικαίως τον λατρεύει. Ας γίνει η απαρχή της νέας εποχής από την επόμενη Πέμπτη…

Υ.Γ. Οι ομάδες νικούν, χάνουν, πετυχαίνουν, αποτυγχάνουν, κάνουν κύκλους, έρχονται, παρέρχονται και επανέρχονται. Ο αθλητισμός είναι το δεύτερο-τρίτο πιο όμορφο πράγμα στην ζωή. Δυστυχώς, στην Ελλάδα του δίνουμε μεγαλύτερη αξία από την πραγματική ή αν θέλετε τον αντιμετωπίζουμε λανθασμένα και δεν τον απολαμβάνουμε με ορθολογικό τρόπο. Αρνούμαι να δεχθώ πως κάποιοι μεγαλοποιούν τόσο πολύ μία επιτυχία και κυρίως μία αποτυχία μίας επαγγελματικής ομάδας. Υπάρχουν σπουδαιότερα πράγματα στην ζωή. Πολύ σπουδαιότερα. Ο τίτλος στο άρθρο, μπορεί να ταιριάζει για την χρονιά που ολοκληρώνεται «γάντι» στα του Ολυμπιακού, που όμως, όπως λέει και μία ψυχή, «δεν τελειώνει ποτέ».

Όμως, προσωπικά, το 2019 με σημάδεψε και τον έγραψα, για την απρόσμενη μάχη (πραγματική λέξη, και όχι αυτή που λανθασμένα χρησιμοποιείται στον αθλητισμό) που κλήθηκε να δώσει ο κουμπάρος μου, καλύτερός μου φίλος και «αδερφός». Βγαίνει σιγά-σιγά νικητής και είμαι βέβαιος πως θα τα καταφέρει. Πιστέψτε με, αυτές οι νίκες, είναι σπουδαιότερες και αξίζουν πολλά περισσότερα και από την μεγαλύτερη κατάκτηση σε αθλητικό επίπεδο. Βάστα γερά μάγκα…

Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους!

Follow @ZervasNikolaos