Φευγάτε από μπρος, στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός

«Παίζαμε με την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης αυτή την στιγμή». Ο Ζοάν Πενιαρόγια, έχει βάλει στο πέτο του κοστουμιού το φύλλο αγώνα της ήττας, η προσπάθεια της Μπαρτσελόνα για να μπει στην… δεκάδα, έχει μπλέξει για τα καλά πλέον, όμως ο ίδιος βάζει το όνομά του στην μακροσκελή λίστα των προπονητών ή των ανθρώπων του μπάσκετ γενικότερα, που παραδέχονται το αυτονόητο για τον φετινό Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» πέρασαν από την Βαρκελώνη με αυταπάρνηση, προπονητική ιδιοφυΐα, κατάθεση ενέργειας, εξαιρετικού μπάσκετ και στις δυο πλευρές του παρκέ και με μια φανταστική εικόνα στο τέλος με το πρώτο καθοριστικό σουτ του υπερπαίκτη, Έβαν Φουρνιέ, και δεν γίνεται όποιος αγαπάει το άθλημα να μην αναγνωρίζει αυτή την πρώτη τους κατάκτηση στην σεζόν.

Ότι παίζουν δηλαδή σταθερά και κόντρα στα διάφορα συνεχόμενα προβλήματα, το πιο χορταστικό σε ομαδικό και όχι μόνο επίπεδο, αλλά κυρίως αποτελεσματικό μπάσκετ στην Ευρώπη. Η ουσία της δήλωσης του προπονητή των «μπλαουγκράνα», κρύβεται φυσικά στην φράση «αυτή την στιγμή». Έχει αποδειχθεί πολλάκις πως το να παίζεις καλύτερα απ’ όλους δεν εξασφαλίζει τίποτα για την τελική σπορά του Μαΐου στην Ευρωλίγκα. Όταν καλείσαι να κάνεις καταγραφή των πεπραγμένων όμως στον αθλητισμό, οφείλεις να μιλάς με τα υπάρχοντα δεδομένα, ειδάλλως θα ήσουν… μέντιουμ και θα είχες λύσει προ πολλού το οικονομικό σου πρόβλημα. Τι λέει λοιπόν αυτή η καταγραφή; Ο Ολυμπιακός είναι πρώτος και καλύτερος με ρεκόρ 19-7 και με πέντε αγώνες στην έδρα του στα οκτώ ματς που απομένουν μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου, πολύ δύσκολα θα κουνηθεί από εκεί, αν είναι υγιής και συνεχίζει να παίζει ολοένα και καλύτερα.

Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα, από τις αρχές Δεκεμβρίου και έπειτα, έχουν στην Ευρωλίγκα έντεκα νίκες σε δώδεκα αγώνες, με έξι συνεχόμενα «διπλά». Μιλάνο, Κάουνας, Βιτόρια, Μαδρίτη, Παρίσι και Βαρκελώνη. Ασύλληπτη επίδοση στο σύγχρονο Format της Ευρωλίγκας, όπως και το 4/4 σε δύο διπλές αγωνιστικές εκτός έδρας. Με συνεχόμενα ταξίδια μέσα σε 48 ώρες, χωρίς τον Τόμας Γουόκαπ και στα τέσσερα παιχνίδια, χωρίς τον Λούκα Βιλντόσα στα δύο πρόσφατα. Σε έδρες που οι περισσότεροι δεν περνούν ούτε με… αίτηση, με τρόπο, στυλ και διαφορετικές μπασκετικές περιπέτειες, που συνθέτουν ένα πανέμορφο παζλ, που αν και αρκετά ημιτελές για την ώρα, σε ωθεί να ψάχνεις με αγωνία το επόμενο κομμάτι του για να το ταιριάξεις. Το αν θα ολοκληρωθεί και αν θα ικανοποιήσει το τελικό του αποτέλεσμα, θα εξαρτηθεί από την συνέπεια, όμως οι προσδοκίες, η φιλοσοφία και η νοοτροπία δίνουν αρκετά όπλα στην φαρέτρα.

Στην Βαρκελώνη, ο ψύχραιμος παρατηρητής σημείωνε πριν το τζάμπολ τα εξής δεδομένα: Η σημαντική νίκη στο Παρίσι, έδινε ουσιαστικά το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Επιτρέψτε μου μια άνω τελεία εδώ. Με εννέα νίκες σε δεκατέσσερις αγώνες μακριά από το ΣΕΦ, και όσο διαφορετικά και αν είναι τα παιχνίδια στην διαδικασία πριν το Final Four, χρειάζεται τόσο το πλεονέκτημα ο Ολυμπιακός αν είναι όπως πρέπει και παρουσιάσει την ίδια αγωνιστική συνέπεια; Ας συνεχίσουμε όμως με τον θρίαμβο της Βαρκελώνης. Οι «ερυθρόλευκοι» κέρδισαν εμφατικά ένα παιχνίδι απέναντι στην ταχυδυναμική Παρί, έχοντας rotation επτά παικτών στο δεύτερο ημίχρονο και κυρίως έναν μόνο βασικό πόιντ γκαρντ, ο οποίος είχε αγωνιστεί 36 λεπτά σε εξαιρετικό επίπεδο. Οι δυνάμεις λογικά θα στέρευαν και σε συνδυασμό με το υπερβολικό κίνητρο των γηπεδούχων για νίκη, η λογική έλεγε… ήττα. Χωρίς το παραμικρό κόστος.

Και όμως, ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει τόσο δυνατό μέταλλο και φέτος, που διέψευσε τους πάντες. Έπαιξε ένα ακόμα παιχνίδι στα… κόκκινα, δεν το παράτησε όταν η ορμή της Μπαρτσελόνα την έφερε στο +9 στις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου και έκανε μια ακόμα ανατροπή, για να φτάσει με τρόπο που δυναμώνει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθησή του σε ένα ακόμα νικηφόρο αποτέλεσμα. Αδιαφορώντας για την βαθμολογία και την κόπωση, βροντοφώναξε «φευγάτε από μπρος θα σας νικήσουμε και σας». Και το κατάφερε. Το άξιζε η προσπάθειά τους, το άξιζαν οι χίλιοι Έλληνες που μετέτρεψαν μετά το Παρίσι και το «Παλάου» σε μικρό ΣΕΦ. Το πρώτο, εξαιρετικής δυσκολίας όπως εξελίχθηκε η φάση, buzzer beater, του Έβαν Φουρνιέ, ζέστανε ακόμα περισσότερο την μηχανή ενόψει της συνέχειας. Για να ευστοχήσει όμως ο Γάλλος επιβήτορας, έγιναν αρκετές πάσες, αλλεπάλληλα σκριν που έφεραν σε ανισορροπία την άμυνα και χρειάστηκε ο Μιλουτίνοφ να ανοίξει ιδανικά τον διάδρομο.

Συνδυασμός μπάσκετ από το πινακάκι του προπονητή, με προσωπικό ατομικό ταλέντο δηλαδή. Που φέτος υπάρχει και με το παραπάνω λόγω της ύπαρξης του Φουρνιέ, αλλά και του φαινομένου που ακούει στο όνομα, Σάσα Βεζένκοβ. Και ορθώς θα σταθεί κανείς πως για 27η (!) σερί φορά ο 29χρονος φόργουορντ, ήταν διπλός σε πόντους και αξιολόγηση. Επιτρέψτε μου όμως να βγει το… καπέλο για τα σκριν που κάνει, τις μάχες που δίνει στα ριμπάουντ και τον τρόπο που… ξεγλιστράει όταν οι αντίπαλοι δεν προλαβαίνουν να το κάνουν φάουλ. Το ακόμα πιο ευχάριστο; Ο τύπος με το νούμερο «14» στην πλάτη δουλεύει το ίδιο και ακόμα πιο σκληρά και συνεχίζει να έχει τον ίδιο εξαιρετικό χαρακτήρα, παρόλο που δικαιωματικά το στάτους του άλλαξε και ο τραπεζικός του λογαριασμός εκτοξεύτηκε. Για την διπλή αγωνιστική που ολοκληρώθηκε όμως, και οι δύο αυτοί ηγέτες θα συμφωνήσουν πως άλλος έκανε την πιο σκληρή δουλειά.

Ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος, που τόσο άδικα έχει κριθεί και λοιδορηθεί για πράγματα που, σύμφωνοι κάποιες φορές δεν πέτυχε, αλλά δεν ήταν δουλειά του να κάνει, έδωσε δυο μαγικές παραστάσεις. Ήταν η επιτομή του πλέι μέικερ, καταγράφοντας εκπληκτικά νούμερα. 34 πόντοι με 10/16 δίποντα, 4/6 τρίποντα, 10 ριμπάουντ, 8 ασίστ και μόλις τρία λάθη, έχοντας μοναδική βοήθεια σε δυο τόσο απαιτητικά παιχνίδια τα 8,5 λεπτά του τιμιότατου Μήτρου-Λονγκ στην Βαρκελώνη. Δεν είναι όμως η στατιστική που κάνει σπουδαίες τις εμφανίσεις του. Είναι ο μαεστρικός τρόπος που οργάνωσε το παιχνίδι, οι άμυνες που έβγαλε από μπροστά στα μις ματς αλλά και η πίεση πάνω στην μπάλα. Ο Αμερικανός, διαθέτει το πιο ολοκληρωμένο «πακέτο» παίκτη σε σχέση με όλα τα πόιντ γκαρντ του Ολυμπιακού και φέτος (σ.σ. φτου-φτου) που είναι υγιής, αποδεικνύει πόσο πολύτιμος είναι. Η λέξη που του ταιριάζει για το Παρίσι και την Βαρκελώνη είναι… μυθικός!

Ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου στο «Παλάου», θύμισε σε ακόμα περισσότερα διαστήματα την υπερομάδα της σεζόν 2022-23, έχοντας αυτή την φορά ταυτόχρονα επιδραστικούς και τους δύο σέντερ της. Και όπως είχαμε επισημάνει, αυτό θα είναι «κλειδί» για την συνέχεια. Ειδικά ο Φαλ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, έχει «καταπιεί» στην άμυνα τους πάντες και τα πάντα. Δείχνει να φτάνει σε πολύ καλό επίπεδο, να νιώθει καλύτερα και αν αυτός και ο Σέρβος συμπαίκτης του μείνουν υγιείς, η συνέχεια προμηνύεται… καυτή. Δίπλα στους παραπάνω, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης που έχει κερδίσει με το σπαθί του ό,τι του δίνεται, και δεδομένα θα είχε περισσότερο χρόνο αν το φετινό ρόστερ δεν ήταν υπερπλήρες. Στην Καταλονία, στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις επανήλθε και ο Σακίλ ΜακΚίσικ, το μεγάλο τρίποντο του οποίου έδωσε το έναυσμα λίγο πριν την τελική ευθεία. Ο τελικός απολογισμός των 20 ασίστ για μόλις 9 λάθη, το 65,7% στα δίποντα και το νορμάλ 35% στα τρίποντα, οι εξαιρετικές άμυνες που έφεραν το ματς από το -9 στο +8 και τα δέκα επιθετικά ριμπάουντ, ήταν η σαντιγί του υπέροχου γλυκού που σέρβιραν και στην Βαρεκλώνη οι πειραιώτες.

Η Ευρωλίγκα κάνει διάλλειμα για τρεις εβδομάδες και ο Ολυμπιακός θα ασχοληθεί ξανά μαζί της όντας δίκαια πρώτος μετά την επόμενη πρόκληση που δεν είναι άλλη από την κατάκτηση του δεύτερου τροπαίου που θα διεκδικήσει στην σεζόν. Στην Κρήτη, θα υπάρχουν και… ενισχύσεις, καθώς Γουόκαπ και Βιλντόσα θα είναι διαθέσιμοι, ενώ η λογική λέει πως θα γίνει και η αναγκαία αλλαγή με τον ΜακΚίσικ αντί του Μένσα. Σαφώς, μιλάμε για τον τρίτο σε σπουδαιότητα τίτλο στην σεζόν, όμως αν το σερί μεγαλώσει στα τέσσερα συνεχόμενα κύπελλα, θα έχει μπει ακόμα περισσότερη… βενζίνη στο ντεπόζιτο, αλλά και ψυχολογία για την πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια της ομαδάρας που έχει φτιάξει ο Γιώργος Μπαρτζώκας.

Υ.Γ.: Το νικητήριο καλάθι του Έβαν Φουρνιέ, σημειώθηκε λίγα λεπτά πριν το ημερολόγια δείξει την καταραμένη για τον Ολυμπιακό ημέρα της 8ης Φεβρουαρίου. Εικοσιμία ψυχές εκεί ψηλά, ένωσαν την κραυγή του πανηγυρισμού τους με τους απανταχού φίλους της ομάδας. Οι νίκες, οι τίτλοι και κυρίως η θύμησή τους, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο σύλλογος για αυτούς. 44 χρόνια μετά, κάθε μα κάθε φορά αυτή τη μέρα κόμπος στο λαιμό και δάκρυ. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Υ.Γ.2: Όταν η δουλειά συνδυάζεται με εξαιρετική παρέα και αναμνήσεις γίνεται ακόμα πιο ευχάριστη. Μαίο, Μανώλη, Γιώργο και Τάκη να είστε καλά!