Επένδυσε στην άμυνα και αρχίζει να βλέπει αποτελέσματα ο Χιμένεθ

Ενα ευχάριστο ποδοσφαιρικό απόγευμα από αυτά τα ωραία που δεν ανάβουν οι προβολείς και μας θυμίζουν τα παλιά ωραία χρόνια. Η ΑΕΚ δεν θύμισε παλιά ωραία χρόνια αλλά αρχίζει να θυμίζει κάποια πράγματα από πέρυσι. Που ήταν μια πολύ ωραία χρονιά. Μετά τον διασυρμό στο Χαριλάου με το… τιμητικό 2-0 που θα μπορούσε να είναι και 6 είναι φανερό πως ο Μανόλο πήρε αποφάσεις.

Ανεξάρτητα από το αν θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο ο ίδιος ο Χιμένεθ ή κάποιος άλλος σημασία έχει το ότι πάρθηκε μια ξεκάθαρη απόφαση και σταδιακά βλέπουμε αποτέλεσμα. Το βάρος έπεσε στην άμυνα. Πιθανόν αυτό να ξεκίνησε από το ότι ο Μανόλο δεν εμπιστεύεται τόσο την… άμυνα οπότε επένδυσε περισσότερο στην ασφάλεια της. Καθιέρωσε την τριάδα πίσω όπως κι αν παίζει ο αντίπαλος και έδωσε εντολή για πίεση παντού και πάντα. Κι από εκεί και πέρα με την ποιότητα των μεσοεπιθετικών και με όποια τρικ να έρθει το γκολ. Η πρόοδος είναι ορατή και σταθερή.

Η αρχή με τον ΠΑΟ ήταν απογοητευτική ως ποδοσφαιρικό θέαμα αλλά και ως παραγωγή φάσεων και εντέλει ως αποτέλεσμα. Όμως υπήρξαν δυο στοιχεία που τα επισημάναμε και τότε παρά την γενική θυμηδία για την εικόνα της ΑΕΚ. Η προσπάθεια μέχρι το τελευταίο σφύριγμα έστω και ανορθόδοξα και η απόλυτη ασφάλεια της εστίας του Μπάρκα με εξαίρεση μία φάση.

Στο Περιστέρι υπήρξε βελτίωση στη δημιουργία, η ΑΕΚ κατάφερε να βρει και γκολ νίκης στο τέλος όμως και πάλι βασίστηκε στην αμυντική της λειτουργία με πρέσινγκ από ψηλά και μεγάλη βελτίωση στο κέντρο της άμυνας. Κινδύνευσε μόνο από ένα προσωπικό λάθος, του Οικονόμου, που έσωσε ο Μπάρκας και προς το τέλος με τον Ουάρντα και το καθοριστικό κόψιμο του Τσόσιτς.

Με τον Παναιτωλικό, που βέβαια ήταν η πιο σοφτ από τις τρεις ομάδες, παρότι έλειπαν Τσιγκρίνσκι, Σιμόες που θεωρούνται οι κολώνες της αμυντικής λειτουργίας, η ΑΕΚ δεν κινδύνευσε καθόλου. Κι αν έμενε ακόμη και το 1-0 θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος γιατί η ΑΕΚ θα έκανε μια επαγγελματική νίκη με γκολ από στημένη φάση που είναι το μαράζι μας χρόνια τώρα. Βέβαια το 4-0 είναι πολύ πιο όμορφο αν και παρότι η ομάδα του Δέλλα ήταν ανύπαρκτη το σκορ είναι ένα κλικ πάνω από ότι δικαιούταν η ομάδα.

Ήρθε φυσιολογικά όμως αφού με την είσοδο έστω και αναγκαστικά του Μάνταλου βρέθηκε κι άλλος παίκτης που άρχισε να παίζει κάθετα και με ψαγμένες επιλογές εκτός από τον Κρίστιτσιτς που εκτός από πρώτος σε κλεψίματα, μαζί με τον Μπογέ, ήταν κι ο πρώτος μακράν σε πετυχημένες πάσες με 11. Οι επόμενοι ήταν 3 παίκτες με 3 ο καθένας, για να γίνει αισθητή η διαφορά που κάνει ο Σέρβος στο ζωτικό κομμάτι της σύνδεσης άμυνας με επίθεση.

Τρομερή ενέργεια έβγαλαν οι ακούραστοι ακραίοι, ο Κλωναρίδης δεξιά με τον Μανόλο να… δικαιώνει την πρόβλεψη ότι θα βλέπαμε εκεί τον Βίκτωρα και βέβαια ο Χουλτ. Υστερούν στη σωστή πάσα ή σέντρα και οι δύο όμως η ταχυδύναμη τους είναι εκπληκτική και έρχεται και ο… Λόπεζ ενώ υπάρχει πάντα κι ο Γκάλο. Νομίζω πως αυτή η θέση μπορεί να γίνει η θέση του Κλωναρίδη γιατί έχει αυτό που χρειάζεται κυρίως ο Βίκτωρας για να είναι άνετος. Πολύ χώρο για να… καλπάσει.

Με όλη την ομάδα να παίζει άμυνα από πολύ ψηλά οι κεντρικοί αμυντικοί ήταν άψογοι αφού δεν είχαν να διαχειριστούν και λάθη ή παραλείψεις άλλων. Χάρηκα πολύ για τον Οικονόμου γιατί δεν είναι Βράνιες αλλά είναι καλός αμυντικός και ωραίος τύπος, ο Μπακάκης είναι ο λόγος που αξίζει να παίζει η ομάδα με τρεις πίσω αλλά με έφτιαξε τρελά το πουλέν μου ο Σβάρνας για έναν λόγο.

Κανείς που δεν ήξερε δεν θα καταλάβαινε είναι ότι ήταν το πρώτο του παιχνίδι πρωταθλήματος ως βασικός. Θέλει δουλειά αλλά δεν είναι ούτε 22. Μπροστά μόνο το ότι η ομάδα έβαλε 4 γκολ χωρίς τον Πόνσε αρκεί. Αλλά όλα ξεκίνησαν από την άμυνα. Και έτσι θα πάει το πράγμα μέχρι το τέλος. Δεν είναι στρατηγική επιλογή από την αρχή της σεζόν αλλά προέκυψε από τις καταστάσεις όπως και η αλλαγή προπονητή. Κι αφού λειτουργεί είναι η καλύτερη.