Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο Ολυμπιακός

Οι παλαιότεροι αναγνώστες, θα θεωρήσουν τον τίτλο πεπαλαιωμένο, καθώς για να φτάσει ο Ολυμπιακός στο εν εξελίξει φιάσκο της τρέχουσας σεζόν, κατήργησε πολλές φορές την λογική και συχνά-πυκνά, αυτό καταγράφηκε. Με το πώς διαχειρίστηκε αρκετούς παίκτες-δικά του δημιουργήματα που μακροημερεύουν και κατακτούν τρόπαια πλέον σε άλλες πολιτείες και που αν τους είχε διατηρήσει στο ρόστερ του, τώρα δεν θα ζούσε όλα αυτά που βιώνει. Επειδή όμως η παρελθοντολογία κουράζει, παρά τη βάσιμη… ευθύνη της για το παρόν, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν φροντίσει να καταργήσουν και φέτος οποιαδήποτε μπασκετική και όχι μόνο λογική. Με αποτέλεσμα να εύχονται άπαντες να τελειώνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η σεζόν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το βράδυ της 29ης Μαρτίου, δε θα μπορούσε παρά να είναι μία ακόμα επιβεβαίωση όλης αυτής της μη ορθολογικής σε όλα τα επίπεδα κατάστασης. Στο παιχνίδι ζωής ή θανάτου απέναντι στην Ζαλγκίρις, κορυφαίος και μοναδικός ίσως παίκτης που το έλεγε η ψυχούλα του, ήταν ο Μπριαντέ Γουέμπερ. Ένα παιδί που πάτησε το πόδι του για πρώτη φορά στην Ευρώπη στις 8 Φεβρουαρίου, αποτελώντας την μοναδική ίσως επιτυχημένη, έστω και αργά, επιλογή του Ντέιβιντ Μπλατ. Όταν στον… τελικό πρόκρισης είναι αυτός ο κορυφαίος, τότε πραγματικά υπάρχει πρόβλημα. Όπως και το ότι ήταν ο μοναδικός που ξέσπασε άμεσα σε λυγμούς μετά το χαμένο παιχνίδι και πήγε να τον παρηγορήσει ο… Ποκουσέφσκι.

Το δεύτερο παράδειγμα της καταργημένης λογικής, είναι πως ένας αθλητής ψηνόταν όλη την ημέρα στον πυρετό (άγγιξε τους 40 βαθμούς) και ανθρώπινα και μόνο, θα έπρεπε, αφού κατάφερε για μία ακόμα φορά να υπερβεί τον εαυτό του γι’ αυτή την ομάδα, να παίξει το πολύ 8-10 λεπτά. Ο Γιώργος Πρίντεζης έπαιξε 29 (!), διότι πολύ απλά δεν υπήρχε κάποιος να τον αντικαταστήσει. Οι ανάσες του σε πολλά σημεία του παιχνιδιού κόβονταν (χωρίς υπερβολή), του ερχόταν λιποθυμία, αλλά ευτυχώς γύρισε σώος στο σπίτι του! Ο Ζακ ΛεΝτέι που κλήθηκε να του δώσει στήριγμα, ήταν για ένα ακόμα βράδυ… αλλού και γινόταν εύκολος στόχος στην άμυνα, ενώ ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ ήταν αρνητικός. Για τον ίδιο, όπως και με τον Άξελ Τουπάν, λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό ο νόμος του Μέρφι.

Σχεδόν όλη την σεζόν οι δυό τους, παρότι επιλογές του προπονητή, ήταν παροπλισμένοι και αδικημένοι και χθες που τους χρειάστηκε, ήταν ανήμποροι να βοηθήσουν και απογοητευτικοί. Όταν για έξι μήνες δε νιώθεις χρήσιμος και δε βρίσκεις ρόλο, θα πρέπει να έχεις προσωπικότητα πολύ μεγάλου παίκτη για να βγάλεις τα… κάστανα από τη φωτιά με γυμνά χέρια. Την ίδια ώρα, ο επίσης ακροπαγκίτης Μάντζαρης, ήταν αξιοπρεπής στο πρώτο μέρος και μετέπειτα έμεινε από δυνάμεις. Ο Παπανικολάου σε παιχνίδι που όφειλε να βγει μπροστά ήταν κάκιστος όπως και σχεδόν σε όλη τη σεζόν και ο Γουίλιαμς-Γκος, επιβεβαίωνε για ένα ακόμα βράδυ πως, για την ώρα, δε μπορεί όχι πρωταγωνιστικό ρόλο να παίξει στην Ευρωλίγκα, αλλά ούτε καν δευτερότριτο. Πόσοι έμειναν πλην του συγκινητικού Γουέμπερ; Μπόγρης και Αγραβάνης, οι οποίοι μπορεί να μην άλλαζαν την μοίρα του αγώνα, όμως σίγουρα αν είχαν χρησιμοποιηθεί λίγο, ο απελπιστικά μόνος και εκπληκτικά μαρκαρισμένος με δύο και τρεις παίκτες της Ζαλγκίρις, αλλά συνολικά καλός, Μιλουτίνοφ, να ήταν πιο ξεκούραστος στο τέλος.

Η έλλειψη καλού περιφερειακού αμυντικού, αλλά και αθλητικού ψηλού, τον ανάγκαζε για ένα ακόμα βράδυ να βγαίνει σε όλες τις αλλαγές. Μοιραία στο τέταρτο δεκάλεπτο, όπως έχει συμβεί πολλάκις φέτος, ήταν ευάλωτος χωρίς ανάσες σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Ο πολύ καλός προπονητής, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, είχε πετύχει διάνα με τον περιορισμό του, αφού πήρε μόλις 8 σουτ, σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να είχε εκτελέσει… 15. Η καταγραφή της απώλειας λογικής, άρχισε με τους παίκτες, όχι τυχαία. Εκτός του ότι έχουν τις ευθύνες για την ατομική τους απόδοση, αρκετοί και όχι άδικα, θα πουν πως σε τέτοια ματς-τελικούς, δε χρειάζονται ιδιαίτερα οι προπονητές. Μπαίνεις μέσα, γνωρίζεις το στόχο και τον πετυχαίνεις.

Αυτά όμως είναι στην θεωρία και στον Ολυμπιακό που έχει χάσει προ πολλού το παλιό του DNA και κάθε χρόνο οι παίκτες-προσωπικότητες λιγοστεύουν ή μεγαλώνουν ηλικιακά, φαντάζει πλέον ακατόρθωτο. Η φετινή σεζόν, το κάθε λεπτό της, χρειαζόταν όσο ποτέ άλλοτε τον προπονητή. Διότι είναι κάτι καινούργιο, διαφορετικό και με λιγότερες προσδοκίες και δυνατότητες. Για να γινόταν το κάτι παραπάνω και δεν εννοώ μόνο σε επίτευξη στόχων, αλλά κυρίως σε αγωνιστική εικόνα που να σε κάνει αισιόδοξο για το μέλλον, ο προπονητής θα έπρεπε να κάνει την τέλεια σεζόν. Και ο κόουτς Μπλατ, παρά τα πολλά ελαφρυντικά που έχει και έχουν καταγραφεί το τελευταίο διάστημα, διανύει μία από τις χειρότερες σεζόν στην καριέρα του. Και στο στήσιμο της ομάδας και στην ενίσχυση που «φώναζε» αλλά δεν έγινε, αλλά κυριότερα στην διαχείρισή του υλικού του, που είναι φανερό πλέον πως δεν πιστεύει και δεν τον πιστεύει.

Και αν κάποιος βάλει στην συζήτηση το χαμηλό μπάτζετ, υπάρχουν δύο απαντήσεις. Πρώτον γνώριζε τι ανέλαβε (όχι βέβαια τα όσα συνέβησαν μέσα στη σεζόν) και δεύτερον η Ζαλγκίρις, για να περάσουμε εν συντομία και σε αυτά που είδαμε χθες βράδυ στο παρκέ του ΣΕΦ, έχει χτιστεί με λιγότερα χρήματα και το ίδιο άσημους παίκτες. Όμως παίζει και στα 40 λεπτά κανονικό μπάσκετ, βγαλμένο από το πινακάκι του προπονητή, ο οποίος αξιοποιεί σωστά κάθε ευρώ του μπάτζετ του, αλλά παίρνει και το 100% από τον κάθε παίκτη του. Απέναντί της, είχε μία ομάδα που έπαιζε κάτι σαν μπάσκετ. Χωρίς σαφές πλάνο, χωρίς κίνηση μακριά τη μπάλα, με ποσοστό ευστοχίας στο τρίποντο 23,5% και τελευταίο εύστοχο στα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου. Με τραγικές επιλογές στην επίθεση και μονδιάστατη άμυνα, χωρίς «απαντήσεις» στα πολλά, αλλά όχι δυσνόητα τρικ του αντιπάλου πάγκου.

Με προβλέψιμο παιχνίδι στο «πέντε εναντίον πέντε» και ελάχιστες απόπειρες για αιφνιδιασμούς, μια και η ορθολογική, ακόμα και στην εκδήλωση των επιθέσεών της Ζαλγκίρις, του έκοβε τη δυνατότητα για παιχνίδι στο «ανοικτό» γήπεδο. Συνήθως λοιπόν το ορθολογικό και βάσει πλάνου μπάσκετ ανταμείβεται. Άρα και με λίγα χρήματα μπορείς να φτιάξεις κάτι πολύ πιο όμορφο από τον φετινό Ολυμπιακό, που στην κυριολεξία μέσα στο 2019, όχι μόνο δεν βλέπεται, όχι μόνο δεν προοδεύει στο ελάχιστο, αλλά κάνει συνεχώς και βήματα προς τα πίσω.

Με τον προπονητή να στέκεται συνεχώς στις υπαρκτές αλλά όχι στον απόλυτο βαθμό δικαιολογίες των απουσιών των Σπανούλη και Στρέλνιεκς και να είναι φανερό πως έχει χάσει το ενδιαφέρον του για το πρότζεκτ που ο ίδιος δημιούργησε! Ασφαλώς και ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι ένας πολύ καλός και καταξιωμένος προπονητής, όμως φέτος έχει δημιουργήσει μία άνοστη… σαλάτα. Και το παραπάνω συμπέρασμα έχει καταγραφεί εδώ και μέρες, όμως δεν φρόντισε να την νοστιμίσει με κανέναν τρόπο και μοιραία είναι με το ενάμισι πόδι εκτός πλέι οφ.

Θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, μόλις και όποτε τελειώσει η φετινή σεζόν να ακούσουμε τις εξηγήσεις που ο ίδιος υποσχέθηκε και αφορούν αποκλειστικά το αγωνιστικό. Δεν είμαι της γνώμης πως πρέπει να απομακρυνθεί, αρκεί να θέλει ειλικρινά να μείνει και ειλικρινά να τον θέλουν, για να υπάρχουν πιθανότητες να μην επαναληφθεί το φετινό… ναυάγιο. Δεδομένα όμως, φέτος, έχει αποτύχει. Για χθες, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω την απόφασή του να μην πάρει τάιμ άουτ όταν το 51-39 έγινε πολύ γρήγορα 51-44 και το ματς ήρθε «τούμπα» ουσιαστικά στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου. Ανεξήγητο είναι επίσης, το πώς δεν πήρε τάιμ άουτ για να σχεδιάσει κάτι στα 25’’ πριν τη λήξη και το έκανε στα 10! Ακόμα αναρωτιέμαι για πολλά, όπως και για την πρόθεσή του να απογαλακτίσει την ομάδα από τον Σπανούλη, όταν δεν έχει ούτε... μισό παίκτη που μπορεί να κάνει έστω στο 20% αυτά που κάνει ο αρχηγός.

Ακόμα και αν έρθουν όλα… δεξιά την άλλη εβδομάδα και μπει στην οκτάδα, θα έχει αποτύχει. Η πρόκριση, αν έρθει, θα έρθει χωρίς τις δικές του δυνάμεις και αυτό δεν είναι και πολύ… Ολυμπιακό. Ασφαλώς και θα είναι ευπρόσδεκτη για το πρεστίζ και για την δυνατότητα μίας ακόμα μάχης, όμως δεν θα αλλάξει την μεγάλη εικόνα. Άλλωστε, η πιθανότητα υπέρβασης κόντρα σε Φενέρμπαχτσε ή ΤΣΣΚΑ Μόσχας είναι σχεδόν μηδαμινή. Με οκτώ ήττες σε δέκα παιχνίδια και τέτοια εικόνα καμία ομάδα δεν αξίζει να προκριθεί. Για να αποφύγει συντριβές άνευ προηγουμένου σε ενδεχόμενη πρόκριση, θα χρειαστεί άλλη μία κατάργηση της λογικής, αυτή τη φορά όμως από την αντίθετη όψη. Ίσως λοιπόν να είναι προτιμότερη μια ολική «καταστροφή» (για αθλητισμό μιλάμε οπότε δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου), ούτως ώστε η καταγραφή όλων όσων έφταιξαν να γίνει ακόμα πιο σκληρά και με απόλυτη ειλικρίνεια.

Για να περάσουμε και στην καταγραφή των μεγαλύτερων ευθυνών, που πάντα ανήκουν στην κεφαλή, άρα στην διοίκηση, ο Ολυμπιακός χρειάζεται επειγόντως μία επανεκκίνηση σε όλα τα επίπεδα. Αυτή, επιχειρήθηκε να γίνει από τους αδελφούς Αγγελόπουλος το καλοκαίρι, με μία κατά γενική, αν όχι ολοκληρωτική ομολογία, εύστοχη επιλογή στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μπλατ. Η ανανέωση δεν έγινε καθολικά διότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και ίσως επικίνδυνο, αλλά τα κομμάτια του παζλ που επιλέχθηκαν, σίγουρα δεν ταίριαξαν. Ένα από τα λάθη που έχουν γίνει, είναι πως καλλιεργήθηκε η νοοτροπία πως πάντα θα βρίσκονται παίκτες «λαυράκια», όμως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Όταν και όποτε τελειώσει λοιπόν η σεζόν, η επανεκκίνηση αυτή τη φορά πρέπει να γίνει ακόμα πιο σκληρά και με οποιοδήποτε κόστος. Οι Αγγελόπουλοι πρέπει να ξεκαθαρίσουν άμεσα τι ακριβώς θέλουν να κάνουν με την ομάδα, τι διάθεση και τι «φλόγα» έχουν μέσα τους γι’ αυτήν, σε τι επίπεδο μπορούν -βάσει και των απόλυτα σεβαστών και δύσκολων θεμάτων που αντιμετωπίζουν- να την διατηρήσουν και αν αυτό επικοινωνηθεί σωστά, είναι βέβαιο πως θα βρουν τον κόσμο μαζί τους. Αρκεί, να ξέρει απόλυτα τι να περιμένει σε όλα τα επίπεδα. Με καθαρές εξηγήσεις. Υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, αφού πρώτα ξεκαθαριστούν. Σε ποιο πρωτάθλημα θα παίζει η ομάδα και τι ρότα θα έχει σε όλα τα επίπεδα; Ο δίκαιος αγώνας που έχουν κορυφώσει κόντρα στο ελληνικό κατεστημένο της ΚΕΔ/ΕΟΚ, μπορεί να επηρέασε τον οργανισμό, διότι όπως αποδείχθηκε ήταν ευάλωτος, όμως όσοι συνδέουν την αγωνιστική καθίζηση με την απόφαση για αντίδραση στην δράση, θα πρέπει να διαψευστούν.

Είναι στο χέρι τους να αποδείξουν σε όλους πως η εικόνα στο παρκέ, δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα του εδώ και χρόνια δίκαιου κόντρα στο άδικο και της κάθαρσης που πρέπει να γίνει στο ελληνικό μπάσκετ σε όλα μα όλα τα επίπεδα. Η ρότα που θα χαράξουν, θα λύσει πολλές απορίες για το τι θα γίνει με τον ελληνικό «κορμό» και αν αυτός θα ενισχυθεί, ποιος θα είναι ο προπονητής, τι είδους ξένοι θα αποκτηθούν, αν θα στηριχθούν τα διετή συμβόλαια που έχουν υπογραφεί, τι αλλαγές θα γίνουν αν θα γίνουν σε σημαντικά «γρανάζια» της ομάδας (εκτός παρκέ) και πολλά άλλα. Το μοντέλο, ή αν θέλετε ο κύκλος αυτής της ομάδας είναι ολοφάνερο πως έχει κλείσει, όποια και αν είναι η κατάληξη της σεζόν. Για να ανοίξει ξανά και να ευημερήσει όπως πρόσφατα, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Αρκεί να υπάρχει όραμα και πλάνο. Ασφαλώς και με την ανταγωνιστικότητα της Ευρωλίγκας που διαρκώς αυξάνεται, απαιτείται και περισσότερος χρόνος-κόπος, κοινώς και… χρήμα.

Όλες οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν άμεσα, αφού προηγηθεί σκληρή αυτοκριτική απ’ όλους. Ο κόσμος βλέπει αυτό που αγάπησε και τον έστειλε στα ουράνια τα τελευταία χρόνια να γκρεμίζεται, αλλά είναι σίγουρο πως αν δει ότι υπάρχουν σανίδες σωτηρίας και πιθανότητες ανοικοδόμησης σε πιο στέρεες βάσεις θα το στηρίξει ξανά, θα το περιβάλει με αγάπη και θα κάνει την απαιτούμενη υπομονή για να αναγεννηθεί μαζί του. Όπως έκανε και κόντρα στην Ζαλγκίρις, παρά την άθλια εικόνα του τριμήνου. Ήταν εκεί και στήριξε. Δεν έφτασε. «Λογικά, θα νικήσουμε», μου είπε λίγο πριν το τζάμπολ ο πάντα χαμογελαστός και αγαπημένος μου, Γιάννης, που δεν χάνει αγώνα κανενός τμήματος και νιώθει περισσότερο από πολλούς τι σημαίνει αυτή η ομάδα. Η λογική, όμως, έχει καταργηθεί εδώ και καιρό…

Υ.Γ.1: Η είδηση της σοβαρότητας του τραυματισμού του Βασίλη Σπανούλη και του χειρουργείου που θα κάνει την Δευτέρα στον αστράγαλο, έσπειρε ακόμα μεγαλύτερη στενοχώρια και απογοήτευση. Σεζόν που όμοια της δεν υπάρχει τόσο κακή στην σύγχρονη ιστορία της ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Λίγο πριν τα 37 του, παρά το μεγάλο πρόβλημα στον τένοντα, θέλησε να παλέψει για να βοηθήσει στα πλέι οφ αν η ομάδα προκρινόταν και πήγαινε με συντηρητική θεραπεία! Διότι τη νιώθει όσο λίγοι. Δεν τον βοήθησε η αγωγή και η ξεκούραση και πήρε την απόφαση για νυστέρι. Στον πιο σοβαρό τραυματισμό και την πιο μακροχρόνια απουσία στην καριέρα του (6 μήνες).

Υ.Γ.2: Αν μιλούσαμε για οποιονδήποτε άλλον μπασκετμπολίστα, ίσως να αποφάσιζε να μην παίξει ξανά μπάσκετ, όμως η δύναμή και η θέλησή του, θα τον βοηθήσουν να γυρίσει ακμαίος και δυνατός. Θέλει να παίξει τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμα. Για το πόσο σπουδαία ήταν η απουσία του και φέτος, μιλούν τα αποτελέσματα. Προέχει η υγεία του, όμως οι προσφορές και οι αξίες, πρέπει να αναγνωρίζονται άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες, ιδιαίτερα όταν είναι… πεσμένες. Δε γίνεται να καταργηθεί και εδώ η λογική…

Υ.Γ.3: Το… εμετικό πανό που αναρτήθηκε στο ΣΕΦ, σε κάνει να αηδιάζεις μόνο και μόνο που υπάρχεις στον ίδιο χώρο και αναπνέεις τον ίδιο αέρα με τέτοια άρρωστα μυαλά. Μόνο ντροπή όχι μόνο που ανέβηκε, αλλά και γιατί δεν έχουν βρεθεί ήδη οι εμπνευστές και οι δημιουργοί του για να μην πατήσουν ξανά το πόδι τους στο γήπεδο. Μία ημέρα πριν, είχαμε κάτι ανάλογο στο ΟΑΚΑ και η υπόθεση πάει και θα πηγαίνει… λέγοντας, μέχρι τα επόμενα θύματα. Ως πότε θα τους ανεχόμαστε ρε παλικάρια;

Follow @ZervasNikolaos