Είμαστε ακόμα ζωντανοί...

Το τέλος της δεύτερης αγωνιστικής του ομίλου μας μας βρήκε μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης παρ' όλο που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε δίχτυα. Η λευκή ισοπαλία με την Ιαπωνία, την καλύτερη με διαφορά ασιατική εθνική ομάδα, σε συνδυασμό με την ήττα της παρέας του Ντρογκμπά από την Κολομβία μας αφήνει ορθάνοιχτο παράθυρο ελπίδας για να περάσουμε στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Τι χρειάζεται να γίνει την τελευταία αγωνιστική; Να μην χάσουν οι πρωτοπόροι Κολομβιανοί από τους παίκτες του Τζακερόνι και να νικήσουμε με μισό μηδέν που λέει ο λόγος την εκπρόσωπο της Αφρικής στο γκρουπ Ακτή Ελεφαντοστού.

Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Νομίζω πως ναι. Η Ακτή δεν τρομάζει και μάλιστα και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια της για να αποδώσει καλύτερα και να γίνει περισσότερο απειλητική χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο 36χρόνος Ντρογκμπά. Η παρουσία του, ακόμα και σε αυτήν την προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία, κανεί την διαφορά δημιουργώντας διαδρόμους γα τους υπόλοιπους και είναι κομβική για τους Ιβοριανούς.

Πριν από την μάχη της Τρίτης πάμε να δούμε τι είδαμε χθες. Η εθνική δεν μπορεί να κριθεί με ασφάλεια αφού για σχεδόν μια ώρα έπαιξε με παίκτη λιγότερο λόγω της εγκληματικής αφέλειας που επέδειξε ένας εκ των πιο έμπειρων παικτών της, ο Κώστας Κατσουράνης. Δεν δικαιολογείται για την αξία του και τις παραστάσεις που έχει από διεθνείς αγώνες να πάρει δύο ίδιες κάρτες μέσα σε διάστημα μικρότερο του ενός ημιχρόνου. Άφησε την ομάδα με δέκα παίκτες και τον Σάντος ανήμπορο να αντιδράσει αφού λίγα μόλις λεπτά πριν είχε προβεί σε αναγκαστική αλλαγή του Μήτρογλου με τον Γκέκα.

Ο Πορτογάλος αποφάσισε να θυσιάσει τον Φετφατζίδη για να βάλει τον Καραγκούνη, συγκλονιστικός για μια ακόμα φορά, με σκοπό να κρατήσει λίγο μπάλα και να μειώσει την πίεση για την άμυνα. Η αποβολή πρακτικά, πέρα από το αριθμητικό μειονέκτημα που σε αυτές τις καιρικές συνθήκες λόγω κόπωσης έγινε μεγαλύτερο, στέρησε από την Εθνική την δυνατότητα να κάνει το απαραίτητο φρεσκάρισμα στο δεύτερο ημίχρονο. Αν και με παίκτη λιγότερο η Ελλάδα είχε τις ευκαιρίες να κλέψει το ματς κυρίως από στημένες φάσεις. Η άμυνα για άλλη μια φορά άντεξε την πίεση, λάθος των Ιαπώνων να προσπαθούν να απειλήσουν με σέντρες την ελληνική εστία παρόντων Παπασταθόπουλου και Μανωλά που καθάριζαν εύκολα ψηλά, το κέντρο κράτησε την μπάλα όσο μπορούσε αλλά δημιουργικά τα προβλήματα παραμένουν. Δεν υπάρχει εκείνος ο παίκτης που θα προωθήσει με σωστό τρόπο την μπάλα μπροστά, που θα μοιράσει το παιχνίδι, που θα κάνει την απρόβλεπτη κίνηση. Δεν είναι θέμα επιλογών του Σάντος είναι θέμα πως το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν παράγει τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές. Θεωρητικά το ρόλο αυτό είναι σε θέση να τον παίξει ο Φέτφατζίδης. Ίσως στο προσεχές μέλλον αφού μοιάζει ακόμα άγουρος. Δεν είναι και λογικό να ζητάς από τον μικρό ή τον Κονέ από το πουθενά να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους χωρίς μέχρι τώρα να έχουν γράψει συνεχόμενες παρουσίες σε βασικό σχήμα. Το μόνο που θα μπορούσε να πει κανείς για την διαχείριση από τον Πορτογάλο είναι πως με τις συνθήκες που επικρατούσαν στον αγωνιστικό χώρο, μετά την αποβολή, ίσως ήταν πιο χρήσιμο να τοποθετηθεί ο Σαμαράς στην κορυφή και να μπει ακόμα ένας χαφ για καλύτερη κυκλοφορία. Από την άλλη αν ο Γκέκας έβαζε το γκολ στην κεφαλιά που έβγαλε ο τερματοφύλακας θα λέγαμε για κίνηση ματ από τον κόουτς. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Το έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει πολλές φορές. Η Εθνική Ελλάδας δεν είναι κάποια μεγάλη σχολή του αθλήματος, ούτε έχει πληθώρα βιρτουόζων για να προσφέρει θέαμα. Η συνταγή είναι γνωστή και στηρίζεται στην απόλυτη αμυντική προσήλωση όλων όσων αγωνίζονται στην ενδεκάδα. Σαφώς και θέλουμε να δούμε κάποτε και κάτι διαφορετικό αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει κάποιος να το διδάξει και να είμαστε προετοιμασμένοι και για ορισμένες αποτυχίες. Γιατί κάθε τι νέο θέλει το χρόνο του.