Έγινε η… απώλεια, συνήθειά μας

Για τους καλά μυημένους στην Ευρωλίγκα, οι πιθανότητες νίκης του Ολυμπιακού απέναντι στην Εφές, εξανεμίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το παιχνίδι της προηγούμενης εβδομάδας της τουρκικής ομάδας στο ΟΑΚΑ. Απέναντι στον Παναθηναϊκό, οι παίκτες του Αταμάν ήταν απελπιστικά άστοχοι, απέναντι φυσικά σε πολύ καλύτερους απ’ ότι οι «ερυθρόλευκοι», «πράσινους» και ήταν δεδομένο πως θα βγάλουν αντίδραση απέναντι στο σαφώς, πιο χαμηλό εμπόδιο των πρώτων . Όπερ και εγένετο.

Αντίδραση φυσικά έβγαλε και ο Ολυμπιακός, που όμως μόνο σε μικρά διαστήματα του πρώτου και του τρίτου δεκαλέπτου, ήταν υποφερτός και ανταγωνιστικός, χωρίς όμως το μπάσκετ του να σε πείθει. Διότι μπορεί να ξενίζουν και να απογοητεύουν ορθώς αρχικά το 5/18 στις νίκες των τελευταίων αγώνων στην Ευρωλίγκα και η, για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2004/05, τρίτη συνεχόμενη εντός έδρας ήττα, όμως το χειρότερο για τους «ερυθρόλευκους» είναι πως δε δείχνουν βελτίωση και δύσκολα θα μπορέσουν ως το τέλος να τα βάλουν με της δεδομένα πιο ποιοτικές και πιο έτοιμες από αυτούς ομάδες. Το ρεκόρ 2-5 δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πιο θετικές σκέψεις ενόψει της συνέχειας και ελλοχεύει, αν δεν έχει έρθει ήδη, ο κίνδυνος πρόωρης έλλειψης στόχου, πριν τα μέσα της σεζόν.

Στα… πηγαδάκια των φιλάθλων στο ημίχρονο, η λέξη «μαρτύριο» ακούστηκε περισσότερες από πέντε φορές και κανείς δεν την αρνήθηκε. Η ουσία, είναι πως ο Ολυμπιακός αρχίζει και συνηθίζει στις ήττες, κάτι που δεδομένα θα επιφέρει σημαντικά πλήγματα στον ψυχισμό και στο dna του ως ομάδα ενόψει μέλλοντος. Και πώς να πείσεις τον κόσμο που άλλα περίμενε και άλλα βλέπει, πως είναι απόλυτα φυσιολογικό όλο αυτό που βιώνει, λόγω του κάκιστου τρόπου που στήθηκε η ομάδα, την έλλειψη ποιότητας και κυρίως το γεγονός πως αναγκάστηκε να κάνει δεύτερη προετοιμασία μέσα στον Οκτώβριο και το Νοέμβριο. Καλά όλα αυτά, όμως αν δε βλέπει και την παραμικρή ικμάδα προοπτικής, οι πέντε χιλιάδες του ΣΕΦ θα γίνει άμεσα τρεις, μέχρι και την πλήρη απαξίωση της ομάδας.

Όλο αυτό, θα ήταν πολύ πιο υποφερτό και αντιμετωπίσιμο αν διοικητικά δεν υπήρχε, ούτε φωνή ούτε… ακρόαση, αλλά αυτά είναι πράγματα χιλιοειπωμένα. Με τις διαμορφωθείσες συνθήκες, ο Ολυμπιακός δε δείχνει ικανός να ανακάμψει και ούτε οι πιο έμπειροι αναλυτές δε μπορούν να καταλήξουν αν αυτό είναι θέμα επί πρόσθετων μεταγραφών, προπονητή κλπ κλπ… Στο άγνωστο με βάρκα την… ελπίδα θα συνεχίσει να πηγαίνει αυτή η ομάδα, διότι μέσα σε όλα, δεν κάνει ούτε τα απλά στο παρκέ. Διότι σύμφωνοι, τρομερή η ποιότητα των Μίτσιτς-Λάρκιν, εκπληκτική η διαφορά των δύο ομάδων, όταν ο τρίτος γκαρντ (σ.σ. Μπομπουά) θα έπαιζε άνετα πρώτος στον Ολυμπιακό, όμως δεν έχει εξήγηση το ότι ο κορυφαίος σέντερ της Ευρωλίγκας (Μιλουτίνοφ), έκανε μόλις πέντε προσπάθειες και οι τρεις από επιθετικά ριμπάουντ.

Δεν έχει εξήγηση το ότι ένα παιδία επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ και Γιούροκαπ (σ.σ. Πάντερ) νομίζει σε όλα τα παιχνίδια πως είναι στην αυλή του σπιτιού του και σουτάρει συνεχώς χωρίς να κοιτάζει δίπλα του. Δεν έχει εξήγηση στο παιχνίδι που θες να βγάλεις αντίδραση να κάνεις 17 λάθη και να μην πιέζεις στην άμυνα σα να είναι το… τελευταίο σου παιχνίδι. Δεν έχει εξήγηση πόσα λάθη έκανε ο Μπλατ και τι είχε στο μυαλό του όταν έπαιρνε τους Μπόλντγουιν, Κουζμίνσκας και Ρούμπιτ, που μόνο φθηνοί δεν είναι για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν έχει εξήγηση το ότι ρεαλιστικά, το μοναδικό κέρδος που μπορεί να έχει από μία ολόκληρη σεζόν αυτή η ομάδα σε επίπεδο προοπτικής είναι ο Αντώνης Κόνιαρης.

Ο Ολυμπιακός δεδομένα ζει πλέον σε μία άλλη εποχή και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν όλοι, τόσο πιο… μαλακά θα τους έρθει η δύσκολη συνέχεια που έρχεται. Οφείλει όμως να κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να το παλέψει. Ειδάλλως ό,τι με κόπο έχτισε τα τελευταία χρόνια, θα το δει να γκρεμίζετε ολοσχερώς, με ανυπολόγιστες συνέπειες και αντιδράσεις από τον κόσμο…

Υ.Γ.: Όλοι δικαιούνται μία πολύ κακή χρονιά και στον Ολυμπιακό είχαν δημιουργηθεί όλες οι αρνητικές προϋποθέσεις για όλα όσα έχουμε δει ως τώρα. Ακόμα και τώρα, υπάρχει χρόνος για επικοινωνία και κόσμος που αν ακούσει λόγια σταράτα και δει προοπτική θα στηρίξει.

Y.Γ.2: Μετά τον Μπόλντγουιν, ελήφθη οριστικά και η απόφαση αποχώρησης του Κουζμίνσκας. Το θέμα είναι πόσο εύκολο είναι να αποχωρήσουν. Ως τώρα αποδεικνύεται ανέφικτο.

Υ.Γ.3: Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ένα τραγούδι των «Διάφανων Κρίνων». Η μελαγχολία που ανέβλυζαν οι στίχοι και η μουσική τους, ταιριάζουν απόλυτα στον φετινό Ολυμπιακό.

Follow @ZervasNikolaos