Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Όχι, προς Θεού μην σας μπερδεύει ο τίτλος. Η Εθνική δεν κατέκτησε κανένα μετάλλιο, ούτε την πρόκριση στο προ-ολυμπιακό τουρνουά, που είναι και ο μεγάλος της στόχος σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Ούτε καν το εισιτήριο για τα προημιτελικά δεν εξασφάλισε μετά την τεράστια νίκη της κόντρα στην Σλοβενία. Το βλέμμα οφείλει να παραμείνει χαμηλά και η ταπεινότητα να μας διακρίνει. Όμως αυτή η νίκη, εκτός του ότι δίνει αφορμή για πανηγύρι λίγης ώρας με τον επιβλητικό τρόπο που ήρθε, βάζει δύο ακόμα στοιχεία στην εξίσωση. Το πρώτο, είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τον τίτλο, αφού είναι δεδομένο πως και αυτή η «φουρνιά» παικτών, αν προσέξει και προσεχτεί, θα μας βγάλει στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε μεγάλες επιτυχίες. Πειράζει που όσοι πιστέψαμε από την αρχή σε αυτή την ομάδα, τραγουδάμε προκαταβολικά;

Το δεύτερο, είναι ότι με τέτοιες εμφανίσεις και νίκες, πείθονται και οι πλέον δύσπιστοι για την παραπάνω διαπίστωση. Παράλληλα, σιωπούν όσοι περιμένουν στη γωνία για να κατακρεουργήσουν ένα σύνολο με μέσο όρο ηλικίας μικρότερο από ποτέ και έναν προπονητή που είχε να αντιμετωπίσει του κόσμου τα προβλήματα αυτό το καλοκαίρι. Ακόμη ηχούν στα αφτιά μου οι εθνικιστικές κορώνες που ακολούθησαν την ήττα από τα Σκόπια και αυτές της αμφισβήτησης στο ημίχρονο του αγώνα με το Μαυροβούνιο ή όποτε άλλοτε η Εθνική έδινε αφορμή με τα δικαιολογημένα «νεκρά» διαστήματα στην απόδοσή της. Κριτική χωράει και είναι πολύτιμη για αυτή την ομάδα, αφού μόνο έτσι μπορεί να διορθωθεί και να γίνει καλύτερη. Όμως η καλόπιστη με την κακόπιστη διαφέρουν χιλιόμετρα και γίνονται εύκολα διακριτές και στο σκοτάδι.

Ανάλογο με αυτό που ήρθε στους παίκτες της Σλοβενίας και τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, από τον απόλυτο αιφνιδιασμό που τους επεφύλαξαν στο πρώτο ημίχρονο οι έλληνες παίκτες και ο Ηλίας Ζούρος. Ένα σύνολο απόλυτα διαβασμένο, με συνοχή και πλάνο στο παιχνίδι του, που κάλυπτε με άψογο τρόπο τις αδυναμίες του, αναδεικνύοντας παράλληλα στο έπακρο, αυτές του αντιπάλου. Με καλή κυκλοφορία της μπάλας και κίνηση χωρίς αυτή, ώριμες και εύστοχες επιλογές στην επίθεση, καλές βοήθειες και αλληλοκάλυψη στην άμυνα, έλεγχο του ρυθμού και των ριμπάουντ. Με κινητήριο μοχλό στο σκοράρισμα αλλά και «μυαλό» στην οργάνωση τον Ζήση, ανοίξαμε από νωρίς την υπέρ μας διαφορά και πιστέψαμε περισσότερο ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και στα πιο δύσκολα. Ο Λόρμπεκ ήταν εκτός αγώνα από την καλή άμυνα μας, που έσφιγγε στο low post, αναγκάζοντας τους Σλοβένους να επιδοθούν σε άστοχα και βεβιασμένα σουτ τριών πόντων.

Σε αντίθεση με τα δικά μας σουτ, που κατέληγαν στο αντίπαλο καλάθι και μας έδιναν τεράστια ψυχολογική ώθηση. Οι βοήθειες που προσέφεραν ατομικά ο Μπουρούσης με τη δύναμή του μέσα στη ρακέτα και ο Μπράμος με τις φοβερές άμυνες του, ολοκλήρωναν ένα μαγικό πρώτο ημίχρονο. Η κοινή αίσθησή όμως, ήταν πως η Σλοβενία θα αντιδράσει, ή αλλιώς η Εθνική θα κάνει ως είθισται και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή για λίγο καιρό, αγωνιστική «κοιλιά» της. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μάλκοβιτς δημιούργησε πολλά προβλήματα με τις ζώνες του, πήρε περισσότερα από τους Ντράγκιτς, Μπέγκιτς και Λάκοβιτς και έφερε τούμπα το ματς. Εμείς κάναμε πολλά λάθη, δεν μπορέσαμε να βγούμε στον αιφνιδιασμό λόγω των γρήγορων επιστροφών των Σλοβένων και όσο η διαφορά μειωνόταν χάναμε την ηρεμία μας.

Και πάλι όμως, η λύση βρέθηκε, παρότι η φαρέτρα έδειχνε αδειανή και ο μικρός βαθμός εμπειρίας της ομάδας αδύναμος να βοηθήσει για κάποια αντίδραση. Ο Παπανικολάου με δύο τρίποντα που έθεσαν υπό αμφισβήτηση την αντίπαλη ζώνη, ο Μαυροειδής με την πολύτιμή βοήθεια και ενέργεια που προσέφερε, αλλά και οι παλαιοί, Ζήσης και Φώτσης, «μίλησαν» καθοριστικά όταν έπρεπε και ο επίλογος του ματς ήταν και πάλι «γαλανόλευκος». Άλλο ένα ψυχοφθόρο και γεμάτο απαιτήσεις παιχνίδι, απέφερε δύο πολύτιμους βαθμούς, καντάρια εμπειρίας και ψυχολογική τόνωση για την συνέχεια. Εμπλούτισε παράλληλα μία εξαιρετικά ταλαντούχα ομάδα όπως η Σλοβενία με περισσότερο κόμπλεξ, όταν απέναντί της βρίσκει τους μάγκες με τα μπλε. Πως το είπε ο «φίλος» μας ο Γιάκα; Δεν θα άντεχε αν έχανε ξανά από την Ελλάδα;

Υ.Γ. Αυτή η ομάδα, γίνεται ακόμα πιο αρεστή στους έτσι και αλλιώς αθεράπευτα ερωτευμένους μαζί της, από τον τρόπο που πανηγυρίζουν τα καλάθια οι παίκτες και ο προπονητής. Πόσο γουστάρω αυτή την εικόνα, δεν περιγράφεται…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις, στο nikosze2001@yahoo.com