Δεν… έπεσε, αλλά ας είναι ρεαλιστής

Όταν η μπάλα έφυγε από τα χέρια του εξαιρετικού σουτέρ Στρέλνιεκς για το τρίποντο της νίκης, όπως αποδείχθηκε, της Μπάμπεργκ, όλη η σεζόν πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία από τα μάτια του Ολυμπιακού. Τραυματισμοί, ατυχίες, λανθασμένες επιλογές, αβλεψίες, κόποι, προσπάθειες, νίκες, ήττες και ιδρώτας. Όλα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όταν η… ριμάδα έπεσε στο καλάθι, θαρρείς πως κάποιος τράβηξε τα… σωληνάκια και ο ασθενής… απεβίωσε. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς έτσι, διότι υπάρχουν ακόμα μαθηματικές ελπίδες, αλλά ρεαλιστικά, οι «ερυθρόλευκοι» δύσκολα θα προλάβουν το τρένο των προημιτελικών. Ίσως να μην αξίζουν να το ανέβουν κιόλας, διότι το μπάσκετ που παίζουν από τον Ιανουάριο και μετά δεν πείθει.

Γράφει από την Βαμβέργη, ο Νίκος Ζέρβας

Είχαν την ευκαιρία να πάρουν μία βαθιά ανάσα στις όχθες του ποταμού Ρέγκνιτς όπου είναι χτισμένη η πανέμορφη Βαμβέργη, αλλά την πέταξαν μέσα από τα χέρια τους. Τα ορμητικά νερά του, ή αλλιώς τα θανατηφόρα τρίποντα των γερμανών στο τέλος, τους έφεραν μία… ανάσα από τον… πνιγμό-αποκλεισμό από τα προημιτελικά, για πρώτη φορά μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Από μόνη της αυτή η έκφραση-κατόρθωμα, ενισχύει και με το παραπάνω τα λόγια του Νίκου Ζήση, πως κανείς δε πρέπει να… σταυρώσει αυτή την ομάδα. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τις επιτυχίες, τα Final Four και τις μεγάλες προκρίσεις και είναι κάτι που έγραφα από την ήττα στο Κάνουνας, όπου φάνηκε πως ο Ολυμπιακός δύσκολα θα ανέβαινε το... βουνό του 6ου ομίλου. Παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ, επενδύουν, μάχονται, παλεύουν.

Νομοτελειακά κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός δε θα τα καταφέρει. Έχει χάσει τα τελευταία χρόνια για διάφορους λόγους παίκτες βασικού «κορμού» και αυτά τα λάθη ή συγκυρίες …πληρώνονται. Αν δεν πληρωθούν κάποια στιγμή, είναι επικίνδυνο να μην διορθωθούν ποτέ. Με αυτό τον τρόπο, μία ομάδα βγαίνει μακροπρόθεσμα χαμένη. Αν λοιπόν αποτύχει στη φετινή Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός, ίσως μάθει από τα λάθη του και δεν τα επαναλάβει. Έτσι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερος και να «χτίσει» κάτι ακόμα πιο δυνατό. Ασφαλώς και έχει πολλές και μεγάλες δικαιολογίες. Χιλιοειπωμένα και αναμφισβήτητα πράγματα. Εκτός από τον βασικό του σέντερ, παίζει χωρίς τον καλύτερο σουτέρ του και πριν απ’ όλα τα παιχνίδια, όλα και κάτι θα συμβεί. Όπως στην Γερμανία με τον Στρόμπερι.

Όποιος λοιπόν ισοπεδώνει και ζητά… κεφάλια, απλά είναι αγνώμον και δεν αγάπησε-εκτίμησε ποτέ πραγματικά αυτά που έχει δώσει η συγκεκριμένη ομάδα την τελευταία επταετία. Ξεκάθαρα. Αν κάποιος δικαιούται μετά από τέσσερα Final Four τα τελευταία πέντε χρόνια να αποτύχει είναι ο Ολυμπιακός. Όποιος νιώθει προδομένος ή απογοητευμένος, ας ρωτήσει και τους οπαδούς της ΤΣΣΚΑ, της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ και ούτε κάθε εξής… Πάμε όμως και σε αυτά που έγιναν στη «Brose Arena», όπου ο πρωταθλητής Ελλάδας υπέστη την πέμπτη σερί εκτός έδρας ήττα του, κάτι που είχε να συμβεί από τη σεζόν 2004-05!

Ο Ολυμπιακός, αφού σπατάλησε αδικαιολόγητα ένα ημίχρονο στην άμυνα, αποφάσισε να παίξει με πάθος για λίγα λεπτά και πήρε μία διαφορά δέκα πόντων. Σε εκείνο το σημείο, θα έπρεπε να έχει την οξυδέρκεια και την συγκέντρωση να δώσει την χαριστική… βολή στην αξιόμαχη και καλοδουλεμένη από τον Αντρέα Τρινκιέρι, Μπάμπεργκ. Στην ουσία του αγώνα, οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να χάσουν ένα παιχνίδι όπου είχαν 12 παραπάνω κατοχές, αφού ήταν άτσαλοι στα τελειώματά τους κοντά στο καλάθι, μονοδιάστατοι στην επίθεση, ενώ έχασαν και οκτώ, κομβικές όπως αποδείχθηκε, ελεύθερες βολές. Σε περίπτωση που είχαν κατεβάσει ένα ριμπάουντ παραπάνω στο τέλος, το ματς δε θα έφτανε ποτέ στο τελευταίο σουτ.

Με σκορ 71-69 υπέρ σου, στο παιχνίδι της χρονιάς, κάνεις φάουλ. Αυτό λέει η λογική και ας χάσεις, ιδιαίτερα όταν μία ομάδα έχει βάλει στο τελευταίο τρίλεπτο τόσα πολλά τρίποντα. Διότι οι πιθανότητες είναι να έχεις τουλάχιστον ένα έξτρα πεντάλεπτο, χωρίς προβλήματα με φάουλ, με πιο «βαθύ» ρόστερ από τον αντίπαλο και φυσικά περισσότερη εμπειρία τέτοιων καταστάσεων. Εκτός από λάθος απόφαση να μη γίνει φάουλ (δυστυχώς από το αποτέλεσμα κρινόμαστε όλοι, διότι αν η μπάλα είχε βρει σίδερο θα γράφαμε για νίκη-πρόκριση) έγιναν και όλα όσα δεν έπρεπε να γίνουν από πλευράς Μπάμπεργκ. Τρίποντο με ταμπλό από τον σέντερ, δίποντο του Μέλι με τη μπάλα να αναπηδά τρεις φορές στη στεφάνη. Σα να μη τον θέλει τίποτα είναι αυτή η σεζόν για τον Ολυμπιακό…

Από εκεί και έπειτα, αν εξαιρέσει κανείς τους καταπληκτικούς Πρίντεζη και Σπανούλη (ο πρώτος είναι φανερό πως λόγω της μοναξιάς στο «4» κάνει καταπληκτικά πρώτα ημίχρονα και στα δεύτερα λογικά μένει από δυνάμεις) και τον Χάντερ που έχασε και πάλι όμως τα… άχαστα, οι υπόλοιποι ήταν μακριά από τον καλό τους εαυτό, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να δείξει έλλειμμα ποιότητας. Παράλληλα, δεν έτρεξε καθόλου στο ανοικτό γήπεδο, δεν είχε φρέσκιες ιδέες επιθετικά και η άμυνά του, δεν είναι τελικά τόσο καλή όσο θέλει να πιστεύει. Η Μπάμπεργκ αποδείχθηκε ότι δεν του ταιριάζει αγωνιστικά, γι’ αυτό άλλωστε δε μπόρεσε να την... τελειώσει νωρίτερα.

Το 4-6 δείχνει καταδικαστικό. Μπορεί να γίνει 8-6 και τα άλλα αποτελέσματα να βοηθήσουν να κερδηθεί η μάχη και στα προημιτελικά να έρθουν όλα… τούμπα. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Πρώτα απ’ όλους, οφείλει να κάνει το ίδιο ο Ολυμπιακός, παράλληλα με τη μάχη που θα δώσει μέχρι τέλους και ο,τι βγει. Η ιστορία δεν τελειώνει σε μία σεζόν, αλλά για να εξακολουθήσει να γράφεται με επιτυχίες στο μέλλον, χρειάζεται αυτογνωσία και περισυλλογή…

Y.Γ. Η φάση που στο 69-63 ο Σπανούλης πετυχαίνει το τρίποντο και πέφτουν πάνω του οι Πρίντεζης και Παπανικολάου… Οι γλώσσα του σώματός τους και το πάθος τους… Αυτό είναι ο Ολυμπιακός, άσχετα αν χάθηκε το ματς στο τέλος. Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι και αυτή η ομάδα, δυστυχώς, έχει πολύ λιγότερους πραγματικούς φίλους απ’ όσους αξίζει. Και ας έχει προσφέρει τόσα πολλά…

Follow @ZervasNikolaos