Βασίλη, ευχαριστώ για τις αναμνήσεις

Ήρθε λοιπόν και αυτό το πλήρωμα του χρόνου. Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και τώρα ο Σπανούλης. Ο Δημήτρης, ο Θοδωρής και ο Βασίλης. Οι δικοί μας άνθρωποι, οι δικοί μας πολύ μεγάλοι παίκτες. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά, είναι η αιτία που ασχοληθήκαμε με το μπάσκετ. Οι τρεις πρώτοι, είναι η βασικότερη που η Εθνική ομάδα και το άθλημα γενικότερα, διατηρείται στον «αφρό». Πόσο τυχεροί ήμασταν που το ζήσαμε. Το απολαύσαμε, το πανηγυρίσαμε. Πλέον, κανένας τους δεν θα αγωνίζεται στην επίσημη αγαπημένη. Η στενοχώρια από την αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ, έμελε να γίνει μεγαλύτερη… Αχ ρε Βασίλη...

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Του άξιζε να το κάνει έχοντας θέα από το βάθρο, αλλά στην ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Σημασία έχει πως έκλεισε ένας κύκλος 17 χρόνων, όπου ο συγκεκριμένος αθλητής, έδωσε και την ψυχή του, μάτωσε, τραυματίστηκε, στερήθηκε την οικογένειά του, τα καλοκαίρια του, από… κάψα για το εθνόσημο. Μόνο και μόνο για αυτά –συν του ότι αν επιβεβαιωθούν οι φήμες και για τους Μπουρούση και Ζήση η Εθνική δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια- αξίζει μία βαθειά υπόκλιση. Το ευχαριστώ, είναι ελάχιστο. Όλα αυτά, αξίζουν ίσως περισσότερης προσοχής και από τις τεράστιες επιτυχίες στις οποίες έβαλε τον πλούσιο αγωνιστικό του… οβολό. Καμιά φορά όμως, τα μετάλλια, οι διακρίσεις και η δόξα, κρύβουν από πίσω πράγματα που επιβάλετε να σταθεί κανείς περισσότερο. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος…

«Εθνική δεν είναι μόνο διακρίσεις, μετάλλια και χαρές. Είναι αφοσίωση, αγάπη, σύνδεση με την πατρίδα σου και με πολλά πράγματα που νιώθεις και κρατάς μέσα σου. Αφήνω την εθνική, σταματάω με βαριά καρδιά. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Ο κύκλος μου έκλεισε. Από 16 χρονών παίζω για την Ελλάδα. Νιώθω πολύ περήφανος». Τα δάκρια στα μάτια, λυγίζουν ακόμα και τον πιο φανατικό εχθρό του. Τέτοιους έχουν μόνο οι πραγματικά μεγάλοι και ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας από τους λίγους εναπομείναντες. Ομολογώ πως ακούγοντάς τον, έφερα παράλληλα στο μυαλό τα μεγάλα καλάθια του και τα μάτια βούρκωσαν. Τι να πρωτοθυμηθείς;

Την παράσταση κόντρα στην Dream Team το 2006, το buzzer beater με την Κροατία το 2007, τις καθοριστικές εμφανίσεις στην Πολωνία το 2009; Τα τόσα μεγάλα παιχνίδια, αλλά και τις αποτυχίες που ποτέ δε φοβήθηκε να ηγηθεί, παίρνοντας ως γνήσιος αρχηγός την ευθύνη (Πεκίνο 2008) όταν η μπάλα έκαιγε; Ένα Ευρωπαϊκό χρυσό, ένα Παγκόσμιο ασημένιο και ένα ακόμα Ευρωπαϊκό χάλκινο με την ανδρών και άλλα πολλά με την παίδων και την εφήβων. Συμμετοχές, ξενύχτια, αγωνίες, χαρές, στενοχώριες. Όλα αυτά, κλείνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας στις 17 Σεπτεμβρίου του 2015. Ανήμερα της εορτής της Σοφίας και της Ελπίδας. Με αυτή την… σοφία –φυσικά και με την δουλειά και το ταλέντο του- πορεύτηκε τόσα χρόνια και θα πορευτεί μέχρι το τέλος της καριέρας του. Αυτή, τον οδήγησε στην απόφαση την κατάλληλη στιγμή.

Η σημειολογία συνεχίζει να υφίσταται και στην έτερη… εορταζόμενη. Την Ελπίδα. Διότι με την αποχώρησή του, γυρίζει αυτόματα την σελίδα της Εθνικής, που δείχνει έτοιμη όσο ποτέ άλλοτε να ανανεωθεί και οι παλιοί να παραδώσουν την σκυτάλη στους νεότερους. Χάρη σε αυτόν, αλλά και τους πρώην και νυν συμπαίκτες του, η ελπίδα του ελληνικού μπάσκετ εξακολουθεί να υφίσταται. Διότι οι επόμενοι πρωταγωνιστές, είναι δημιουργήματα του –όπως και του Ζήση, του Μπουρούση και των άλλων παιδιών-. Τους έχουν δείξει τον δρόμο και τον τρόπο. Δρόμος γεμάτος με ατόφιο χρυσάφι. Αθλητικό και ανθρώπινο. Άλλος ένας ακόμα σπουδαίος λόγος που σου οφείλουμε πολλά Βασίλη Σπανούλη… Το πρώτο μεγάλο και «βαθύ» ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, είναι γεγονός. Εις το επανιδείν …

Follow @ZervasNikolaos