Αυτή η Εθνική είναι πώρωση! Ευχαριστούμε μάγκες!

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά. Όποιες αναλύσεις και να κάνεις, ο,τι και να γράψεις για τεχνικά και αγωνιστικά θέματα, γίνεσαι κουραστικός. Γιατί να το κάνεις αφού η ουσία είναι μια: Η Εθνική ομάδα μπάσκετ, είναι φτιαγμένη από δυνατό μέταλλο. Από κράμα σιδήρου και χαλκού, που όσο και αν το χτυπήσουν οι ατυχίες, οι απουσίες και οι αμφισβητίες καταφέρνει να βγει αλώβητη και να μας κάνει υπερήφανους. Η είσοδος στην τετράδα δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως μεγάλη επιτυχία.

Λέτε να έχει και άλλο «άσσο» στο μανίκι της όμως η Ελλάδα; Η Ισπανία είναι φαβορί, αλλά οι παίκτες μας παρά την κούραση και την απειρία δεν την φοβούνται. Ίσως να μπορέσουν να μας «τρελάνουν» και πάλι. Αλλά αλήθεια, πόσοι πίστεψαν ότι η νέα ανανεωμένη Εθνική θα είναι στην τετράδα, παρουσιάζοντας τέτοια ψυχή και αυταπάρνηση στο παρκέ; Σημασία έχει ότι οι συντελεστές της και κάποιοι εξ’ ημών το πίστεψαν. Η Τουρκία μπορεί να μην είναι το μεγαθήριο, αλλά αυτό δεν είναι ικανό να μειώσει την επιτυχία. Για ένα άθλημα που σταθερά τα τελευταία έξι χρόνια είναι σε υψηλό επίπεδο. Κατακτά τίτλους, μετάλλια και προκρίσεις, σκορπίζοντας χαμόγελα και μεγάλες δόσεις υπερηφάνειας. Φυσικά και η δουλειά δεν τελείωσε εδώ. Υπάρχουν ακόμα δυο ματς. Μακάρι να τα πάρουμε και αυτά.

Με τρίποντο του Πρίντεζη, με βολή του Ζήση, με fade away σουτ του Καϊμακόγλου. Δεν μας αφορά. Όλοι τους είναι υπέροχοι. Κυρίως για αυτά που θα έρθουν στο μέλλον. Γιατί αυτό και αν προδιαγράφεται λαμπρό με τόσο ταλέντο. Έγραφα στις αρχές του τουρνουά, ότι αυτή η ομάδα έχει τόσο ψηλά τον πήχη, που διεκδικεί μετάλλιο και δεν κρύβεται πίσω από τις απουσίες, την ώρα που παράλληλα «χτίζεται» για τα επόμενα τουρνουά. Βάζει καινούργια στοιχεία στο παιχνίδι της, έχει κρατήσει ως παρακαταθήκη τα υγιή παλιά και προχωράει ξανά προς τη δόξα. Όσοι πιστοί ας την ακολουθήσουμε. Και πιστεύω ότι αξίζει να την στηρίζουμε όλοι, ανεξαρτήτως αν και πάλι δεν μπορέσουμε να «σπάσουμε» την «κατάρα» με τους Ισπανούς. Θα έχουμε και άλλες ευκαιρίες και το νέκταρ τότε θα είναι ακόμα πιο γλυκό. Αν γίνει αυτό στον φετινό ημιτελικό βέβαια, δεν θα μιλάμε για νέκταρ, αλλά για θείο δώρο.

Τι χρειάστηκε όμως εκτός από την ψυχή, τον τσαμπουκά και την θέληση για να προκριθούμε κόντρα στην Τουρκία; Οπωσδήποτε και η τύχη, αφού από παιδαριώδη λάθη θα μπορούσαμε να χάσουμε ένα «δικό» μας παιχνίδι. Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα είχαμε την υπεροχή στα ριμπάουντ (επικρατήσαμε κατά κράτος), παίζαμε σωστή άμυνα και είχαμε εκτοπίσει από το ματς τους κινητήριους μοχλούς των Τούρκων, Ιλιασόβα και Τούρκογλου. Μας στοίχισε όμως η αστοχία στο πρώτο ημίχρονο. Αν αυτό το 3/15 τρίποντα ήταν π.χ 7/15 θα είχαμε +15 στο 20ο λεπτό και το ροζ φύλλο στο τσεπάκι μας. Δεν έγινε όμως έτσι…Λίγο η απειρία και τα πολλά λάθη, λίγο η προκλητική σε κάποιες περιπτώσεις διαιτησία, αλλά και η κόπωση των ατού μας, έβαλε ξανά στο ματς την Τουρκία.

Και μάλιστα με παίκτες όπως οι Σαβάς, Τουντσερί και Ονάν, μέχρι που ο ξεκούραστους, αλλά και άποντος Τούρκογλου, πήρε την ομάδα στις πλάτες του και πήγε να μας ρίξει οριστικά στο καναβάτσο. Τα πολλά κερδισμένα φαουλ που είχαμε σε κάποιες περιπτώσεις δεν αξιοποιήθηκαν (χαμένες βολές Ζήση), οι αντίπαλοι είχαν πλέον καλύτερες επιστροφές και δεν μας άφηναν να κάνουμε το αγαπημένο μας run and gun παιχνίδι, αλλά όταν τα πράγματα έδειχναν να «σκουραίνουν», υπήρχε ο τρελό-Σπανούλης. Ο φυσικός ηγέτης της ομάδας ήταν και πάλι εκεί με πολύτιμα εύστοχα σουτ και «ανάσες» στα κρίσιμα σημεία. Μεγάλη και η βοήθεια από τους Σχορτσιανίτη, Μπουρούση, Φώτση, αλλά και γαλλικό «κλειδί» ο Πρίντεζης. Όχι μόνο για το μεγάλο τρίποντο του, αλλά και για όλη του την προσπάθεια. Στην παράταση ήμασταν καλύτεροι. Φαινόταν.

Στο +6 είπαμε ότι το θρίλερ τέλειωσε, όμως τα παιδαριώδη λάθη κόντεψαν να μας οδηγήσουν στην «αυτοκτονία». Ευτυχώς αυτή δεν έγινε…Πάμε για άλλα. Καλύτερα. Τι λέτε μάγκες; Θα μας κάνετε να δακρύσουμε ξανά; Μακάρι…Ο,τι και να γίνει σας ευχαριστούμε!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com