Η Ίντερ κατάφερε να διαψεύσει όλα τα προγνωστικά και να φτάσει ως το τέλος του δρόμου στο Champions League. Πλέον, βρίσκεται στην πηγή και μένει να φανεί αν θα πιει νερό ή η ομαδάρα του Πεπ Γκουαρδιόλα θα την αφήσει… διψασμένη! Διότι μιλάμε για ένα μπρα-ντε-φερ απέναντι σε δύο σύνολα με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Ο Σιμόνε Ιντζάγκι έχει φτιάξει μια ομάδα που μάχεται μέχρι τελικής πτώσης, η οποία τακτικά παίρνει πολύ υψηλό βαθμό και ξέρει να ανταποκρίνεται σωστά στα παιχνίδια υψίστης σημασίας, όπως και στα μεγάλα ματς της σεζόν. Διότι έχει μάθει να παίρνει αυτό που θέλει ακόμη και αν δεν είναι καλύτερη (βλέπει τελικός Κυπέλλου Ιταλίας με Φιορεντίνα), όπως και σε αρκετά παιχνίδια στη διάρκεια του Champions League που συνδύασε κυνισμό και ουσία (σσ. με Μπαρτσελόνα, Πόρτο, Μπενφίκα αλλάκ και Μίλαν).
«Γνωρίζουμε πως πρέπει να παίξουμε. Ξέρουμε πως η Μάντσεστερ Σίτι είναι αυτήν την στιγμή η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Ξέρουμε το μονοπάτι μας, είμαστε περήφανοι που βρισκόμαστε εδώ και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι και να κάνουμε το δυνατόν λιγότερα λάθη», ανέφερε ο Σιμόνε Ιντζάγκι στη συνέντευξη Τύπου.
Διότι γνωρίζει πως το σύνολο του Πεπ Γκουαρδιόλα, αποτελεί μία από τις πιο κυριαρχικές ομάδες που έχουμε δει ποτέ και δη την τελευταία δεκαετία, παίζοντας ένα ποδόσφαιρο που δεν μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί. Αυτό είναι το «ζόρικο» σημείο, το πιο δύσκολο. Να περιορίσεις μια ομάδα που ξέρει να γεννά πρωταγωνιστές και έχει την υπομονή και την ποιότητα να βγάλει το… φίδι από την τρύπα ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Επιβιώνοντας τη φετινή σεζόν απέναντι σε κάθε αντίπαλο, αποκλείοντας το ένα φαβορί (Μπάγερν Μονάχου) μετά το άλλο (Ρεάλ Μαδρίτης).
-Οι μικρές αποστάσεις των «νερατζούρι» και η τριάδα στην άμυνα
Το 3-5-2 είναι η διάταξη που δεν αλλάζει ποτέ από τον Σιμόνε Ιντζάγκι, με την τακτική προσέγγιση να είναι παρόμοια στα περισσότερα παιχνίδια. Με την πρώτη ζώνη άμυνας να είναι το δίδυμο της επίθεσης, εκεί όπου ο Λαουτάρο και ένας εκ των Τζέκο ή Λουκάκου εναλλάσσονται στο πρέσινγκ. Ο ένας πιέζει για να μην υπάρξει η εύκολη πάσα προς τα χαφ, ο άλλος χαμηλώνει στο γήπεδο για να γίνει ο τέταρτος μέσος που μπλοκάρει την κυκλοφορία και δημιουργεί υπεραριθμία. Οι αποστάσεις συνολικά ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές της Ίντερ είναι μικρές, ενώ όταν δέχονται πίεση κλείνουν ακόμη περισσότερο σε σημείο που αμυντικοί-μέσοι-επιθετικοί έχουν μια απόσταση γύρω στα 25 με 30 μέτρα. Με τον αντίπαλο να έχει υπερβολική δυσκολία να δημιουργήσει τελικές.
Και έρχεται ως τελευταίο… τείχος αυτό της τριάδας των στόπερ, η οποία θα αποτελείται όπως φαίνεται από τους Νταρμιάν, Ατσέρμπι, Μπαστόνι που έφεραν την ομάδα ως εδώ. Με τον Σκρίνιαρ να έρχεται από πίσω, αφού είναι διαθέσιμος αλλά λόγω των προβλημάτων τραυματισμού που έβγαλε να δυσκολεύεται πλέον να πάρει φανέλα βασικού, αλλά να παίζει και τον ρόλο του πως μετά το συγκεκριμένο ματς θα αποχωρήσει για λογαριασμό της Παρί. Βάλτε σε αυτά τους… ακούραστους Ντάμφρις, Ντιμάρκο, οι οποίοι παίζουν σε ευθεία και η τριάδα της άμυνας γίνεται πεντάδα, αλλά έχουν την ικανότητα να βρεθούν σε λίγα δευτερόλεπτα στο δεύτερο μισό του γηπέδου.
Η αποφυγή του build-up και τα... wing-back που φθείρουν τον αντίπαλο
Η Μάντσεστερ Σίτι είναι μια ομάδα που αρέσκεται να πιέζει ψηλά, ανεβάζοντας όλους τους ποδοσφαιριστές στο δεύτερο μισό. Δεν είναι ομάδα που παίζει με βάθος, της αρέσει να παίρνει ρίσκα και να «πνίγει» τον αντίπαλο, οδηγώντας τον σε επαναλαμβανόμενα λάθη. Η Ίντερ «έζησε» παρόμοιες τακτικές φέτος στην Ιταλία, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Διότι η Νάπολι, η Μίλαν και ορισμένες φορές οι Φιορεντίνα, Αταλάντα πίεζαν ψηλά, προσπαθώντας να δημιουργήσουν «θέματα». Με την ομάδα του Σιμόνε Ιντζάγκι να έχει μάθει να απορροφά την πίεση του αντιπάλου, κάτι που είχε δείξει επίσης στα δύο ματς των ομίλων με την Μπαρτσελόνα αλλά και σε αυτά με την Μπενφίκα.
Με τον Νταρμιάν λιγότερο και κυρίως τον Μπαστόνι, αλλά και την τριάδα του άξονα να βοηθάει σε αυτό, οι «νερατζούρι» άφηναν στην άκρη το build-up και είχαν κατά νου τον τρόπο παιχνιδιού με τον Αντόνιο Κόντε. Αντίστοιχα, λοιπόν, ο Σιμόνε Ιντζάγκι «διέταζε» τους παίκτες του να ψάχνουν με μεγάλες μπάλες τον Τζέκο ή τον Λουκάκου, αναλόγως ποιος ξεκινούσε. Δύο στράικερ που ξέρουν να βάζουν σωστά το σώμα τους, να προστατεύουν και να κρατάνε την μπάλα, όπως και να σπάνε μπάλες στα χαφ, οι οποίοι έψαχναν την «τρύπα» στον Λαουτάρο ή κυρίως τα ανεβάσματα των Ντάμφρις, Ντιμάρκο στην πλάτη των αντίστοιχων μπακ.
Τα συνεχόμενα ανεβάσματα και κουράγια που έχουν οι δύο… wing-back, δημιουργούν πονοκεφάλους στον αντίπαλο. Αμφότεροι αρέσκονται και να πατάνε περιοχή τελειώνοντας φάσεις, ενώ δείχνουν και μεγάλη συνέπεια στο ανασταλτικό κομμάτι. Η παρουσία τους εφόσον δεν περιοριστούν μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους στον Πεπ Γκουαρδιόλα, αν και μοιάζει βέβαιο πως δεν θα βρουν το ίδιο πεδίο δράσης στον τελικό του Champions League απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι.
Η… άχαστη τριάδα του άξονα και η αλλαγή του Τσαλχάνογλου που απογείωσε την Ίντερ
Η Ίντερ διαθέτει μία από τις πιο ισχυρές μεσαίες γραμμές αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, όσο και αν απορεί κανείς. Η τριάδα που χρησιμοποιείται, αποτελείται κυρίως από τους Τσαλχάνογλου, Μπαρέλα και Μκιταριάν, με τον Μπρόζοβιτς πλέον να έχει χάσει τη θέση του στο βασικό σχήμα και να είναι η πρώτη εναλλακτική. Από πίσω έρχονται μετά ο Ασλάνι που ακόμη δεν έχει πάρει πολλές ευκαιρίες, με τον Γκαλιαρντίνι να είναι ένα καλό back-up αλλά ως εκεί.
Πρόκειται για τρεις ποδοσφαιριστές που έχουν εξαιρετικές επαφές με την μπάλα, οι οποίοι βοηθάνε τόσο στη δημιουργία όσο και στο ανασταλτικό κομμάτι. Μιλάμε για έναν ταχυδυναμικό άξονα που βγάζει τρεξίματα και σκληράδα, ενώ αρέσκονται να ρυθμίζουν το τέμπο… ανεβοκατεβάζοντάς το, ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες. Ενδεικτικό πως οι περισσότερες ήττες της Ίντερ στη σεζόν, έχουν έρθει όταν σπάει αυτή η τριάδα: Δύο ήττες στους ομίλους με Μπάγερν και μερικές από αυτές στο πρωτάθλημα κόντρα σε Λάτσιο, Ουντινέζε, Ρόμα, Σπέτσια, Γιουβέντους, Φιορεντίνα, Μπολόνια, Μόντσα, Νάπολι. Δηλαδή στις 11 από τις 14 φετινές ήττες των «νερατζούρι» σε όλη τη σεζόν.
Ακόμη μία αλλαγή που έκανε ο Σιμόνε Ιντζάγκι και βοήθησε αισθητά την Ίντερ, ιδιαίτερα στα μεγάλα παιχνίδια, ήταν η χρησιμοποίηση του Χακάν Τσαλχάνογλου σε διαφορετική θέση. Ο Τούρκος από κλασικό δεκάρι γύρισε αρχικά σε οκτάρι και πλέον είναι το «6άρι» και η… ραχοκοκαλιά της ομάδας. Αυτός που αρκετές φορές παίρνει την πρώτη μπάλα και ξεκινά από τα πόδια του η δημιουργία, έχοντας την ελευθερία να πάρει μέτρα κάθετα στο γήπεδο και το «6» να γίνει κάτι ανάμεσα σε «8» και «10». Με τον Μπαρέλα σε ρόλο δεξιού εσωτερικού μέσου και τον Μκιταριάν αριστερά αντίστοιχα. Με τους τρεις να έχουν συμμετοχή και στο σκοράρισμα, αφού έχουν βρει δίχτυα μαζί σε Serie A και Champions League συνολικά 18 τέρματα. Την ίδια ώρα, έχουν 17 ασίστ όλοι μαζί για να συμβάλουν και στη δημιουργία προς τους συμπαίκτες τους.
Ο... ανίκητος Ονάνα και ο Λαουτάρο των μεγάλων στιγμών
Ένα μεγάλο όπλο, ίσως και… υπερόπλο στην πορεία της Ίντερ ως τους τελικούς είναι ο Αντρέ Ονάνα. Ο Καμερουνέζος κίπερ αποκτήθηκε ως ελεύθερος και έχει πάρει δικαιωματικά τα γάντια του βασικού, πετυχαίνοντας ορισμένες απίθανες επιδόσεις. Σε 12 αναμετρήσεις στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση μετράει 8 clean sheets, τα περισσότερα από κάθε άλλον και δείχνει… ανίκητος! Στα άλλα τέσσερα ματς βέβαια έχει δεχτεί 12 γκολ, αλλά προφανώς δεν είναι αποκλειστική του ευθύνη. Δύο ισάριθμες ήττες με 2-0 σκορ από την Μπάγερν στους ομίλους, ένα 3-3 με την Μπαρτσελόνα πάλι στην ίδια φάση αλλά και με σημαντική συμβολή για να εξασφαλίσει η ομάδα του την πρόκριση και άλλο ένα 3-3 απέναντι στην Μπενφίκα. Σε ένα ματς που η Ίντερ προηγήθηκε 3-1, είχε επικρατήσει 2-0 στον πρώτο ημιτελικό στο «Ντα Λουζ» και μετά άπαντες… χαλάρωσαν.
Αν κρατήσει το μηδέν στον τελικό, θα ισοφαρίσει το ρεκόρ όλων των εποχών του Μεντί με 9 clean sheets στο Champions League! Παράλληλα, ο Αντρέ Ονάνα με βάση την ποιότητα των σουτ που δέχτηκε προς την εστία του, ο Καμερουνέζος θα έπρεπε να δεχτεί σχεδόν 17 γκολ (16,8 το Xgoals). Αλλά δέχτηκε ουσιαστικά πέντε λιγότερα με τη διαφορά να είναι τεράστια!
Την ίδια ώρα, η Ίντερ έχει στο ρόστερ της έναν ποδοσφαιριστή που όταν είναι καλά μπορεί να κουβαλήσει μια ομάδα στις πλάτες του. Ο άνθρωπος των μεγάλων στιγμών, ο Λαουτάρο Μαρτίνες. Ο Αργεντινός στράικερ έχει τη δική του συμβολή στην εξαιρετική πορεία των «νερατζούρι» τη φετινή σεζόν, όπως και στο τελευταίο σκουντέτο προ δύο ετών.
Με τον Λαουτάρο να μετράει 3/5 κατακτήσεις σε τελικούς που έχει σκοράρει ο ίδιος. Δύο από αυτούς φέτος, αφού στην αρχή της χρονιάς βρήκε δίχτυα στο Supercoppa Italiana απέναντι στη Μίλαν (3-0), ενώ πέτυχε ντοπιέτα στον τελικό του Coppa Italia κόντρα στη Φιορεντίνα (2-1). Φυσικά, ήταν αυτός που σκόραρε στο 3-3 με την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου», στη ρεβάνς με την Μπενφίκα και… σφράγισε την πρόκριση στον μεγάλο τελικό του Champions League με την γκολάρα κόντρα στη Μίλαν. Ανεβαίνοντας στη συνέχεια στην κερκίδα, χαρίζοντας έναν εμβληματικό πανηγυρισμό.
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
