Ένας Ιάπωνας στην Αθήνα

Αφίχθη χθες στην πρωτεύουσα το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Παναθηναϊκού από τη χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, Γιοχέι Καζιγιάμα. Πρόκειται για μια κίνηση που γεννά αρκετά ερωτηματικά. Ο συγκεκριμένος παίκτης αγωνίζεται ως μεσοεπιθετικός σε μια θέση που η υπάρχουσα ομάδα του τριφυλλιού αποδεδειγμένα χρειάζεται ενίσχυση.

Είναι όμως αυτή η απόκτηση το φάρμακο στα αγωνιστικά προβλήματα που παρουσιάζει η ομάδα του Χούαν Ρότσα, ιδιαίτερα στον δημιουργικό τομέα του παιχνιδιού της; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, αφού οι παραστάσεις των περισσοτέρων από εμάς από το Ιαπωνικό πρωτάθλημα είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Οι πληροφορίες αναφέρουν πως δεν πρόκειται για τον τυπικό εκπρόσωπο της ασιατικής ποδοσφαιρικής σχολής, δηλαδή ακατάπαυστο τρέξιμο, μαχητικότητα και συνεχές pressing των αντιπάλων, αλλά για έναν μάλλον αργό ποδοσφαιριστή, χωρίς αμυντικές αρετές, με δημιουργικές ικανότητες, που για να φανούν όμως θα πρέπει όλο το παιχνίδι της ομάδας να περνάει από τα πόδια του.

Δεν γνωρίζω αν η επιλογή του συμπαθούς Ιάπωνα είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς έρευνας από το τμήμα scouting του Παναθηναϊκού αλλά και μόνο το γεγονός πως ο παίκτης ήρθε στην Ελλάδα χωρίς να μπορεί να αγωνιστεί με το τριφύλλι στο στήθος, λόγω έλλειψης κενής θέσης ξένου στο ρόστερ, δείχνει προχειρότητα και ανεπαρκή σχεδιασμό. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η διοίκηση Αλαφούζου εμφανίζει τάσεις ερασιτεχνικής συμπεριφοράς. Από την ακατανόητη επιμονή στην παραμονή Φερέιρα μέχρι το αλαλούμ που δημιουργήθηκε μετά από την ντροπιαστική ήττα της ομάδας στη Βέροια και αφορούσε τις πιθανές αποχωρήσεις παικτών.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά στον Παναθηναϊκό δείχνουν να μην καταλαβαίνουν, να μην αφουγκράζονται τις ανησυχίες και την αγωνία του κόσμου της ομάδας. Θα πει κανείς ότι πολλές φορές αυτό δεν είναι απαραίτητο στοιχείο για την διοίκηση μιας ομάδας. Στην περίπτωση των πρασίνων, όμως, είναι μάλλον αναγκαίο αφού το όλο εγχείρημα της προσπάθειας του Γιάννη Αλαφούζου στηρίζεται στην έμπρακτη στήριξη από πλευράς φιλάθλων.

Αυτό που φαίνεται να ενοχλεί περισσότερο και να προβληματίζει είναι η έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού για το μέλλον του Συλλόγου. Με το παραμύθι ή όχι του πρίγκηπα να λαμβάνει τέλος οριστικά στις αρχές του νέου έτους, αφού πρέπει να γίνει μέχρι τότε από την πλευρά Φεϊζάλ η κατάθεση των χρημάτων για την αύξηση του Μετοχικού Κεφαλαίου, επιβάλλεται να γίνει ο σχεδιασμός της επόμενης μέρας. Ένας σχεδιασμός βασισμένος στη συνεργασία προπονητή και διοίκησης με σκοπό να βρεθούν πιθανοί, και κυρίως εφικτοί από οικονομικής πλευράς, στόχοι τόσο από την ελληνική όσο και από την αργεντίνικη αγορά όπου με τις γνωριμίες και τις επαφές του Χουάν Ρότσα μπορεί να προκύψουν λαβράκια.

Ήδη ακούγονται διάφορα ονόματα, όπως του Ντε Βισέντι των Ιωαννίνων και των νεαρών Ελλήνων Βασιλείου από τον Λεβαδειακό και Σπυρόπουλου από τον Πανιώνιο. Καλές προσθήκες, αν και εφόσον αποκτηθούν, αλλά μοιάζει λίγο αντιφατικό, με βάση πάντα τα δημοσιεύματα του Τύπου, από τη μια να προσπαθεί να ενισχυθεί με ελπιδοφόρους Έλληνες παίκτες και από την άλλη να διώχνει αβίαστα τον Πετρόπουλο και να επιδιώκει να " ξεφορτωθεί" τα μεγάλα συμβόλαια των διεθνών Βύντρα και Χριστοδουλόπουλου.

Στερείται επίσης λογικής στην επόμενη μέρα, του δύσκολου στα οικονομικά δεδομένα του Παναθηναϊκό, να επιλέγεται, για μια τόσο νευραλγική θέση, όπως αυτή του επιτελικού μέσου, ένας παίκτης από την μακρινή Ιαπωνία και σε μια ηλικία μάλιστα που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ταλέντο ή επένδυση για το μέλλον. Ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα που θα δοθούν για την περίπτωση αυτή θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την αγορά ποδοσφαιριστών από την ελληνική επικράτεια, που είναι σίγουρο, πως ο χρόνος προσαρμογής τους στην ομάδα του τριφυλλιού θα ήταν μικρότερος από αυτόν που θα απαιτηθεί για τον Καζιγιάμα των 27 ετών και της πρώτης απόπειρας του να βγει από τα σύνορα της πατρίδας του.